Schronisko znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Żlebem Żeleźniak dochodzimy do charakterystycznej Zawieszonej Skały. Percią przebiegającą przez przechód za skałą wychodzimy na piarżyste, porośnięte zbocze u podnóża skał, mijamy otwory Szczeliny przy Zawieszonej Skale II (T.E-07.18) i po ok. 50 m trawersu znajdujemy w płytkim zakolu ścian szeroki, niski (ok. 1 m) otwór. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Jest to niskie, obszerne schronisko o płaskim dnie. Rozwinęło się na międzywarstwowej szczelinie w obrębie wapieni malmo-neokomu autochtonicznej serii wierchowej. Dno w głębi tworzy rumosz skalny i glina, przy otworze gleba z ostrokrawędzistym gruzem. Widać wyraźne ślady biwakowania.

W końcowej części schroniska kapie woda, we wstępnej jest dość sucho. Światło sięga do końca.

Przy otworze występują rośliny kwiatowe i paprocie, w głębi paprocie i mchy. Na prawej ścianie zaobserwowano zieloną, galaretowatą masę (śluzowce?).

Po raz pierwszy lokalizację i sytuację geologiczną schroniska podał F. Rabowski (1959), który znalazł obie Nisze w trakcie badań geologicznych w okresie międzywojennym. Nie wykluczone jednak, że ze względu na swe położenie było znane wcześniej juhasom i górnikom.

Dokumentację 6.07.1979 r. w ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ sporządzili M. i R.M. Kardasiowie. Pomiary wykonano taśmą parcianą, busolą geologiczną Meridian oraz klinometrem Freiberg. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował M. Kardaś.

Rabowski, F. 1959 (lokalizacja, sytuacja geologiczna); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie); Jaskinie TPN 1993a (plan i opis inwentarzowy).