Schronisko znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Doliny Kościeliskiej skręcamy za pierwszym mostkiem powyżej Polany Pisanej na prawo i trawersujemy zbocze niewyraźną percią do dna Żlebu Żeleźniak. Dalej idziemy w górę tego żlebu około 300 m, następnie skręcamy na lewo, pod skałki widoczne w zachodnim ograniczeniu bocznego żlebu zwanego Głębowcem (jest to drugi licząc od dołu żleb, przy czym pierwszy jest mniej wyraźny, bez muru skalnego na dole). Głębowcem podchodzimy stromo kilkaset metrów, aż do miejsca, gdzie po obu stronach zanikną skały ograniczające żleb. Stąd trawersujemy na prawo, nieco do góry przez grzędę, górną część Żlebu z Bramką i dalej do następnego Żlebu na Spady (znając dobrze układ skał i licznych żlebów, można tu dojść mniej stromo, trawersując do góry zbocze Żeleźniaka, od ścieżki wyprowadzającej z Jaskini Mylnej). Żlebem na Spady podchodzimy stromo, pokonując trawiasto-skaliste prożki (po drodze mijamy liczne otwory jaskiń i schronisk), aż w pobliże miejsca, gdzie prawa orograficznie ściana zakręca na lewo, a żleb wyprowadza niebawem nad urwisko (Żeleźniakowe Spady). Przed zakrętem ściany, nad około 4-metrowym, dość trudnym, skalno-trawiastym progiem, spostrzegamy poszukiwany otwór. Jest to najwyżej położony z trzech otworów widocznych w tej części ściany, znajduje się kilka metrów powyżej i kilka metrów dalej od Wiśniakowej Jamy T.E-7.27. Dojście uciążliwe, w górnej części dość trudne, zwiedzanie bez trudności.

Otwór ma kształt zbliżony do pochylonego trójkąta (2 m szerokości i do 2,5 m wysokości). Wiedzie on do obszernego schroniska o poziomym dnie, które po 6 m przechodzi w krótką, ślepą szczelinkę.

Schronisko rozwinęło się na nieco rozmytej szczelinie tektonicznej, pochylonej pod kątem około 65°ku SE, w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej. Jego ściany są nieco zwietrzałe, bez nacieków. Dno buduje gleba i gruz wapienny oraz w głębi – żółte namulisko gliniaste.

Szczelina jest wilgotna, po opadach intensywnie kapie woda. Przewiewu nie wyczuwa się. Światło sięga do końca.

Ściany i dno schroniska pokrywają mchy oraz porosty, w otworze widać nieco roślin kwiatowych. Obecności fauny nie stwierdzono.

Opisywany obiekt znany był wcześniej W.W. Wiśniewskiemu, który w latach 1975–76 poszukiwał jaskiń w rejonie Żeleźniaka. W wykazie jaskiń masywu Kominiarskiego Wierchu wymienia on schronisko pod nazwą Nad Owczą Percią III (Wiśniewski, 1988). Nieco poniżej położonych w pobliżu otworów przebiega dawna owcza perć, miejscami sztucznie wykuta w skale przez pasterzy.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, dokumentację szczeliny sporządziła I. Luty w dniu 12 października 2003 r. Pomiary wykonała przy użyciu busoli i klizymetru Silva oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Wiśniewski, W.W. 1988 (wymienia w wykazie jaskiń Kominiarskiego Wierchu, podaje niektóre dane morfometryczne pod nazwą Nad Owczą Percią III ); Jaskinie TPN 2004 (plan i opis inwentarzowy).