Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Polany na Stołach nieznakowaną ścieżką (stary szlak) wiodącą przez Przełęcz ku Stawku i Załupę docieramy w pobliże charakterystycznej igliczki skalnej. Stąd idziemy dalej pod ścianą, stromo do góry, aż do przełęczy Szczerbina. Z przełęczy trawersujemy na prawo wyraźną ścieżką prowadzącą na szczyt Kominów Tylkowych. W miejscu, gdzie przechodzi ona pod małą skałką oddaloną od grani, spotykamy otwór poszukiwanej groty. Skałka jest położona między dwoma wyraźnymi żlebami, około 270 m ku NE od szczytu. Dojście łatwe, miejscami nieco eksponowane, zwiedzanie łatwe.

Otwór wyznaczony linią okapu jest długi na około 14 m, jego wysokość wynosi średnio 1 m, maksymalnie –1,45 m. Za otworem ciągnie się płytka (średnio ok. 2 m) nisza. Przy wschodnim jej skraju widać nyżę rozwiniętą na szczelinie, sięgającą w głąb skały dalej, na odległość 3,9 m. Natomiast przy wschodnim skraju niszy, za głazem widocznym pod znacznym obniżeniem jej stropu (do 0,15 m), znajduje się jakby oddzielny otwór o trójkątnym kształcie (1,7 m szerokości i 0,65 m wysokości). Prowadzi on do odgałęzienia niszy długiego na 4,6 m. Za otworem tym pełzniemy lekko w dół do małej komórki zaraz znacznie rozszerzającej się. Strop na początku wznosi się, następnie gwałtownie opada tworząc niski przełaz (1,1x0,25 m). W ściance nad przełazem, nad prożkiem 0,4 m, widać małe soczewkowe okienko. Za przełazem otwiera się owalna komórka o wymiarach 2,5x3,5 m, wysoka do 1,1 m. Komórka ma poziome dno; przy jej lewej ścianie widać płytką, niską nyżę.

Schronisko powstało na szczelinie w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej. Ściany i strop są nieco zwietrzałe, kruche. W niszy namulisko tworzy głównie gleba i gruz wapienny, w głębi owalnej komórki występuje drobny rumosz i żwir wapienny z domieszką osadu mulistego i gleby.

Komórka jest sucha, bez przewiewu. Światło odbite od ścian sięga do końca. W niszy występują rośliny kwiatowe, mchy i paprocie. Na ścianach widać porosty. Faunę reprezentują owady takie, jak na powierzchni terenu oraz ślimaki.

Opisywany obiekt znany był od dawna. W otworze komórki leży stara puszka po konserwie, której obecność stwierdziłam już w 1968 r. W.W. Wiśniewski (1988) wymienia komórkę pod roboczą nazwą Schronisko nad Ścieżką w wykazie jaskiń masywu Kominiarskiego Wierchu i podaje niektóre dane morfometryczne.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, dokumentację groty sporządziła I. Luty przy współpracy B. Zalewskiego w dniu 22 września 2003 r. Pomiary wykonano przy użyciu busoli i klizymetru Suunto oraz taśmy parcianej. Fotografie otworu wykonała I. Luty. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Wiśniewski, W.W. 1988 (wymienia w wykazie jaskiń Kominiarskiego Wierchu pod nazwą Schronisko nad Ścieżką, podaje niektóre dane morfometryczne); Jaskinie TPN 2004 (plan, przekroje i opis inwentarzowy).