Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Doliny Kościeliskiej skręcamy za pierwszym mostkiem powyżej Polany Pisanej na prawo i trawersujemy zbocze niewyraźną percią do dna Żlebu Żeleźniak. Dalej idziemy w górę tego żlebu około 300 m, następnie skręcamy na lewo, pod skałki widoczne w zachodnim ograniczeniu bocznego żlebu zwanego Głębowcem (jest to drugi licząc od dołu żleb, przy czym pierwszy jest mniej wyraźny, bez muru skalnego na dole). Głębowcem podchodzimy stromo ponad 150 m do malowniczej Żeleźniakowej Bramy. Skręcamy przed nią na prawo, trawersujemy grzędę, następny żleb, i za ograniczającą go grzędą podchodzimy stromo wzdłuż niej kilkaset metrów. Spotykamy w górze długą, wysoką i przewieszoną skałkę (za nią można przetrawersować do Żlebu z Bramką) i na wprost, wyżej – dużą turnię z otworami, położoną już w Żlebie na Spady. Poszukiwany otwór znajduje się na półce osłoniętej wielkim okapem Docieramy do niego najłatwiej żywą drabiną przez przewieszony prożek o wysokości 2,4 m, przy otworze Jaskini nad Prożkiem lub bardzo trudną wspinaczką. Dojście trudne, zwiedzanie łatwe.

Wielki okap (4 m długości, a w głąb skały sięga na 2,5 m) osłania obszerną niszę na półce, w której widać dwa otwory. Półka nad progiem zapada ku SE. Schodzimy nią kilka metrów ku S do otworu w SW ścianie, położonego nad prożkiem 0,9 m (Pod prożkiem tym opada mały kociołek przechodzący w szczelinę, którą również można wejść ze żlebu do jaskini - bardzo trudno). Nad prożkiem 0,9 m biegnie szczelinowy, wąski korytarzyk, w przekroju trójkątny, o długości 2,5 m. Dalej szczelina zwęża się i jest zbyt ciasna aby przejść. Wchodzimy z kociołka do otworu widocznego w S części niszy. Jest on myty na szczelinie (0,8x0,6 m). Prowadzi do dość szerokiego korytarza (1 m) rozwiniętego na szczelinie pochylonej pod kątem 35–45° .Korytarz ma 6,6 m długości, Jest w nim punktowe obniżenie stropu do 0,25 m. Wzdłuż prawej, silnie nachylonej ściany korytarza rozwijają się ciasne, boczne pochylnie, połączone na górze. Najdalej, na 4,5 m w głąb sięga szeroka pochylnia odchodząca z końca ciągu.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej. Jej ściany są gładkie, nieco zwietrzałe. Dno w korytarzach buduje żółty osad mulisty oraz drobny gruz wapienny, na pochylniach nie ma namuliska, na półce w niszy można spotkać odrobinę szarego pyłu, a w kociołku – nawianej gleby.

Jaskinia jest wilgotna, bez przewiewu. Światło sięga do około 4 m (do obniżenia stropu).

W otworze niszy, na półce występują głównie porosty i nieco mchu, w kociołku, poniżej otworu południowego korytarza widać nieco roślin kwiatowych.

Faunę reprezentują liczne owady: m.in. wiele gatunków pająków, ćmy, motyle Scoliopterix libatrix, Triphosa dubitata, muchówki, kosarze. W niszy są ślimaki.

Opisywany tu obiekt znany był W. W. Wiśniewskiemu, który w latach 1976–77 prowadził kompleksową eksplorację rejonu Żeleźniaka. W wykazie jaskiń masywu Kominiarskiego Wierchu (Wiśniewski, 1988) wymienia on Jaskinię z Mułem i podaje niektóre dane morfometryczne.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez OW PTPNoZ, dokumentację jaskini sporządziła I. Luty przy współpracy M. Kapełuś w dniu 9 listopada 2003 r. Pomiary wykonano przy użyciu busoli i klizymetru Silva oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Wiśniewski, W.W. 1988 (wymienia w wykazie jaskiń Kominiarskiego Wierchu, podaje niektóre dane morfometryczne); Jaskinie TPN 2004 (plan i opis inwentarzowy).