Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Polany na Stołach idziemy nieznakowaną ścieżką przez Przełęcz ku Stawku powyżej następnego wypłaszczenia terenu, aż do wyraźnego stromienia stoku. Stąd, przy rozwidleniu ścieżki, skręcamy nieco na lewo i trawersujemy zbocze percią wiodącą w kierunku dolnego otworu Jaskini Bańdzioch Kominiarski T.E-7.7a (na trawersie miejscami przydatna jest lina poręczowa). Na platformie poniżej tego otworu bez trudu odnajdujemy otwór kominka. Jest to pierwszy z widocznych otworów, licząc od Bańdziocha. Dojście w końcowej części trudne, eksponowane, zwiedzanie łatwe, ciasno.

Otwór myty na szczelinie ma 0,4 m szerokości i 1,4 m wysokości. Prowadzi do lekko meandrującego, dość wysokiego wąskiego korytarzyka, który po niecałych 2 m rozdziela się w pionie na dwie krótkie, wznoszące się szczeliny, rozdzielone prożkiem o wysokości 0,7 m Przed prożkiem w stropie odchodzi do góry mały kominek (ponad 1 m).

Jaskinia powstała na rozmytej szczelinie w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii paraautochtonicznej. Stanowi ona część systemu Bańdziocha Kominiarskiego, odciętą od niego przez erozję stoku. Ściany są myte, widać na nich zagłębienia wirowe. Namulisko jest bardzo skąpe, jedynie przy otworze występuje nieco gleby i okruchów wapienia.

Szczelina jest sucha, przewiewu nie wyczuwa się. Światło sięga prawie do końca (kominek jest ciemny). Przy otworze widać nieco mchu, a na ścianach – porosty i glony. Obecności fauny nie stwierdzono.

Opisywany obiekt znany był grotołazom poznańskim od czasu początków eksploracji Bańdziocha Kominiarskiego, od 1968 r. Grotołazi niestety wrzucają do niego śmieci. W.W. Wiśniewski, który w latach 1975-76 poszukiwał jaskiń w rejonie Żeleźniaka zwiedził kominek i wymienił go w wykazie jaskiń masywu Kominiarskiego Wierchu (Wiśniewski, 1988).

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich prowadzonych przez PTPNoZ, dokumentację kominka sporządziła w dniu 21 września 2003 r. I. Luty przy współpracy B. Zalewskiego. Pomiary wykonano przy użyciu busoli i klizymetru Silva oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Wiśniewski, W.W. 1988 (wymienia w wykazie jaskiń Kominiarskiego Wierchu, podaje niektóre orientacyjne dane morfometryczne); Jaskinie TPN 2004 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).