Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z dna Doliny Kościeliskiej idziemy czerwonym szlakiem prowadzącym do J. Mylnej dochodzimy do odejścia czarno znakowanej ścieżki. Wznosimy się nią około 10 m i stąd trawersujemy piarżyste zbocze ku N. Po 45 m docieramy do otworów leżących pod skałką, na trawiastej płasience. Znajdują się one kilka metrów ku S od Dziury pod Raptawicą. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Do jaskini prowadzą 3 niskie otwory, położone obok siebie, rozdzielone jedynie filarami skalnymi. Wchodzimy otworem południowym do niskiej komórki wstępnej (2,5x2,3 m), z której odgałęziają się liczne ciągi. Pierwszy na lewo korytarz (0,6x1 m) wiedzie ku SSW. Docieramy nim do większego korytarza o przebiegu N–S. Ze skrzyżowania odchodzi ku N ciąg zakończony niedostępną szczeliną, a od niego wcześniej odgałęzia się komórka zawaliskowa, natomiast z niej – ciasne korytarzyki uchodzące do komory wstępnej oraz do pierwszego korytarza.

Wracamy do skrzyżowania. Ku SSE biegnie korytarz prowadzący do bardzo niskiej lecz rozległej partii wznoszącej się ku powierzchni (na rumoszu widać miejscami namytą glebę). Na początku tej partii, (obok łopatki zwierzęcej) odgałęzia się bardzo ciasny korytarzyk, uchodzący w korytarzu pierwszym.

Wracamy do skrzyżowania. Ku S prowadzi najszerszy w jaskini korytarz (0,9x0,6 m). Po kilku metrach docieramy nim do węzła skrzyżowań. Stąd ku NW biegnie ciąg, zakręcający niebawem na lewo (za zakrętem odchodzi po prawej równoległy korytarzyk, powracający do tego ciągu). Następuje skrzyżowanie. Ku W krótki korytarz prowadzi stąd do poprzecznie biegnącego ciągu – ku NW kończy się on niedostępną szczeliną, a ku S, po 8 m, za kałużami, trafiamy na dużą wantę w zacisku, dalej widać niewielkie rozszerzenie i kontynuację korytarza; natomiast ku SSE biegnie korytarz, od którego po kilku metrach odgałęzia się ku NE ciąg uchodzący w wyżej opisanym węźle skrzyżowań przy najszerszym korytarzu, a z miejsca tego odgałęzienia ku S 8-metrowy ciąg, zakończony wąską szczeliną.

Wracamy do węzła skrzyżowań przy najszerszym korytarzu. Odchodzą stąd również korytarze ku S i SSE, połączone trzema poprzecznymi kanałami. Od pierwszego z nich ku SSW biegnie ciasny ciąg z rozgałęzieniem na lewo, połączonym znów przed ślepym, zamulonym końcem korytarzyka. Od drugiego – zaraz na lewo można przejść do opisanej na początku niskiej partii blisko powierzchni terenu.

Wracam do komórki wstępnej. Za odejściem pierwszego korytarza mijamy ciasne szczeliny i na wprost, ku NW czołgamy się krótkim korytarzykiem, który zaraz zakręca dwukrotnie na prawo i powraca do komórki. Tu filar skalny rozdziela drogę do dwóch następnych otworów, a z korytarza wiodącego do otworu północnego jest przejście w pobliże otworu środkowego. Nie dochodząc do otworu północnego skręcamy do ciągu wiodącego ku NW, z kilkoma odnogami; najdłuższa, wiodąca ku N dociera w pobliże Dziury pod Raptawicą.

Jaskinia została wymyta na szczelinach w wapieniach malmo-neokomu serii wierchowej. Tworzy zawiły labirynt niezwykle ciasnych korytarzyków, z licznymi zaciskami. Ściany są gładkie, miejscami pokryte naciekami grzybkowymi. Występuje też mleko wapienne, polewy, drobne stalaktyty.

Dno buduje głównie rumosz i namulisko gliniaste, a przy otworach – gleba. Na namulisku występują liczne kości. Wg Wójcika (1960b, 1960h): „w partiach zachodnich i północnych występują allochtoniczne żwirowiska, składające się z granitów, gnejsów i piaskowców seisu i innych skał.”

Jaskinia jest wilgotna, reagująca szybko na opady, w części SW pojawiają się okresowo kałuże. Światło sięga do kilku metrów w głąb od otworów. Wyczuwa się przewiew, w części SW jaskini – bardzo silny i zimny.

Przy otworze rozwijają się rośliny kwiatowe, mchy, porosty i glony.

Faunę reprezentuje licznie zespół owadów trogloksenicznych (wielokrotnie zauważono m.in. motyle Triphosa dubitata, pająki Meta Menardi i in.). Wielokrotnie też obserwowano żywe gryzonie oraz nietoperze (na namulisku są również ich kości). W północnej części korytarza o kierunku SN znaleziono nagromadzenia kości dużych ssaków (bliżej nieokreślone niedźwiedzie, kuny, kozice i inne). Wspomina też o nich Wójcik (1960h). Aktualnie jest ich mniej, rozwleczone są po całej jaskini.

Wójcik (1960b, 1966a) podał wyniki badań osadów.

Grota znana była już w XIX wieku. Pawlikowski (1887) zamieszcza informację o znajdujących się dokładnie w tej okolicy „ujściach ciasnych jam, niezmiernie rozgałęzionych.” Wrzosek (1933) wzmiankuje o kilku drobniejszych grotach powyżej Mylnej. Kowalski (1953a) przy opisie Dziury pod Raptawicką wspomina o otworach tej groty jako prowadzących do „parometrowych jam.” Niektóre korytarze przeszli w latach pięćdziesiątych XX w. grotołazi z STJ Zakopane (Z. i K. Steccy, E. Korzeniowska i inni).
Całość ciągów zwiedzili 5.10.1957 r. H. Sobol i J. Bieniaszewski oraz Kaleta i A. Sroczyński. Akcja ta została odnotowana przez Wójcika (1958) jako odkrycie jaskini.

[Wójcik] (1960h) opublikował jej opis i plan wykonany uproszczonymi, niezbyt dokładnymi metodami.
W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ latem 1977 r. J. Grodzicki i M. Burkacki wykonali pomiary położenia otworów. Sfotografował je M. Burkacki. W latach 1980-1991 kilkukrotnie obserwacje przeprowadziła I. Luty. Wojtoń (2001) zamieścił informację o wykonaniu pomiaru długości w 2001 r. (błędnego) oraz szkicowy plan. Jesienią 2008 r. I. Luty sporządziła nową dokumentację jaskini przy współpracy B. Zalewskiego oraz w dniu 19.07.2009 r. – P. Burkackiego. Pomiary przeprowadzono używając busoli Suunto i taśmy mierniczej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Pawlikowski, J.G. 1887, Wrzosek, A. 1933, Kowalski, K. 1953a (wzmianki bez nazwy); [Wójcik, Z.] 1960h (plan i opis inwentarzowy); Wójcik, Z. 1960b, 1966a (osady); Borowiec, W. i in. 1978 (dane morfometryczne ); TATRY POLSKIE (lokalizacja na mapie, bez nazwy); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Jaskinie TPN 1993a (plan i opis inwentarzowy); Wojtoń, A. 2001 (informacja o pomiarze długości – błędnym, szkicowy plan).