Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Od otworu Jaskini Mylnej idziemy trawiastym zachodem stromo do góry. Po 70 m w szczelinie w ścianie mijamy wysoki, prawie prostokątny otwór Szczeliny nad Mylną, a idąc dalej upłazem w górę, po około 20 m docieramy do poszukiwanej groty. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór o kształcie trójkątnym ma ok. 3 m szerokości i ok. 2 m wysokości. Prowadzi do obszernego przedsionka przechodzącego w poziomy korytarz o płaskim dnie, który na końcu staje się ciaśniejszy. Za ciasnym przełazem, na lewo do góry biegnie krótki zawaliskowy korytarzyk, z którego przez mały prożek z want dostajemy się do niewielkiej komórki w zawalisku (ok. 3x1,4x2 m); ku S przechodzi ona w niedostępną 2-metrową szczelinę, ku N wznosi się i kończy.

Grota została wymyta na skośniej szczelinie o kierunku SE-NW w wapieniach malmo-neokomu serii wierchowej; komórka – na szczelinie N-S. Ściany korytarza są gładkie, bez nacieków, końcowy fragment jaskini – zawaliskowy, w salce – nieco mleka wapiennego. Na dnie występuje namulisko gliniaste z gruzem autochtonicznym, a przy otworze niewielka ilość gleby. Znaleziono też śmiecie pozostawione przez biwakujących tu często wspinaczy. Według Wójcika (1960b) w jaskini dominuje materiał autochtoniczny, a jedynie we frakcjach drobnych przeważa kwarc i małe okruchy granitów, gnejsów i piaskowców seisu.

Grota jest sucha. Rozproszone światło sięga do końca korytarza głównego. Przewiewu nie wyczuwa się. W strefie okołootworowej (do 4 m) rozwijają się bujnie rośliny kwiatowe. Przy otworze odrasta ścięty jawor. Faunę reprezentują ćmy i pająki, jesienią i zimą – zespół owadów trogloksenicznych. Na namulisku znaleziono kości nietoperzy oraz większych zwierząt.

Jaskinia znana była od dawna. Wrzosek (1933) wzmiankuje o kilku drobniejszych grotach powyżej Mylnej. Informacja ta może dotyczyć opisywanego obiektu. Plan i opis inwentarzowy datowany na 1.06.1952 r. zamieścił Kowalski (1953a). Wójcik (1960b, 1966a) zbadał namulisko.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich pomiary lokalizacyjne przeprowadził w lipcu 1975 r. J. Grodzicki przy współpracy M. Burkackiego, K. Krystyniaka, P. Żarskiego. Otwór sfotografowali M. Burkacki oraz później – I. Luty. Wg przypisu do artykułu Wojtonia (2001), w dniu 17.02.1977 W. Wilk i A. Kobyłecki odgruzowali przełaz na końcu korytarza i odkryli salkę, nie zamieścili jednak informacji o odkryciu – nową długość uwzględniono jedynie w spisach jaskiń (Borowiec 1978, Gradziński, R. i in. 1985a). Wykonując obserwacje terenowe i weryfikację długości, w dniu 16.07.1977 r. zespół I. Luty, M. Burkacki i A. Olecka, napotkał na końcu korytarza gruz i nie wiedząc o odkryciu, nie usiłował przedostać się dalej. Wojtoń (2001) zamieścił informację o wykonaniu przez siebie nowego planu, nie opublikował go jednak. W dniu 11.09. 2008r. I. Luty przy współpracy P. Burkackiego sporządziła nową dokumentację jaskini. Pomiary przeprowadzono używając busoli Suunto i taśmy mierniczej.
Plan opracowała I. Luty.

Wrzosek, A.,1933 (wzmianka bez nazwy, może dotyczyć opisywanej groty); Kowalski, K.,1953a (plan i opis inwentarzowy); Wójcik, Z.,1960b, 1966a (osady); Borowiec W. i in. 1978 (dane morfometryczne); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie, bez nazwy); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja na mapie, dane morfometryczne); Jaskinie TPN, 1993a (plan i opis inwentarzowy). Wojtoń, A. 2001 (informacja o wykonaniu planu, a w przypisie red. – szkic salki wg odkrywców i dane o jej odkryciu).