Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Od miejsca, w którym z dna Wąwozu Kraków odchodzi na lewo szlak do Smoczej Jamy T.E-08.07, idziemy jeszcze 20 m w górę wąwozu i skręcamy na prawo. Trawiastą półką biegnącą ukośnie u stóp przewieszonych skał, dostajemy się na strome, lesiste zbocze. Idziemy nim w pobliżu skał około 15 min. do góry niewyraźną percią, aż do miejsca, skąd widać na prawo skalne żebro odchodzące od turni w grzbiecie Żaru, a na lewo, w górze, częściowo zasłoniętą smrekami ścianę, w której znajduje się obszerny otwór Jaskini Poszukiwaczy Skarbów T.E-08.18 (zasłaniają go nieco gałęzie drzew). U stóp ściany stajemy po przejściu niewielkiego, łatwego lecz śliskiego, skalno-trawiastego progu, dalej wspinamy się progiem o wysokości 9 m (III) wprost do otworu. Zwiedzanie łatwe (przydatna kilkunastometrowa lina).

Otwór jest obszerny, owalny, ma około 6 m wysokości i 4 m szerokości. Ogranicza go duży okap. Za otworem znajduje się prawie okrągła, oświetlona komora o płaskim dnie – przedsionek groty zwany Balkonem. Oddziela ją od powierzchni przegroda skalna o wysokości ok. 0,7 m. Z przedsionka trójkątny otwór (2,5 m wysokości i 1,3 m szerokości) prowadzi do ok. 8-metrowego korytarzyka, uchodzącego do obszernej Sali Głównej. Ma ona około 15 m długości, około 4 m szerokości i około 5 m wysokości, rozwinięta jest na pochyłej szczelinie o gładkich, mytych ścianach. Południowo-zachodnią ścianą rzeźbią płytkie żłobki krasowe. Na dnie wznosi się wielki stożek z gliniastego namuliska i głazów.

Idziemy wzdłuż lewej, południowo-wschodniej ściany Sali Głównej. Po kilku metrach w załomie ściany, nad 4-metrowym progiem, widać ujście kilkunastometrowego Błotnego Korytarza. Jego dno i ściany pokryte są mokrym mlekiem wapiennym. Za 1 m studzienką korytarz przechodzi w ciasną, wznoszącą się szczelinę, zakończoną ślepo za następną 1-metrową studzienką. Na ścianach szczeliny występują ciemnobrunatne stalaktyty, stalagmity i polewy naciekowe, których połamane fragmenty leżą na dnie.

Wracamy do Sali Głównej. W jej południowej części, przy południowo-wschodniej ścianie, odchodzi Korytarz Główny o skalnym dnie, owalny w przekroju. Docieramy nim do poprzecznej szczeliny, na której rozwinęły się dwie, prawie równolegle przebiegające studnie. Bardziej obszerna, nieco pochylona, 6-metrowa studnia o ścianach pokrytych żłobkami krasowymi, nazywana jest „I Kominem”. (Zachowała się tu stara ostrewka, bezpieczniej jednak użyć liny). Za niewielką przegrodą skalną (ku NE) przebiega równolegle druga, ciaśniejsza studnia, o średnicy 0,8 m i głębokości 7,1 m. Zjeżdżamy obszerniejszą z nich do Dolnej Komory zasłanej gliniastym namuliskiem zawierającym fragmenty pokruszonej skorupy naciekowej i domieszkę gruzu wapiennego. Wg opisu Kowalskiego (1953a) dawniej wyrastał tu duży stalagmit. Z Dolnej Komory odchodzi szczelinowy korytarz o skalnym dnie prowadzący nad 3,5-metrową, pochyłą studzienkę („II Komin”). Opada ona do Ślepej Komory, z namuliskiem gliniastym i rumoszem wapiennym na dnie. W osadzie widać kości dużych zwierząt. Ku zachodowi odgałęzia się krótka, bardzo ciasna odnoga zablokowana rumoszem.

Na przedłużeniu Sali Głównej, ku SW, biegnie Korytarz Środkowy. Jego dno budują wanty i gruz wapienny. Po kilku metrach od otworu Korytarza Głównego, na lewo, od Korytarza Środkowego wiedzie bardzo ciasna szczelina (bez osadów). Uchodzi ona wysoko w ścianie „I Komina”, prawie 2 m nad poziomem Korytarza Głównego.

Korytarz Środkowy dalej zwęża się i wznosi. Docieramy do rozwidlenia. Kierujemy się do prawego odgałęzienia (lewa odnoga to krótki tunelik tworzący ucho skalne, po kilku metrach połączone z tym odgałęzieniem oknem nad 1,1-metrowym prożkiem). Za połączeniem omijamy okno po prawej stronie (jest za nim płytka, ślepa studzienka) i po kilku metrach dochodzimy do końca tego ciągu. Tuż przed jego zakończeniem, niski przełaz skalny wiedzie na prawo, do małej, zasłanej rumoszem komórki. Stąd na lewo (ku SW) stromo do góry, do bardziej obszernego, przebiegającego poprzecznie korytarza o dnie również pokrytym rumoszem (znaleziono tu kości niedźwiedzia jaskiniowego).

W przeciwległej ścianie tego korytarza, nieco na prawo, ku SW odchodzą dwa równoległe korytarzyki: dolny, zasłany rumoszem i górny, przebiegający częściowo nad dolnym, skalny. Wiodą one do niewielkiej komory z kilkoma zagruzowanymi niszami i ślepą szczeliną. Z komory idziemy ku E, do góry; zaraz na lewo ku NE, skalnym korytarzem wyprowadzającym do rozwidlenia, z którego na lewo możemy wrócić do znanych już partii.

Z rozwidlenia na wprost ku ENE wiedzie na początku błotnisty, dalej skalny korytarzyk, który po około 10 m rozdziela się znów na dwa ciasne, rurkowate ciągi. Lewe odgałęzienie zakończone jest oknem uchodzącym w stropie Sali Głównej (w pobliżu południowego wejścia do Niżnej Sali), prawe prowadzi stromo do góry i po 15 m zwęża się w niedostępną, zamuloną szczelinę. Jest to najwyższy punkt groty (+14,5 m). W odgałęzieniu tym występują stalaktyty, stalagmity i polewy naciekowe.

Wracamy do Sali Głównej. Pod jej północno-zachodnią ścianą, prawie na przeciwko Głównego Korytarza, odchodzą w dół dwa przejścia do Niżniej Sali, nazywanej też niekiedy Dolną Komorą (inna niż poprzednio opisana Dolna Komora). Jest ona rozwinięta na szczelinie biegnącej ku zachodowi. Na prawo odchodzi od niej krótkie, ciasne odgałęzienie. Na wprost przez wąski przełaz z wodą przedostajemy się do kilkunastometrowego Korytarza Stefana. Jest to wysoka szczelina zakończona w dolnej części niezwykle wąską, sześciometrową studzienką. Do górnej części szczeliny, zablokowanej zaraz gruzem, można wspiąć się po zaklinowanych głazach. Z Niżniej Sali można też wspiąć się pochyłą ścianą ku SW i dalej przejść niezwykle ciasnym, rurkowatym korytarzykiem (4 m zacisk o średnicy 0,25 m) do Korytarza Stefana. Ciąg ten, dotychczas nie opisywany, uchodzi nad cztero-metrowym progiem w ścianie tego korytarza. W Niżniej Sali i Korytarzu Stefana dno buduje gruz wapienny z domieszką gliny. Ściany pokryte są brunatnymi naciekami (stalaktyty, stalagmity) oraz polewami.

Wracamy do studzienki na końcu Korytarza Stefana (opis partii poniżej niej wg Nowaka, 2007b). Po zejściu studzienką (trudności II-III) stajemy na dnie Korytarza Zachodniego, z którego na wschód prowadzi krótki korytarzyk z naciekami, natomiast idąc na zachód, przez próg z want, po kilku metrach trafiamy na zejście do Rury (po prawej stronie korytarza), przez 1,5-metrowy próg. Rura wiedzie stromo w dół. Po zejściu następnym progiem (o wysokości 3 m) docieramy do poprzecznej szczeliny. Na prawo (ku E) prowadzi wysoka na początku, ciasna Grzybowa Szczelina, która po około 10 m staje się zbyt ciasna, aby przejść. Tu znajduje się najniższy punkt jaskini. W przeciwną stronę szczelina biegnie do niewielkiego rozszerzenia, za którym, przez 3-metrowy próg z want dostajemy się do górnej części Sali Złomisk. Sala ta ma kilka krótkich odnóg. Na prawo schodzimy 2 m, skąd na lewo widać niewielką komórkę, a na prawo, pod dużym blokiem, odgałęzia się ciasny korytarzyk przechodzący w niedostępne szczeliny. Idąc natomiast z górnej części Sali Złomisk na lewo (ku W), spotykamy w jej połowie szczelinę odchodzącą wstecz (tworzy ona osobny zakamarek tej sali), a po lewej stronie ku S, pokonujemy zacisk między wantą a stropem. Dalej korytarzykiem usłanym głazami docieramy pod próg o wysokości 5 m (trudności III), za którym po kilku metrach trafiamy znów do Korytarza Zachodniego, 3 m za odejściem Rury. Stąd Korytarz Zachodni kontynuuje się jeszcze 4 m ku W, a skośnie w górę, 9,5 m wyżej, prowadzi szczelinowy komin (trudności III).

Uzupełnienie W. Hoffmann 2019: Wracamy do Sali Złomisk. W jej północno-zachodnim krańcu widzimy ciasną, ślepą studzienkę 4 m głębokości oraz zagruzowany, nieobszerny przełaz o długości ok. 4m, silnie wciągający powietrze (styczeń 2018). Przełazem dostajemy się do zawaliskowej salki. Tu zaczynają się Partie Poszukiwaczy Przodków.
Z salki ku zachodowi biegnie pokryty rumoszem korytarzyk zakończony zagruzowaną studzienką. Idąc na północny zachód ładnym korytarzykiem o spągu pokrytym wantami po ok. 15 m wąskim przełazem docieramy do rozdroża.
Skręcając w prawo - na wschód - przez prożek z niestabilnych want, osiągamy ok. 8 m kominek, zablokowany od góry rumoszem i wantami.
Skręcając w lewo idziemy na północny zachód po piargu stromo do góry, by przewinąć się przełazem w prawo, na szczyt pochylni zbudowanej z luźnych want. Na jej końcu znajduje się ślepa, ciasna, zagruzowana szczelina kontynuująca się ok. 3 m oraz ciasny przełaz w zawalisku, którym przedostajemy się dalej. Od miejsca można zaobserwować obecność dużej ilości mleka wapiennego, które pokrywa ściany, a spąg pokryty jest mieszanką lepkiej gliny i rumoszu.
Za przełazem korytarzyk rozdziela się. W lewo, ciasnym błotnistym przełazem do góry, przez lekko ruchomą, dużą wantę docieramy do dalszego ciągu. Natomiast w prawo, rurą pokrytą błotem i mlekiem wapiennym, możemy - zataczając pętlę - wrócić do tej samej wanty. W miejscu gdzie rzeczona rura skręca o ok. 160º, patrząc do góry widać wejście do Uroczej Szczeliny.
Biegnie ona przez 18 m na północny wschód. Pokonując 3 zwężenia między tworzącą spąg gliną a ścianą, docieramy do miejsca gdzie dalszą kontynuację blokują zaklinowane wanty i kamienie, z wyraźnym przewiewem.
Wracamy do ruchomej wanty. Idziemy dalej na północ, docierając po 5 m do ciasnego, błotnistego zwężenia. Za nim wychodzimy do szczeliny (Walki w kisielu) pokrytej grubą warstwą mleka wapiennego. Pokonujemy ją trawersując, mając pod sobą kilka metrów ciasnej szczeliny nie do przejścia. Docieramy do kolejnego przełazu. Widać przed nim ciasną, wpadająca z góry studzienkę, a za nim - po prawej – ciasną, kontynuującą się szczelinę, niedostępną dla człowieka.
Dochodzimy do kolejnej szczeliny rozwijającej się na północny zachód, z wyraźnym lustrem tektonicznym. Jej lekko wznoszący się spąg jest pokryty błotem i rumoszem. Po przebyciu przewężenia na jej krańcu, widzimy na wprost wznoszący się korytarzyk, którym można dotrzeć do rozwijającej się na południowy wschód ciasnej, kilkumetrowej szczeliny. Skręcając w lewo za przewężeniem docieramy do niewielkiej salki - Kill Bill. Skręcając z salki w prawo, możemy wrócić do rzeczonej szczeliny. Idąc w lewo, docieramy do najdalej na północ wysuniętej części jaskini.
Na północny wschód – w lewo, kontynuuje się zagruzowany korytarzyk, prowadzący prawdopodobnie do powierzchni. Po prawej widać ciasne, zasłonięte filarkiem skalnym przejście do drugiego otworu jaskini. Uchodzi on na powierzchnię u podnóża ściany skalnej i jest do połowy zasypany rumoszem- należy uznać go za niedostępny. Z uwagi na powszechną niechęć do powrotu pierwotną drogą, pozostaje uczulić zwiedzających na osuwisko ziemne w którym znajduje się otwór.

Jaskinia rozwinęła się na systemie szczelin w wapieniach malmo-neokomu wierchowej serii autochtonicznej. Tworzy labirynt korytarzyków odchodzących od obszernej Sali Głównej. Rudnicki (1958) umieszcza ją w drugim poziomie jaskiń (spośród wydzielanych przez niego trzech poziomów), a Wójcik (1966a) w piątym piętrze jaskiń (spośród sześciu jakie wydziela on w Wąwozie Kraków).

Ściany jaskini są częściowo myte, występują też partie o charakterze zawalisk. Szatę naciekową tworzą nacieki grzybkowe, mleko wapienne, polewy, dobrze rozwinięte stalaktyty i stalagmity, nacieki wełniste. W różnych miejscach nacieki mają rozmaite barwy (są białe, beżowe, ciemnobrunatne, brązowe).

Namulisko przy otworze jest gliniaste z domieszką gleby, występuje też martwica. W głębi jaskini dno zaściela głównie glina piaszczysta, niekiedy z otoczakami i głazami spojonymi mlekiem wapiennym, lub gruz wapienny. W osadach występują piaszczyste konkrecje cementacyjne oraz liczne kości (m.in. niedźwiedzia jaskiniowego i nietoperzy), można też znaleźć belemnity wypreparowane ze skały. Domieszkę stanowi materiał allochtoniczny, w którym według Wójcika (1960b) dominują piaskowce seisu i kajpru oraz kwarc. Niektóre fragmenty jaskini mają skalne dno, bez namuliska, w innych występują zawaliska.

Światło sięga do końca Sali Głównej. Jaskinia jest wilgotna. Przewiew wyczuwa się w Korytarzu Stefana, a także w szczelinach górnego ciągu (powyżej Korytarza Środkowego. Temperatura mierzona 25 lutego 1951 r. wynosiła w głębi 5,5°C (Kowalski 1953a). Partie położone poniżej studni w Korytarzu Stefana są wyraźnie lepiej izolowane od warunków zewnętrznych. Skała jest tu zawsze mokra i często wyczuwa się przewiew.

W przedsionku groty rozwija się bujnie roślinność zielona, na ścianach widać mchy, porosty i glony.

Kowalski (1953a, 1955a) wzmiankuje o występowaniu w jaskini bezskrzydłego owada Onychiurus armatus Tullberg oraz nietoperzy Myotis myotis Borkhausen i Myotis mystacinus Leisten. Podaje też, że Hoyer zebrał w 1922 r. na powierzchni namuliska kości nietoperzy, ryjówek, gryzoni, kozicy, tchórza, wilka, rysia (?) i niedźwiedzia jaskiniowego. W jaskini występują ponadto motyle Triphosa dubitata, a przy otworze komary, pająki i ślimaki. W  dniu 29.05.2011 r. J. Nowak (2011c) zaobserwował w tej jaskini po raz pierwszy w Polskich Tatrach stwierdzono występowanie podkowca małego.

Zwoliński (1955b), Rudnicki (1958) i Wójcik (1966a) wypowiadali się o genezie. Wójcik (1960b, 1966a, 1969) zbadał osady. Badania fauny przeprowadzili Hoyer (1928) i Kowalski (1953a, 1955a, 1959b), Szczygieł (2015b) wzmiankuje w kontekście genezy.

Grota znana była od dawna poszukiwaczom skarbów. Do dziś zachowały się na ścianach przedsionka ich znaki i napisy, a w głębi – ostrewki, przy pomocy których pokonywali studnie i kominy. W 1921 r. T. i S. Zwolińscy sporządzili plan i opis jaskini, wcześniej prowadząc w niej eksplorację. Kowalski (1953a) zamieścił jej opis inwentarzowy datowany na 23.07.1952 r. oraz plan Zwolińskich. Baryła (1964b) podaje, że w dniu 2.01.1964 r. J. Didur i E. Ostapowski, za zawaliskiem na końcu Korytarza Stefana odkryli kilkadziesiąt metrów nieznanego, dość ciasnego korytarza, w którym znaleźli sporo kości niedźwiedzia. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX w. jaskinia była często zwiedzana i prawdopodobnie wtedy dokonano dalszych odkryć.

Uzupełnienie W. Hoffmann:
20.06.2009 r. J. Nowak pokonuje zacisk na końcu Grzybowej Szczeliny, która na końcu rozszerza się i opada w niedostępną kontynuację z ciekiem wodnym.
22.05.2011 r. J. Nowak eksploruje krótki korytarzyk - dolne piętro, pod studnią kończącą korytarz Stefana.
8.12.2017 W. Hoffmann, P. Graczyk i K. Cieślawski przedostają się przez zawalisko w Sali Złomisk, odkrywając Partie Poszukiwaczy Przodków. Tego dnia docierają do zawaliska blokującego drogę przed „Uroczą Szczeliną”.
30.12.2017 W. Hoffmann, S. Dudziak, Ł. Marciniak, N.Skowroński docierają za „Walki w Kisielu”, po przekopaniu kilku przewężeń.
13.04.2018 Piotr Graczyk, Marta Walczewska, Michał Amborski docierają do salki „Kill Bill” i sprawdzają krótką odnogę w południowo-wschodniej części sali, stwierdzając, że zwęża się nie do przejścia.
2.11.2018 K. Cieślawski, F. Jankowiak odkrywają drugi otwór jaskini.
28.11.2018 K. Cieślawski odkopuje „Uroczą szczelinę”.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ obserwacje terenowe w jaskini przeprowadziła wielokrotnie I. Luty. W lipcu 1994 r. wykonała ona pomiary ciągów (do studni w Korytarzu Stefana) przy współpracy J. Iwanickiego (jr), M. Kurczewskiego, M. Klisza i J. Zaim. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. W dniu 16 lutego 2006 r. partie położone poniżej studni w Korytarzu Stefana udokumentował J. Nowak przy współpracy J. Ślusarczyk (Nowak 2007b). Dane zaktualizowała I. Luty w 2009. 

Uzupełnienie W. Hoffmann 2019: Po uzupełnieniach planu z 2011 r. jaskinia miała 350 m długości.
30.12.2017 W.Hoffmann, S. Dudziak, Ł. Marciniak, N. Skowroński kartują ciągi do zacisku przed „Walkami w Kisielu”.
13.04.2018 Piotr Graczyk, Marta Walczewska, Michał Amborski kartują pozostałe ciągi włącznie z salką „Kill Bill”.
10.07.2019 W. Hoffmann, K. Cieślawski kartują Uroczą szczelinę i przeprowadzają pomiary uzupełniające. W wyniku tych prac wyeksplorowano 133,41m (długość ciągu pomiarowego od poprzednio znanego krańca Sali Złomisk) i przegłębiono jaskinię o 0,55m (najgłębsze miejsce -16,25m). Na tej podstawie W. Hoffmann opracował plan całej jaskini, korygując plan I. Luty z uzupełnieniami J. Nowaka o wartość deklinacji magnetycznej w okresie wykonywania poamiarów  w 1984 r., 2006 r. i 2019 r. Kierunek północy na zestawionym planie jest kierunkiem północy geograficznej.
Plan opracowali I. Luty, J. Nowak i W. Hoffmann.

Nowa grota w Tatrach 1922 (Gazeta Zakopiańska nr 27 – o odkryciu jaskini przez Zwolińskich); Zwoliński T. 1923 (opis i plan); Świerz M. 1923 (wzmianka); Stecki K. (senior), 1923 (o znakach poszukiwaczy skarbów); Zwoliński T. i S. 1925 (droga i opis); Zwoliński T. i S. 1927 (ditto); Hoyer H. 1928 (oznaczenie zebranych kości); Zwoliński T. i S. 1930 (droga i opis); Wrzosek A. 1933 (wzmianki); Danysz-Fleszarowa R. 1933 (wymienia); Szokalski J. 1934 (droga i opis); Passendorfer E. 1934 (wzmianka o plejstoceńskich kościach); Stach J. 1934 (wymienia owada Onychiurus armatus); Wolf B. 193438 (ditto); Zwoliński T. 1937 (droga i opis); WIG 1938 (lokalizacja na mapie 1:20.000); Zwoliński T. 1946 dojście i opis); Zwoliński T. 1948 (ditto); Zwoliński, T. 1951 (ditto); Kowalski K. 1951a (wzmianka o szczątkach niedźwiedzia jaskiniowego); Jarzębowski W. 1952 (fot. Zwolińskiego przedstawiająca wnętrze jaskini); Kowalski K. 1953a (plan i opis inwentarzowy); Berezowski S. 1953 (wzmianka dotycząca znaków na skale, opis); Kowalski K. 1955a (fauna, niektóre dane morfometryczne); Zwoliński S. 1955b (wzmianka o genezie i szczątkach kostnych); Rudnicki J. 1958a (wzmianka); Rudnicki J. 1958b (wzmiankuje w nawiązaniu do rozwoju doliny); Zwoliński T. 1958 (ogólny opis, wzmianka o kościach niedźwiedzia); Guzik K. 1959 (lokalizacja na mapie geologicznej, bez nazwy); Kowalski K. 1959b (fauna ssaków plejstoceńskich); Wójcik Z. 1959b (wzmianka o występowaniu form freatycznych i wadycznych); Wójcik Z. 1960b (opis osadów, lokalizacja na mapce); Zwoliński S. 1961 (wzmianki dotyczące historii poznania, 2 fotografie); Baryła J. 1964b (informacja o odkryciu nowych ciągów); Kowalski K. 1965 (wzmianka dotycząca szczątków kostnych); Wójcik Z. 1966a (opis osadów, niektóre dane morfometryczne, lokalizacja na mapkach, w tym geologicznej); Wójcik Z. 1968 (lokalizacja na mapce, wzmianki o osadach); Wójcik Z. 1969 (lokalizacja na mapce geologicznej, niektóre dane geologiczne i morfometryczne); Stecki K. (senior), 1969 (wzmianka); Paryski H., Radwańska-Paryska Z. 1973 (krótka notatka encyklopedyczna); Tatry Polskie [mapa zastępcza, skala 1: 10 000] 1976 (lokalizacja otworu); Parma C. 1980 (wzmianka dotycząca historii odkrycia); Wójcik Z. 1983 (wzmianka o badaniach przeprowadzonych przez Zwolińskich w 1921 r.); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1: 10 000); Gradziński R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Jaskinie TPN 1994 (plan, przekrój i opis inwentarzowy do partii pod studnią w Korytarzu Stefana); Cywiński W. 1996 (wzmianka o położeniu i dojściu w przewodniku szczegółowym); Nowak J. 2007b (plan, przekrój jaskini oraz opis partii pod studnią w Korytarzu Stefana); Nowak J. 2008a (wzmianka dotycząca historii odkryć i dokumentacji); Nowak J. 2011c: (występowanie podkowca małego); Szczygieł J. 2015b (wzmiankuje w kontekście genezy i uwarunkowań tektonicznych).

Wójcik S. 1959 Inwentarz Jaskiń Tatrzańskich (wymienia); [Siarzewski, W., Zwolińska, Z.]. 1986 (szkic terenowo-pomiarowy 1:200, plan i przekrój 1:500).