Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Dnem doliny, od mostka znajdującego się tuż powyżej odgałęzienia szlaku do Jaskini Mylnej idziemy kilkadziesiąt metrów na południe i w dogodnym miejscu skręcamy w lewo, na strome, zalesione zbocze. Niebawem napotykamy niewyraźną perć, którą kierujemy się skosem do góry (nieco ku północy), pod widoczne z daleka turnie. Podchodzimy wzdłuż niewielkiej skałki ograniczającej od zachodu wybitne skalne żebro. Stąd udajemy się pod skałkami w prawo, w górę aż do otworu Jaskini pod Niżnią Zbójnicką Turnią T.E-08.27, z charakterystycznym dużym blokiem skalnym, leżącym po lewej stronie. Od tego otworu idziemy około 20 metrów pod ścianą do góry i zaraz za załomem skręcamy na lewo pod próg. Omijamy go bardzo stromym zboczem z prawej strony. Trawers prowadzi do góry na lewo (ku północy) do widocznego stąd otworu Nyży za Załomem T.E-08.44. Nie dochodząc do niej, wspinamy się około 10 metrów pionowym zacięciem na grańkę (trudności IV). Stąd trawersujemy żleb wprost do poszukiwanego otworu, położonego pod jego prawym (or.) zboczem. Można też dotrzeć do schroniska od strony Wąwozu Kraków, wiąże się to jednak z odbyciem długiej drogi przez zasłany wiatrołomami las. Dojście w końcowej części bardzo trudne (niezbędna lina), zwiedzanie bez trudności.

Otwór o kształcie trójkątnym ma 1,3 m wysokości i ponad 2 m szerokości. Prowadzi on do niewielkiej komory, zakończonej zwężającym się, ciasnym korytarzykiem.

Schron powstał na szczelinie tektonicznej 20°/54°S w wapieniach malmo-neokomu autochtonicznej serii wierchowej. Ściany są spękane i zwietrzałe. Namulisko stanowi gleba i rumosz wapienny. W głębi widać nieco gliny oraz duże bloki oderwane od stropu.

Schron jest suchy, widny, bez przewiewu. Przy otworze występują rośliny kwiatowe, głębiej sięgają porosty. W komorze zauważono pająki i muchy.

W literaturze brak wzmianek o schronie - mógł być znany grotołazom zakopiańskim, penetrującym zbocza Żaru w latach trzydziestych.

Schronisko zostało udokumentowane w ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ w dniu 16 sierpnia 1993 r. przez I. Luty przy współpracy P. Płachty (który zauważył otwór). Pomiary wykonano taśmą parcianą i busolą geologiczną Meridian. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

W literaturze brak wzmianek o schronie - mógł być znany grotołazom zakopiańskim, penetrującym zbocza Żaru w latach trzydziestych.