Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z dna Doliny Miętusiej podchodzimy prawą orograficznie stroną Wantul jak do Piwnicy Miętusiej T.E -11.01, a następnie na prawą częścią Dziurawego (jak do Studni w Dziurawem T.E - 11.02). Podchodząc pod ściany nieco w lewo od otworu Studni w Dziurawem, w prawej części ścian Dziurawej Baszty, na wysokości około 30 m dostrzegamy duży, soczewkowaty, rozwinięty na biegnącej w prawo w górę szczelinie otwór nyży (spod samej ściany może być niewidoczny). Wspinamy się do tego otworu trawiastym i kruchym terenem (II, 1 wyciąg). Z nyży posuwamy się ukośnie w prawo w górę, półką z kosówką około 10 m do otworu ukrytego w zaklęśnięciu ściany ponad wygodnym rozszerzeniem półki. Otwór nie jest widoczny ani z daleka, ani z drogi dojścia. Trudności dojścia II, sprzęt asekuracyjny potrzebny, zwiedzanie łatwe.

Nieregularny w kształcie, szczelinowaty spory otwór prowadzi do opadającego w głąb korytarza, w którym blisko otworu znajduje się 1 m próg. Dalej korytarz rozszerza się w salkę. Na wprost kontynuuje się coraz ciaśniejsza szczelina, której dno najpierw się wznosi, a następnie opada. Strop szczeliny obniża się. Po około 3 m gruz skalny blokuje niemal cały jej przekrój, uniemożliwiając dalsze posuwanie się. Dnem salki możemy też zejść w lewo, czołgając się pod obniżeniem stropu do jej niższego odgałęzienia. Stąd w prawo w dół przecisnąć się można jeszcze 2,5 m, aż gruz i bloki uniemożliwią dalsze przejście. Po lewej natomiast natrafiamy na ślepą studzienkę wśród bloków o długości 1,7 m Za studzienką zbyt ciasne dla człowieka szczeliny kontynuują się do powierzchni (widać światło). Studzienka stanowi najgłębszy punkt jaskini (-6,2 m).

Jaskinia rozwinięta jest w wapieniach malmo-neokomu jednostki Ździarów przy jej nasunięciu na jednostkę Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów), wzdłuż płaszczyzn uławicenia i spękań tektonicznych, nieco rozmytych przez wodę. Ma ona charakter zawaliskowy. Istnieją możliwości dalszej eksploracji poprzez rozkopywanie zawaliska. Miejscami występują nacieki grzybkowe. Namulisko stanowią wanty i gruz wapienny, w okolicy otworu występuje nieco gliny.

Jaskinia jest wilgotna, woda kapie ze stropu. Światło dostaje się przez otwór, a także przez szczeliny w rejonie ślepej studzienki 1,7 m Sięga ono do salki, tak, że tylko w odchodzących od niej korytarzykach panuje zupełna ciemność. W otworze występują trawy, a we wstępnym korytarzyku mchy i glony. Fauna nie była obserwowana.

Jaskinia została odkryta podczas penetracji terenu w ramach prac inwentaryzacyjnych OW PTPNoZ w dniu 19 września 1979 r. przez R. M. Kardasia i M. Połońskiego.

Dokumentację wykonał tego samego dnia R.M. Kardaś przy współpracy M. Połońskiego przy pomocy busoli geologicznej Meridian, klinometru Freiberg i taśmy parcianej. Lokalizacja została oparta o dowiązania do punktów pomierzonych w dniu 14 sierpnia 1981 r. przez zespół Koła Naukowego Geodetów AGH pod kierownictwem W. Borowca. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R.M. Kardaś.

Kardaś, R.M. 1980a (informacja o odkryciu, podaje długość); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie); Kardaś, R.M. 1985f (lokalizacja, dane morfometryczne i o odkryciu); Cywiński, W. 1996 (wzmiankuje); Jaskinie TPN 1996 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).