Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Dnem Doliny Miętusiej i dalej żlebem wiodącym do kotła Małej Świstówki podchodzimy w pobliże otworu Jaskini Miętusiej Wyżniej T.D 10.01. Omijamy ten otwór i pod ścianami wznosimy się aż do wybitnego, piarżystego wylotu w dolnej części żlebu. Przekraczamy piarg i skręcamy za nim do góry, w kierunku prawego orograficznie (południowego) ograniczenia żlebu. Odnajdujemy wejście na półkę porośniętą kosówką, położoną około 10 m nad podstawą ściany. Półką tą idziemy około 20-30 m ku S, do małej platformy. Na platformie, pod ścianą, położony jest otwór. Dojście bez trudności, w końcowej części nieco eksponowane. Zwiedzanie uciążliwe (miejscami ciasno).

Otwór ma kształt trójkąta o podstawie 0,8 m i wysokości 1,5 m. Za nim biegnie krótki korytarzyk. Po około 2 m przy lewej ścianie wznosi się na odcinku 2 m półka skalna. Przy prawej ścianie pionowy zacisk wiedzie w dół do 6-metrowej studni rozszerzającej się dzwonowato. Uchodzi ona do małej komórki o dnie zasłanym rumoszem.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów) na nieco rozmytej szczelinie o kierunku W–E. Jej ściany są zwietrzałe, bez nacieków. Namulisko przy otworze buduje gleba oraz glina z rumoszem, w końcowej części – drobny rumosz wapienny.

Jaskinia jest wilgotna. Wyczuwa się słaby przewiew. Światło sięga do końca wejściowego korytarzyka i do zacisku. Roślinność przy otworze reprezentują głównie kosówki i trawy, głębiej sięgają mchy i porosty. Występowania fauny nie zaobserwowano.

Piwniczka została odkryta w dniach 11-20 września 1987 r., podczas akcji poszukiwawczej Speleoklubu Warszawskiego PTTK, prowadzonej w porozumieniu z OW PTPNoZ, przez J. Banasia, M. Burkackiego, J. Mikołajkowa, M. Kowalską, W. Szuka i T. Żuławnika. Wyczuli oni przewiew z zasypanego glebą otworu i odkopali wstępny korytarzyk, aż do zacisku. T. Żuławnik i M. Kowalska przeprowadzili wówczas pomiary korzystając z busoli Suunto i taśmy parcianej. Wtedy też M. Burkacki wykonał szkic jaskini. W kronice biuletynu Wiercica zamieszczono wzmiankę o odkryciu (Kronika 1988b).

Opis groty na podstawie informacji ustnych odkrywców sporządziła I. Luty. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracował M. Burkacki.

Kronika 1988b (informacja o odkryciu); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).