Państwowy Instytut Geologiczny

Państwowy Instytut Badawczy

Jaskinie Polski


Dane szczegółowe jaskini


Nazwa Ciasna Szczelina
Inne nazwy
Nr inwentarzowy T.E-10.05
Region Tatry
Współrzędne WGS84 λ: 19°53′38,74″, φ: 49°14′41,42″
Gmina Kościelisko (gm. wiejska)
Powiat tatrzański
Województwo małopolskie
Właściciel terenu Skarb Państwa | Tatrzański Park Narodowy
Podstawa ochrony
Ekspozycja otworu NE
Pozostałe otwory
Wysokość bezwzględna [m n.p.m.] 1500
Wysokość względna [m] 120
Głębokość [m] 9,80
Przewyższenie [m] 5,80
Deniwelacja [m] 15,60
Długość [m]
w tym szacowane [m]
22
Rozciągłość horyzontalna [m]
Położenie geograficzne Dolina Miętusia, w lewym orograficznie zboczu Małej Świstówki.
Opis drogi dojścia do otworu
Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego - dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Dnem Doliny Miętusiej i dalej żlebem wiodącym do kotła Małej Świstówki podchodzimy w pobliże otworu Jaskini Miętusiej Wyżniej T.D 10.01. Omijamy ten otwór i docieramy do pierwszego za nim (patrząc ku S) wybitnego żlebu wciętego w zachodnim zboczu Małej Świstówki. Żlebem tym podchodzimy do około trzech czwartych jego wysokości. Stąd skręcamy na lewo pod ścianę i wyraźną półką idziemy około 50 m do otworu Ciasnej Szczeliny. Półka jest wąska i eksponowana, porośnięta kosodrzewiną. Dojście łatwe, w końcowej części eksponowane. Zwiedzanie uciążliwe - ciasno.
Opis jaskini

Otwór ma kształt trójkąta (1x1 m). Prowadzi do krótkiego korytarza, który po kilku metrach opada 1,6-metrowym pochyłym prożkiem do niewielkiej komory rozwiniętej na szczelinie. Z komory do góry wiedzie 6-metrowy komin, a w dół ciasna (średnio 0,35 m) studnia, która po 8 m przechodzi w zwężenie nie do przejścia. Za zwężeniem studnia kontynuuje się jeszcze przez 4 m.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów) na rozmytej szczelinie o kierunku SW-NE. Jej ściany są nieco zwietrzałe, bez nacieków. Namulisko w korytarzu wstępnym tworzy gleba oraz glina z domieszkami gruzu wapiennego, a na dnie szczeliny, poniżej zwężenia widać rumosz.

Jaskinia jest wilgotna. Wyczuwa się słaby przewiew z dna. Światło sięga do około 4 m. Przy otworze występuje bujna roślinność, m. in. kosodrzewina, trawy, szarotki i inne kwiatowe oraz paprocie, mchy i porosty (obecne też wewnątrz groty). Występowania fauny nie zaobserwowano.

Historia badań
Historia eksploracji

Jaskinię odkryli J. Banaś i W. Szuk podczas akcji poszukiwawczej prowadzonej przez Speleoklub Warszawski PTTK w porozumieniu z OW PTPNoZ w okresie 11-20 września 1987 r.

Historia dokumentacji

Przeprowadzili oni pomiary groty przy użyciu busoli Suunto i taśmy parcianej. Opis jaskini na podstawie informacji ustnej odkrywców sporządziła I. Luty. Wzmiankę o odkryciu zamieścił biuletyn Wiercica (Kronika 1988b). Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowali J. Banaś i M. Burkacki.

Zniszczona, niedostępna lub nieodnaleziona Nie
Literatura
Kronika 1988b (informacja o odkryciu); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).
Materialy archiwalne
Autorzy opracowania Izabella Luty
Redakcja Jerzy Grodzicki
Stan na rok 2010
Grafika, zdjęcia Podgląd grafiki plan i przekrój
Nazwa: Autor: Data wprowadzenia:
Zdjęcie