Schronisko znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy dnem Doliny Miętusiej, a następnie żlebem wiodącym do kotła Małej Świstówki. W kotle kierujemy się ku SW, do pierwszego, dużego, piarżystego żlebu za pasem skał, w których widać otwór Jaskini Miętusiej Wyżniej (T.D-10.01). Żlebem tym podchodzimy około 80 m i skręcamy w prawo na wyraźną półkę. Po kilku metrach trawersu znajdujemy pod ścianą niski otwór ukryty w kosówkach. Dojście w końcowej części nieco eksponowane, zwiedzanie bez trudności, ciasno.

Otwór o kształcie prawie poziomej soczewki ma 1 m szerokości i 0,3 m wysokości. Wiedzie lekko w dół do ciasnego korytarza, który rozszerza się i podwyższa w głębi. Po kilku metrach zakręca on nieco na lewo i przechodzi w wąską, wysoką szczelinę. Za zaklinowanym w niej głazem znajduje się zwężenie zbyt ciasne do przejścia.

Schronisko powstało na rozmytej, pochylonej ku NE szczelinie w obrębie wapieni malmo-neokomu jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Ściany pokrywają nacieki grzybkowe. Namulisko przy otworze buduje próchnica, a dalej za dużymi głazami – rumosz wapienny z domieszką gliny.

Szczelina wilgotna (podczas zwiedzania woda kapała ze stropu). Wyczuwa się przewiew. Światło odbite sięga do 4 m. Roślinność występuje jedynie w otworze (głównie mchy, porosty i nieliczne rośliny kwiatowe); na półce przed nim rośnie kosodrzewina. Obecności fauny nie stwierdzono.

Schronisko zostało odkryte w dniu 28 września 1988 r. przez S. Dmowską i Z. Nowaka podczas akcji poszukiwawczej Speleoklubu Warszawskiego PTTK przeprowadzonej w porozumieniu z OW PTPNoZ.

Sporządzili oni plan groty oraz pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu przy użyciu busoli Suunto i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan (na podstawie notatek terenowych odkrywców) opracowała I. Luty.

Kronika 1988c (wzmianka o udokumentowaniu, bez nazwy); Jaskinie TPN 1996 (plan i opis inwentarzowy).