Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Od równinki pod dolnym otworem Smoczej Jamy (T.E-08.07) posuwamy się w głąb wąwozu Kraków. Przechodzimy barierę zamykającą część udostępnioną dla turystów. Skręcając w prawo wychodzimy na rozszerzenie zamknięte zachodnią ścianą Ratusza (na prawo – w lewym orograficznie stoku – odchodzi w górę trawiasty żlebek). Wąwóz zwęża się, w dnie wymyte są niewielkie kaskadki, po lewej mijamy skalny "nos" Ratusza, po prawej niewielkie podcięte skałki, a potem zarośnięte usypisko. Wchodzimy między wysokie skały i docieramy pod 2 m próg w przewężeniu (z prawej strony progu, na głazie charakterystyczny, głęboki stopień). Pokonujemy próg, za którym wąwóz skręca w lewo i rozszerza się omijając Ratusz. Zaraz za progiem odchodzi w prawo bardzo stromy, dość szeroki, zarośnięty chaszczami żleb, prowadzący do wschodniego (głównego) otworu Jaskini Owczej (T.E-09.08). W jego dolnej części, po lewej orograficznie stronie, 15–20 m nad dnem wąwozu widoczne są dwa otwory: z prawej – Schron pod Owczą I, a z lewej – Schron pod Owczą II (T.E-09.20). Dojście z dna wąwozu przez zarośnięty prożek – trudności I, zwiedzanie łatwe.

Otwór tworzy duża szczelina. Dno wznosi się stromo w górę pod 1 m prożek, nad którym kontynuuje się poziomy, ciasny, szczelinowaty korytarzyk.

Schron jest rozwinięty w wapieniach malmo-neokomu autochtonicznej serii wierchowej. Namulisko przy otworze stanowi gleba, nad prożkiem glina z gruzem wapiennym.

Grota sucha, przewiewu brak. Temperatura uzależniona od warunków zewnętrznych. Światło sięga do końca, roślinność zielona - do prożka.

Jaskinia w literaturze nie wzmiankowana do czasu publikacji inwentarza jaskiń TPN - zapewne w związku z niewielkimi rozmiarami, chociaż z racji widoczności z dna wąwozu z pewnością zauważana od dawna i penetrowana.

W ramach inwentaryzacji OW PTPNoZ materiały terenowe zebrał M. Kardaś przy współpracy I. Luty i M. Różyczki w dniu 26 lipca 1977 r. Pomiary wykonano busolą geologiczną Freiberg i taśmą parcianą. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował M. Kardaś.

Jaskinie TPN 1994 (plan i opis inwentarzowy).