Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z dna Doliny Miętusiej podchodzimy do kotła Małej Świstówki. Stąd trawersujemy zbocze niewyraźną ścieżką biegnącą w kierunku Wielkiej Świstówki aż do charakterystycznej przełączki. Z niej idziemy w górę, nieco na prawo. Przed ścianami skręcamy na lewo, trawersujemy zbocze i w dogodnym miejscu podchodzimy ponad zwarte płaty kosówki, gdzie w zagłębieniu wśród traw ukryty jest otwór studni. Znajduje się on w leju krasowym ograniczonym od SW ścianami o wysokości do 2,8 m, około 40 m poniżej widocznego z daleka wąskiego komina przecinającego zachodnią część Turni nad Dziurawem (azymut z otworu na ten komin wynosi 1900). Przed otworem leży duża wanta. Dojście bez trudności, potrzebna lina do zwiedzania.

Owalny otwór, o wymiarach 2,5x1,2 m, prowadzi do 30-metrowej studni, rozszerzającej się dzwonowato po kilkunastu metrach. Poniżej wąskiej półki w głąb masywu (ku SW) odchodzi bardzo ciasna (około 0,2 m), wysoka meandrująca szczelina, która rozszerza się dalej tworząc kilkakrotnie jakby równoległe studnie. Ma ona co najmniej 8 m długości (nie zbadana). Na dnie studni stale zalega płat śniegu znacznej grubości. Wokół niego tworzy się głęboka szczelina brzeżna. Przy niskich stanach śniegu można zejść nią do najniższego punktu groty, usytuowanego w SW krańcu dna studni.

Studnia w Dziurawem została wymyta na szczelinie w wapieniach malmo-neokomu jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów).Według Z. Wójcika (1978c) powstała wskutek działania wód lodowcowych. Dno szczeliny brzeżnej pokrywa ostrokrawędzisty gruz wapienny oraz gleba namyta z otworu.

Studnia jest wilgotna. Przez cały rok na jej dnie zalega śnieg. Światło odbite sięga do końca. Przewiewu nie wyczuwa się. Przy otworze występuje bujna roślinność kwiatowa, mchy i porosty. Mchy, glony i porosty sięgają kilku metrów w głąb groty. Faunę reprezentują owady.

Otwór studni znany był od dawna juhasom. W 1923 roku zwiedzili ją bracia Zwolińscy (Zwoliński 1961). A. Wrzosek (1933) wymienia ich jako odkrywców. K. Kowalski (1953a) zamieścił o niej jedynie krótką wzmiankę, zaliczając ją do powierzchniowych form krasowych typu aven.

Pierwszy plan i opis inwentarzowy opublikował M. Rutkowski (1972c). Według jego pomiarów z 1971 r. studnia miała 22 m głębokości. Na skutek wytopienia się korka śnieżnego głębokość studni wynosi obecnie 30 m. Pomiary sytuacyjno-wysokościowe otworu przeprowadziła grupa pod kierownictwem W. Borowca w dniu 14 sierpnia 1981 r. W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację studni sporządziła w dniu 12 września 1995 r. I. Luty przy współpracy B. Zalewskiego. Do pomiarów użyto busoli Suunto i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Gadomski A. 1926 (krótki opis); Wrzosek A. 1933 (wzmianka o odkryciu przez Zwolińskich, opis położenia); Tatrzański Park Narodowy 1938 (lokalizacja na mapie 1:20,000); Kowalski K. 1953a (wymienia jako formę krasu powierzchniowego); Zwoliński T. 1958 (wzmiankuje); Guzik K., Sokołowski S. 1959 (lokalizacja na mapie geologicznej 1:10.000); Zwoliński S. 1961 (wzmiankuje); Wójcik Z. 1966a (podaje wysokość względną i bezwzględną, lokalizacja na mapce); Rutkowski M. 1972c (plan i opis inwentarzowy); Tatry Polskie 1976 (lokalizacja na mapie 1:10 000); Borowiec W. i in. 1977, 1978 (dane morfometryczne); Wójcik Z. 1978c (o genezie związanej z wodami lodowcowymi); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie); Gradziński R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); Kardaś R.M. 1989 (dane morfometryczne, lokalizacja na szkicach); Kronika 1996 (wzmianka o udokumentowaniu); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).