Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Szlakiem wiodącym z Doliny Kościeliskiej w kierunku Przysłopu Miętusiego docieramy do miejsca, z którego zaczyna on wznosić się na zbocze Doliny Miętusiej. Stąd podążamy nieznakowaną drogą dnem tej doliny, aż pod Wantule, następnie pod nimi wzdłuż cieku na lewo około 100 m i dalej przez Wantule do góry ku SW niewyraźną percią, którą przed wojną prowadził szlak turystyczny (zachowały się na drzewach niebieskie znaki). Docieramy tą percią pod ściany, następnie ku S, do Wielkiej Świstówki. Z dna Wielkiej Świstówki do góry po piargu, wprost do otworu, bez trudności. Jaskinia jest niezwykle ciasna.

Otwór o kształcie trójkątnym ma 1 m wysokości i 0,6 m szerokości. Prowadzi do prostego, wznoszącego się lekko, szczelinowego korytarza. Po 5 m korytarz przegradza wielka wanta o wysokości 2 m. Ponad nią szczelina jest niezwykle ciasna (19–30 cm szerokości). Kończy się ona po 11 m równie ciasnym, kilkumetrowym kominkiem

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów, jednostka Organów) na szczelinie tektonicznej o kierunku WNW–ENE. Namulisko przy otworze buduje głównie rumosz wapienny, w głębi – nieco gliny.

Szczelina jest sucha; woda opadowa szybko ścieka niżej. Przewiew zależny jest od warunków atmosferycznych, zwykle niewyczuwalny. Światło sięga do około 8 m w głąb jaskini.

Rośliny kwiatowe i mchy występują przy otworze, a nieco głębiej – porosty. We wstępnej części korytarza znaleziono ślimaki.

Brak danych o odkryciu jaskini. Mogła być znana grotołazom zakopiańskim, którzy w końcu lat pięćdziesiątych prowadzili intensywne poszukiwania w Wielkiej Świstówce. Później używana była jako miejsce składowania śmieci przez zespoły wspinające się ścianą Ratusza Mułowego oraz odwiedzające wyżej położone jaskinie. Pierwszą publikacją dotyczącą Jaskini nad Piargiem jest ilustracja do notatki Rodzińskiego (1963).

W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ, w dniu 11 lipca 1979 r. dokumentację jaskini sporządziła I. Luty przy współpracy T. Ostrowskiego. Pomiary szczeliny (bez komina) przeprowadzono przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Według informacji ustnej W. Wiśniewskiego komin końcowy ma 15 m wysokości, jednak w 1981 r. A. Sadowska przebyła 4,5 m komina i stwierdziła, że kontynuuje się on jeszcze kilka metrów, lecz nieco dalej jest zbyt wąski do przejścia. Pomiary sytuacyjno-wysokościowe otworu wykonał w dniu 14 sierpnia 1981 r. zespół pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Rodziński, R. 1963 (lokalizacja na zdjęciu Koziego Grzbietu); Kardaś, R. M. 1982b (lokalizacja na rysunku); Borowiec W. i in. 1977, 1978 (dane morfometryczne); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10 000, bez nazwy); Jaskinie TPN 1999 (plan i opis inwentarzowy).