Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Trasą trawersu Dziurawe – IV półka (zachód) Twardych Spadów. Z dna Doliny Miętusiej podchodzimy na Dziurawe, a następnie pod ścianami Turni nad Dziurawem i stromym trawiastym żlebkiem, jak do Jaskini przy Grzędzie (T.E-11.23). Z kociołka przy jej otworze zwracamy się w lewo (na SE) przekraczając charakterystyczną grzędę z cienkich płyt skalnych, przypominającą płot i dostajemy się do sporego kociołka położonego za wysuniętymi w kierunku Wielkiej Świstówki Dziurawymi Turniczkami, ograniczonego z boków grzędami łączącymi obie turniczki ze ścianami. Otwór znajduje się ponad trawiastym spiętrzeniem (prożkiem), którym Ślepy Żleb opada do kociołka, po prawej (or.) stronie. Najłatwiej dojść omijając spiętrzenie z prawej lub z lewej strony. Prawą stroną pokonujemy trawiasty prożek i dochodzimy do zagłębienia (rodzaju rynienki) pod ścianą skalną. Stąd w dogodnym miejscu trawersujemy trawiastym terenem kilka metrów w lewo (na prawą or. stronę), gdzie trafiamy na trójkątny otwór w ściance skalnej – w dnie żlebu. Do otworu można też dojść z kociołka lawirując półeczkami po lewej (prawej or.) stronie. Powyżej otworu skośny trawnik prowadzi w górę w prawo do zwężenia żlebu. Dojście o trudnościach I-I+, po nieco podciętych trawkach, niezbyt przyjemne. Sprzęt asekuracyjny nie jest konieczny. Do otworu dotrzeć można również od góry – zjeżdżając Ślepym Żlebem (niepraktyczne, trudność stanowi tu głównie odnalezienie górnego końca żlebu). Lokalizację i szkic dróg dojścia podano na rysunku (Jaskinie TPN 1996 – wkładka). Zwiedzanie jaskini bez trudności.

Otwór niewielki, trójkątny, na przecięciu płaszczyzny spękania tektonicznego z płaszczyzną uławicenia. Jest to prosty szczelinowy korytarz rozwinięty na spękaniach. Ściany noszą słabe ślady mycia przez wodę. Maksymalna wysokość sięga 1,1 m a szerokość 0,9 m. Rozwinięty jest w wapieniach malmo-neokomu jednostki Ździarów lub leżących poniżej wapieniach anizyku jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Namulisko stanowi gruz wapienny z glebą. Szczelina jest wilgotna, ściany mokre, przewiewu brak. Światło sięga do końca.

Przy otworze występują rośliny kwiatowe, dalej mchy sięgające do końca korytarza.

Szczelina została odkryta we wrześniu 1970 r. przez R. M. Kardasia i Mirosława Rutkowskiego (Speleoklub Warszawski PTTK) podczas penetracji terenu w poszukiwaniu jaskiń (zjazd Ślepym Żlebem). Nie wykluczone jednak, że mogła być znana już dawniej, tylko ze względu na rozmiary nie odnotowana. Informację o jej istnieniu opublikował R.M. Kardaś (1985f).

Dokumentację w ramach inwentaryzacji OW PTPNoZ sporządził R.M. Kardaś przy współpracy H. Hercman w dniu 11 września 1979 r. Pomiary wykonano przy pomocy busoli geologicznej Meridian, klinometru Freiberg i taśmy parcianej. Zlokalizowana na podstawie pomiarów sytuacyjno-wysokościowych wykonanych przez zespół Koła Naukowego Geodetów AGH pod kierownictwem W. Borowca w dniu 14 sierpnia 1981 r.
Plan opracował R.M. Kardaś.

Kardaś, R.M. 1985f (lokalizacja, dane morfometryczne i historyczne); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój, opis inwentarzowy).

Rutkowski, M. 1970 (opis jaskini, dane o eksploracji); Rutkowski, M., ... (lokalizacja na zdjęciu i szkicu panoramicznym).