Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Szlakiem wiodącym z Doliny Kościeliskiej w kierunku Przysłopu Miętusiego docieramy do miejsca, z którego zaczyna on wznosić się na zbocze Doliny Miętusiej. Stąd podążamy nieznakowaną drogą dnem tej doliny, aż pod Wantule, następnie pod nimi wzdłuż cieku na lewo około 100 m, i dalej przez Wantule do góry ku SW niewyraźną percią, którą przed wojną prowadził szlak turystyczny (zachowały się na drzewach niebieskie znaki). Docieramy tą percią pod ściany, następnie ku S, do Wielkiej Świstówki. Z dna Wielkiej Świstówki nieco na lewo do góry, po piargu, wprost do otworu. Dojście bez trudności, zwiedzanie łatwe.

Otwór o kształcie zbliżonym do prostokąta ma 1,9 m wysokości i 0,8 m szerokości. Prowadzi do prostego, wznoszącego się stromo, szczelinowego korytarza o kierunku SW–NE. Po kilku metrach korytarz rozszerza się i nieco dalej przechodzi w niewielką komorę o wysokości około 3,5–4 m. W jej dnie tkwi duża, płaska wanta. Z komory na wprost wiedzie do góry 1,3-metrowy prożek, nad którym, za punktowym zaciskiem, szczelina biegnie jeszcze 2 m. Przy jej ślepym zakończeniu, na prawo, można wspiąć się przez 1,8-metrowy prożek do ciasnego, poziomego korytarzyka. Prowadzi on prostopadle do poprzedniego korytarzyka i po 2,5 m przechodzi w mytą rurkę, która jest wkrótce zbyt ciasna do przejścia.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów, jednostka Organów) na dwóch prostopadłych do siebie szczelinach tektonicznych o kierunku SW–NE i NW–SE. Namulisko przy otworze tworzy gleba, dalej głównie rumosz wapienny. Fragment szczeliny nad pierwszym prożkiem jest pozbawiony namuliska, ma dno skalne. W górnym korytarzu (nad drugim prożkiem) przeważa mokra glina jaskiniowa. W dolnej części korytarza znaleziono kości nietoperzy oraz kości większych zwierząt.

Jaskinia jest wilgotna, w górnym korytarzu gromadzi się w kałużach woda. Nie wyczuwa się przewiewu. Światło sięga do około 4 m w głąb jaskini.

Rośliny kwiatowe występują przy otworze, a nieco dalszy zasięg mają porosty i glony. Faunę reprezentują ślimaki, które można spotkać do 5 m od otworu.

Jaskinia została odkryta prawdopodobnie przez grotołazów zakopiańskich w końcu lat pięćdziesiątych lub nieco później, brak jednak bliższych danych o odkryciu. Przy otworze zachował się malowany zieloną farbą numer 3416. Numery takie nadawał S. Wójcik dla potrzeb tworzonego wówczas inwentarza. Wg informacji ustnej W. Wiśniewskiego, w spisie jaskiń Borowca i in. (1977, 1978), jaskinia ma numer 196 (bez nazwy). Z danych zawartych w tym spisie wynika, że uwzględniają one tylko część korytarza.

W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ, w dniu 14 sierpnia 1981 r. dokumentację jaskini sporządziła I. Luty przy współpracy A. Sadowskiej. Pomiary przeprowadzono przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Pomiary sytuacyjno-wysokościowe otworu wykonał tego samego dnia zespół pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Borowiec W. i in. 1977, 1978 (dane morfometryczne, bez użycia nazwy). Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne części jaskini, lokalizacja na mapie); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10 000); Jaskinie TPN 1999 (plan i opis inwentarzowy).