Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Szlakiem wiodącym z Doliny Kościeliskiej w kierunku Przysłopu Miętusiego docieramy do miejsca, z którego zaczyna on wznosić się na zbocze Doliny Miętusiej. Stąd podążamy nieznakowaną drogą dnem tej doliny, aż pod Wantule, następnie pod nimi wzdłuż cieku na lewo około 100 m, i dalej przez Wantule do góry ku SW niewyraźną percią, którą przed wojną prowadził szlak turystyczny (zachowały się na drzewach niebieskie znaki). Docieramy tą percią pod ściany, następnie ku S, do Wielkiej Świstówki. Z dna Wielkiej Świstówki nieco do góry po piargu, wprost do otworu, bez trudności. Zwiedzanie łatwe.

Niewielki, szczelinowy otwór prowadzi do niezbyt obszernego, 12-metrowego komina.

Komin rozwinął się na szczelinie w wapieniach urgonu serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów). Ściany są kruche, silnie zwietrzałe. Namulisko tworzy głównie gleba i glina.

Jaskinia jest wilgotna. Nie wyczuwa się przewiewu. Światło sięga do około 5 m w głąb. Rośliny kwiatowe występują przy otworze, a głębiej – mchy i porosty. Faunę reprezentują ślimaki, które można spotkać do 5 m od otworu.

Szczelina została odkryta 13 maja 1959 r. przez S. Wójcika i K. Sochackiego. W dniu 17 maja 1959 r. dokonali oni eksploracji i pomiarów, które w późniejszych latach prawdopodobnie zaginęły.

W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ, w dniu 9 lipca 1979 r. materiały do dokumentacji schroniska zebrał M. Kardaś przy współpracy T. Ostrowskiego, a później uzupełniła je I. Luty. Pomiary wykonano przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracował M. Kardaś.

[Krygowski, W.] x. y. 1961 (informacja o odkryciu); Jaskinie TPN 1999 (plan i opis inwentarzowy).

Wójcik, S. 1959 (wzmianka o odkryciu oraz przeprowadzeniu badań i pomiarów).