Schronisko znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z dna Doliny Mietusiej, idąc poprzez Dziurawe i kociołek jak do Jasiowej Dziury T.E-11.25, dostajemy się na wspomniany zachód. Po pokonaniu skalnego prożka, zamiast skręcić w prawo do otworu Jasiowej Dziury T.E-11.25, trawersujemy pod samymi ścianami około 50 m w lewo, do niewielkiego zagłębienia skalnego, w miejscu, gdzie lewa połać Twardej Ściany graniczy z Twardymi Spadami. Pod tylną ścianą zagłębienia znajduje się niski i szeroki otwór szukanego schronu. Dojście i zwiedzanie łatwe.

Za otworem opada w dół niski (0,4 do 0,7 m), krótki korytarzyk. Po około 3 m przez zacisk obok wanty znajdującej się po lewej stronie, przedostajemy się do niewielkiego, końcowego rozszerzenia.

Schron utworzył się w wapieniach robaczkowych anizyku jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów), na szczelinie tektonicznej i fugach międzywarstwowych. Przy otworze w morfologii korytarza ważną rolę odgrywa powierzchnia międzywarstwowa 69°/28°S, w głębi zaś uskok,nachylony pod kątem 28° ku N i przecinający ławice wapieni, wzdłuż którego rozwinięty jest cały schron. Za zaciskiem lewą ścianę buduje brekcja tektoniczna, zastępująca wapienie wzdłuż płaszczyzny ciosowej, wypełniająca częściowo szczelinę uskoku. Okruchy brekcji osiągają 15 cm średnicy, mają zaokrąglone naroża, spoiwo jest skąpe, kontaktowe.

Namulisko stanowi autochtoniczny gruz (w otworze z domieszką gleby) i ostrokrawędziste bloki wapienne.

Schronisko jest dość suche, choć ściany są wilgotne. Przewiew nie występuje, światło sięga do końca. W otworze występują rośliny kwiatowe i paprocie, głębiej (do zacisku) mchy i drobne rośliny zielone. Zaobserwowano komary.

Z informacji ustnych i archiwalnych materiałów W. Przybyszewskiego wynika, iż w dniu 16 sierpnia 1971 r. schronisko było eksplorowane przez J. Chrobaka, Z. Glanowskiego, W. Przybyszewskiego i M. Rutkowskiego ze Speleoklubu Warszawskiego PTTK oraz P. Podobińskiego (Koło Jaskinioznawcze PTTK, Zakopane). Nie wiadomo, czy nie był wcześniej penetrowany - według W.W. Wiśniewskiego w środowisku krakowskim funkcjonowała nazwa tego schroniska jako “Problem z Wajchą”, jednak nie wiadomo od jakiego okresu.

W trakcie inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację schronu sporządził w dniu 1 września 1979 r. R.M. Kardaś (który także sfotografował otwór) przy współpracy H. Hercman, Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian, klinometrem Freiberg i taśmą parcianą. Pomiary lokalizujące otwór wykonał dniu 14 sierpnia 1982 r. zespół Naukowego Koła Geodetów przy AGH pod kierunkiem W. Borowca. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R.M. Kardaś.

Borowiec, W. i in. 1977, 1978 (dane morfometryczne); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja); Kardaś, R.M. 1985f (dane morfometryczne, lokalizacja, historia eksploracji); Jaskinie TPN 1996 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).

Przybyszewski, W. 1971 (szkic planu, przekroju i lokalizacji pod symbolem K-17); Rutkowski, M., ... (lokalizacja na zdjęciu).