Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z licznych możliwości dostania się na półkę, dwie mają praktyczne znaczenie jako drogi dojścia do jaskini. Wariant pierwszy dojścia: Doliną Miętusią dochodzimy do Wielkiej Świstówki (jak do Schronu pod Twardymi Spadami T.E-11.35). Wspinamy się dolnym spiętrzeniem Progu Mułowego (III, 1-1,5 wyciągu), a następnie ukośnym zachodem w prawo docieramy do półki tnącej poziomo ścianę (bez trudności). Mijamy leżące w górze nad półką otwory Komina w Kazalnicy T.E-11.031 i Śnieżnego Avenu T.E-11.30. W miejscu, gdzie półka zwęża się dochodząc do filara i zaczyna obniżać, w zagłębieniu pod ścianą znajduje się niewielki otwór jaskini. Dojście trudne (III), użycie sprzętu wspinaczkowego konieczne. Zwiedzanie jaskini zasadniczo jest łatwe, trudności zależą jednak od stanu lodu. Przy dużym zalodzeniu mogą występować lodowe zaciski, a nawet może dojść do zupełnego zablokowania przejścia. Zejście pod lód wymaga pokonania zapieraczką lodowego prożka (II–III), a potrzeba użycia liny zależy tu od stanu lodu. Wariant drugi: z Doliny Miętusiej docieramy na III półkę Twardych Spadów (jak do Górnych Kominów T.E-11.27 i Zielonych Kominów T.E-11.14). Trawersujemy dalej szerokim, porośniętym roślinnością zachodem wznosząc się, a następnie obniżając w stronę filara Kazalnicy Miętusiej. Przy dojściu do kantu filara zachód przechodzi w wąską półkę (bez trudności, asekuracja nie jest konieczna, ale wskazana ze względu na ekspozycję). Od jej największego zwężenia wznosimy się (nieco szerzej) docierając po kilkunastu metrach do platforemki przy otworze jaskini. Dojście dość trudne (II), miejscami bardzo eksponowane, sprzęt asekuracyjny wskazany (zwłaszcza przy powrocie tą trasą), chociaż nie jest bezwzględnie konieczny.

Historia eksploracji wiąże się ze zmianami stanu zalodzenia jaskini. Zmiany te powodowały znaczne modyfikacje jej topografii. W pierwszym okresie eksploracji był on na tyle wysoki, że posuwano się pod samym stropem stosunkowo obszernych po wytopieniu korytarzy, a także szczelinami pomiędzy ścianami skalnymi a lodem. Pokonywano w związku z tym nie istniejące podczas wykonywania niniejszej dokumentacji zaciski skalne (w zwężeniu pod stropem) i lodowe, które rozkuwano. Wobec tak znacznych zmian konfiguracji jaskini trudno dokładnie ustalić i opisać osiągnięte w poszczególnych latach miejsca.

Odkrycie jaskini jest związane z eksploracją wspinaczkową ściany Kazalnicy, prowadzoną przez L. Nowińskiego. Według informacji W.W. Wiśniewskiego nastąpiło to w lipcu 1963 r. L. Nowiński i R. Rodziński (KW Kraków) wyeksplorowali wówczas pierwsze 12 m jaskini. Można więc przypuszczać, że osiągnęli oni rejon pierwszego, bocznego odgałęzienia - kominka (obecnie, przy braku lodu, głębokość –3,0 m). W następnych latach – do 1969 r. – L. Nowiński poznał jaskinię aż po Korytarz do Wanty (wg informacji I. Luty). Podczas poszukiwawczej wyprawy Speleoklubu Warszawskiego PTTK (3 września–5 października 1970 r.) Przeprowadzono trzy akcje, poświęcone rozkuwaniu lodowych zacisków. Posunięto się wówczas około 5 m w głąb masywu, osiągając całkowicie zalodzoną salkę, nazwaną Syberią, której lewą ścianą spływał lodospad. Za salką znajdował się nie pokonany wówczas zacisk lodowy, za którym korytarz, niemal w całości wypełniony lodem, kontynuował się na całej, widocznej z salki przestrzeni około 5 m. W pracach tych, kierowanych przez M. Rutkowskiego, brali udział m.in. M. Gientka, I. Gmaj, Z. Krawczyk, I. Luty, W. Przybyszewski, M. Różyczka, J. Tatarek. Osiągnięty wówczas punkt znajdował się na obszarze Lodowego Korytarza między punktami –5,0 i –7,2 według niniejszej dokumentacji. Jak wynika ze szkicu W. Przybyszewskiego, lód zaczynał się wtedy pod pierwszym bocznym kominkiem (–3,0 m). Otwór jaskini został wtedy zakryty w nadziei, że spowoduje to wytopienie lodu.
W 1975 r. (Pod koniec września, prawdopodobnie od 25 do 1 października) w jaskini działali uczestnicy wyprawy Krakowskiego Klubu Taternictwa Jaskiniowego, kierowanej przez A. Ciszewskiego. Stan lodu był wówczas wyższy niż przedstawiony w niniejszej dokumentacji. Ze szkicu A. Górnego (archiwum W.W. Wiśniewskiego) wynika, że bocznym kominkiem nad punktem -3,0 spływał język lodu, a wejście do Korytarza Lodowego znajdowało się nad 1,5 m progiem. Szkic nie obejmuje niestety dalszych partii i trudno jest ustalić najdalszy punkt wówczas osiągnięty. Według informacji uzyskanych od A. Ciszewskiego punkt ten znajdował się tuż przed końcem Korytarza Lodowego. Mimo relacji o odkryciu kilkunastu metrów ([Kronika] 1976) należy sądzić, że nie przekroczono stanu poznania z 1970 r. – prawdopodobnie stan poznania jaskini porównywano z wynikami eksploracji L. Nowińskiego; wyniki eksploracji prowadzonej przez Speleoklub Warszawski mogły być nieznane wobec dość ogólnego brzmienia informacji, opublikowanej jedynie w (trudno dostępnej wówczas) Wiercicy.
Według informacji I. Luty w dniu 6 lipca 1976 r. stan lodu był znacznie wyższy, niż w latach poprzednich – dno było pokryte śniegiem i lodem już od otworu, a w rejonie punktu –5,0 korytarz był całkowicie zablokowany lodem. Jednak w sierpniu tego roku lód ustąpił na tyle, że ekipa z Sekcji Grotołazów AKT Wrocław (kierowana przez T. Brysia, uczestniczyło około 10 osób) bez trudności weszła do partii pod lodem, odkrywając około 18 m nowych partii i osiągając dno jaskini (–14 m). Zaatakowano również niezwykle trudny Zacisk z Wantą, za który przedostał się tylko W. Augustyn, odkrywając około 30 m korytarzy i osiągając najwyższy punkt jaskini (informacja W. Augustyna). Partie te nie zostały pomierzone.

We wrześniu 2013 r A. Brzoza – WKTJ, H. Cieplak, D. Gratkowska, P. Gratkowski, P. Sienkiewicz – wszyscy STJ KW-Kraków w trakcie kilku wejść usunęli wantę w Korytarzu z Wantą i odkryli około 29 m nowych partii oraz  kilkanaście metrów w przedłużeniu Korytarza Lodowego. Stwierdzili też, że stan lodu uniemożliwia przedostanie się do Dolnych Partii skartowanych w 1979 r.

W dniu 3 września 1979 r. korzystając z najniższego z dotychczas znanych poziomu lodu, zespół inwentaryzacyjny OW PTPNoZ (R.M. Kardaś i I. Luty) w  sporządził dokumentację jaskini z wyjątkiem partii za Zaciskiem z Wantą.
W kolejnych latach stan lodu ponownie był tak wysoki, że uniemożliwiał osiągnięcie końca Lodowego Korytarza (relacja A. Sadowskiej z wejścia w dniu 1 września 1984 r. oraz I. Luty z końca sierpnia 1994 r.).
Jedyny do czasu inwentaryzacji OW PTPNoZ opublikowany opis jaskini wraz z lokalizacją na fotografii opracowali B. Koisar i Ch. Parma (1971). prezentowana w t. 6 Jaskinie TPN (1996) dokumentacja jaskini została wykonana w oparciu o pomiary busolą geologiczną Meridian, klinometrem Freiberg i taśmą parcianą. Położenie otworu określiły pomiary wykonane 14 sierpnia 1981 r. przez zespół Koła Naukowego Geodetów AGH kierowany przez W. Borowca. Dane zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).

8 09.2013 r.  P. Sienkiewicz (2013) wraz z towarzyszami ( A. Brzoza, H. Cieplak, D. Gratkowska i P. Gratkowski) pomierzył dostępną wówczas część jaskini i opublikował plan oraz opis jaskini  (jej dostępnej części).
Plan (na podstawie planów R.M.Kardasia i P. Sienkiewicza) zestawił J. Grodzicki.

Rutkowski M. 1970a (wzmianka o eksploracji pod nazwą Lodowa Szczelina); Koisar B., Parma Ch. 1971 (krótki opis, dane morfometryczne, lokalizacja na fotografii); [Kronika] 1976 (wzmianka o eksploracji 1975 r.); Borowiec W. i in. 1977, 1978 (dane morfometryczne); Kropiwnicka M. 1979 (wzmianka o stanie lodu – pod nazwą Lodowa Szczelina); Kozik A. 1983a (wzmiankuje jako jaskinię lodową dynamiczną); Orłowski J. 1983 (wzmianka o eksploracji w 1975 r.); Burkacki M. i in. 1984 (wzmianka o eksploracji w 1970 r.); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie – bez nazwy); Gradziński R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja); Kardaś R.M. 1985f (dane morfometryczne, historia eksploracji); Kardaś R.M. 1986f (historia eksploracji – uzupełnienie); Kardaś R.M. 1989 (dane morfometryczne, lokalizacja); Siarzewski W. 1994 (dane o zjawiskach lodowych); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój, opis inwentarzowy); Fuja, D. 1998b (wzmiankuje o istnieniu kontaktu głosowego ze Studnią w Kazalnicy Miętusiej); Baścik M, 2001 (wzmiankuje o występowaniu lodu, dane morfometryczne); Sienkiewicz P. 2013 (plan, opis jaskini i eksploracji).

Rutkowski M. 1970 (opis, położenie – pod nazwą K-3 – Lodowa Szczelina); Rutkowski M. ... (lokalizacja na fotografii z 1971 r.– symbol K-3); Przybyszewski W. 1970 (szkic planu, przekroju podłużnego i przekrojów poprzecznych - pod nazwą K-3 Szczelina Lodowa); Parma Ch., ... (lokalizacja na fotografii pod nazwą Lodowa Miętusia); Górny A. 1975a (szkic wstępnych partii).