Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Pod Próg Mułowy podchodzimy nieoznakowaną ścieżką wiodącą z Wyżniej Równi Miętusiej przez Wantule, pod Kobylarzem, aż do Wielkiej Świstówki. Prawą stroną progu wspinamy się przez pierwsze spiętrzenie (II, III , – 1,5 wyciągu) do wyraźnego, głębokiego kociołka w żlebie. Stąd ukośnym zachodem idziemy w prawo, a dalej po stromych trawkach (II) docieramy do półki. Półką tą poruszamy się kilkadziesiąt metrów na prawo, omijając głębokie zacięcie prowadzące do Komina w Kazalnicy. Nieco dalej rozpoczynamy 7 m wspinaczkę (II) wprost do widocznego z daleka otworu Śnieżnego Awenu (jest to fragment direttisimy Kazalnicy). Do półki można też dojść inną drogą, prowadzącą przez Dziurawe i dalej III półką Twardych Spadów. Stąd w stronę filara Kazalnicy Miętusiej, a dalej za jego kantem, gdzie następuje największe zwężenie, jeszcze około 25 m pod próg wiodący do otworu. Dojście drugim wariantem jest dłuższe, trudniejsze orientacyjnie lecz atrakcyjne widokowo ( stopień trudności III). Zwiedzanie łatwe (konieczna lina).

Otwór ma kształt prawie owalny. Jego szerokość w dolnej części wynosi 0,8 m, wyżej zaś 1,4 m, a wysokość 2,8 m. Zaraz za otworem opada obszerna, myta, w znacznej części wypełniona śniegiem studnia o głębokości 6 m. Poniżej otworu, ku NW widać niewielką, obłą półkę. Pod korkiem śnieżnym studnia przechodzi w szczelinowy korytarz opadający w kierunku Jaskini Lodowej Miętusiej. Wrzucony kamień toczył się za zwężeniem jeszcze kilka metrów, obecnie zwężenie to jest zablokowane gruzem.

Studnia została wymyta na szczelinie rozwiniętej w wapieniach robaczkowych anizyku jednostki Organów seria wierchowa,(fałd Czerwonych Wierchów). Jej ściany są zwietrzałe. Namulisko buduje ostrokrawędzisty gruz oraz większe wanty.

Studnia jest wilgotna. Zalega w niej płat śniegu o zmiennej grubości, ale o stałym charakterze. Ze szczeliny końcowej wyczuwa się silny przewiew. Światło dociera do końca. Uboga roślinność reprezentowana przez mchy i porosty występuje w całej grocie. Fauny nie znaleziono.

Odkrycie studni w latach 1964–1965 związane było z prowadzoną przez L. Nowińskiego eksploracją wspinaczkową Kazalnicy Miętusiej. Według informacji W. W. Wiśniewskiego dokonali go L. Nowiński i A. Trzaska około 15 sierpnia 1964 r. W różnych latach, podobnie jak w przypadku Lodowej Miętusiej, podejmowane były próby eksploracji (np. we wrześniu 1970 r przez M. Rutkowskiego, M. Różyczkę i I. Luty). We wrześniu 1968 r. poprowadzona została obok otworu direttisima Kazalnicy Miętusiej (Nowiński i inni). Pierwsze publikowane informacje o jaskini zamieszczają Borowiec i inni w latach 1977 i 1978 (pod numerem 183, bez nazwy). Materiały archiwalne dotyczące tej studni przechowywane są w OW PTPNoZ (opis, lokalizacje na fotografiach) oraz w zbiorach W.W . Wiśniewskiego (szkic).

Pomiar sytuacyjno-wysokościowy położenia otworu wykonał zespół Koła Naukowego Geodetów przy AGH pod kierownictwem W. Borowca w dniu 14 sierpnia 1981 r. W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich PTPNoZ dokumentację groty sporządziła w dniu 25 lipca 1994 r. I. Luty przy współpracy J. Iwanickiego (jr). Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracowała I. Luty.

Borowiec W. i in. 1977, 1978 (dane morfometryczne pod nr 183, bez nazwy); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1: 10 000, bez nazwy); Gradziński R. i inni 1985 (niektóre dane morfometryczne pod nr 183, bez nazwy); Siarzewski W. 1994 (zjawiska lodowe); Kronika 1995 (informacje o udokumentowaniu, bez nazwy); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój, opis inwentarzowy pod nazwą Śnieżny Aven).

Rutkowski, M. 1970 (opis pod nazwą K-2), Rutkowski, M., ... (lokalizacja na fot. z roku 1971); Parma, Ch.... (lokalizacja na fot. pod nr 8 “B.N. - 6 m “studzienka”); Górny, A. 1975b (szkic przekroju i planu fragmentu dna - bez skali).