Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Niebiesko znakowanym szlakiem wiodącym na Czerwone Wierchy docieramy w Kobylarzowym Żlebie około 100 m poniżej płytowego progu ubezpieczonego łańcuchami. Stąd skręcamy na lewo do góry, do wylotu Szarego Żlebu. Podchodzimy żlebem pod turnią ograniczającą go od SE do rozwidlenia. Tu skręcamy z głównej gałęzi żlebu na prawo do góry, do wąskiego żlebu wznoszącego się za garbem porośniętym kosodrzewiną. Niebawem dostrzegamy otwór położony w cieku żlebu, u podnóża progu skalnego przegradzającego ten żleb. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór szeroki na 1,2 m, o kształcie zbliżonym do trójkątnego, jest rozwinięty na prawie pionowej szczelinie, od góry zamkniętej zaklinowanymi wantami. Prowadzi do poziomego korytarza, który po kilku metrach rozszerza się w niską komorę. Na lewo od niej odchodzi do góry pod kątem 65° ponad 5-metrowej długości szczelina, na wprost – korytarz zwęża się i kończy niebawem.

Jaskinia powstała na szczelinie tektonicznej (wzdłuż tej dyslokacji rozwinął się żleb) o kierunku SW–NE w wapieniach serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów). Ściany są częściowo rozmyte, w szczelinie odchodzącej od komory widać rynienki krasowe. Występują niewielkie nacieki grzybkowe. Namulisko tworzy autochtoniczny gruz wapienny z domieszką gliny i piasku, a przy otworze gleba.

Jaskinia jest wilgotna, po opadach żłobkami na NW ścianie ścieka woda. Wyczuwa się wyraźny przewiewu. Światło sięga do 5 m. Roślinność kwiatowa, paprocie i mchy występują do granicy zasięgi światła padającego z otworu, nieco głębiej sięgają glony i porosty. Faunę reprezentują owady.

Szczelina znana była prawdopodobnie od dawna (znaleziono ślady biwakowania), jednak brak o niej wzmianek nie budzących wątpliwości. Dane dla przytoczonych przez Z. Wójcika (1966a) Dziur w Kobylarzu Niżniej i Wyżniej nie odpowiadają zupełnie temu obiektowi.

W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich PTPNoZ, dokumentację jaskini sporządziła w lipcu 1998 r. I. Luty przy współpracy D. Bocheńskiej. Pomiary przeprowadzono przy użyciu zestawu pomiarowego Sunto i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Jaskinie TPN 1999 (plan i opis inwentarzowy).