Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Pod Próg Mułowy podchodzimy nieoznakowaną ścieżką wiodącą z Wyżniej Równi Miętusiej przez Wantule, pod Kobylarzem, aż do Wielkiej Świstówki. Prawą stroną progu wspinamy się przez pierwsze spiętrzenie (II, III , –1,5 wyciągu) do wyraźnego, głębokiego kociołka w żlebie. Stąd ukośnym zachodem idziemy w prawo, a dalej po stromych trawkach (II) docieramy do półki. Półka dochodzimy do zacięcia po około 20 m doprowadzające do dolnego wylotu drążącego okapy tunelu skalnego. Dojście od półki "drogą przez studnię" (trudności VI-, użycie sprzętu wspinaczkowego konieczne). Zwiedzanie skrajnie trudne (nowa wycena VI+; Cywiński podaje nawet VI+, A1). Od górnego otworu można zjechać z powrotem na półkę, lub kontynuować wspinaczkę w skali do V, A2, miejscami krucho.

Komin w Kazalnicy Miętusiej jest pionowym, obszernym tunelem skalnym przebijającym na wylot okapy Kazalnicy zbudowane z wapieni malmo-neokomu jednostki Ździarów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów), rozwiniętym na pionowym pęknięciu tektonicznym. Namuliska brak. Występowanie wody i mikroklimat są bardzo uzależnione od warunków zewnętrznych.

Flora i fauna nie była obserwowana.

Otwór odkryli grotołazi krakowscy pod kierownictwem R. Rodzińskiego w 1962 r. Eksploracja jaskini nastąpiła w lipcu (13-15 i 21-22) 1967 r., podczas prowadzenia drogi "przez studnię" przez L. Nowińskiego i towarzyszy (T. Merstallinger, L.Nowiński, Z. Nowiński i J. Wielecki). Pokonane trudności oceniono wówczas na VI, A3, 4e. Obecnie dojście do dolnego otworu oceniane jest na V, VI-, a sama jaskinia na VI, VI+, wg schematu w przewodniku (R.M. Kardaś (w): Głazek, Wirski 1989).
Jaskinia nie była opisywana, wzmiankował ją Wójcik (1963b, 1966a, 1978c) oraz Gradziński i in. (1985a, b). Dane historyczne oraz morfometryczne wraz z lokalizacją na rysunku ściany podał R.M. Kardaś (1985f). Schemat prowadzącej nią drogi opublikowano w przewodnikach wspinaczkowych A. Gierycha i A. Pomianowskiego (1973), G. Głazka i Z.J. Wirskiego (1989) oraz J. Kurczaba i M.Wołoszańskiego (1991). Opis i schemat prowadzącej przez jaskinię drogi zamieścił Cywiński (1996). Na mapie TATRY POLSKIE (1984) została zaznaczona bez podania nazwy.

W ramach prac inwentaryzacyjnych OW PTPNoZ nie dokumentowana, wykonano jedynie pomiary lokalizacyjne do podnóża komina nad półką (około 20 m poniżej dolnego otworu, zespół pod kierownictwem W. Borowca w dniu 14 sierpnia 1981 r.).
Jedyną dokumentację stanowi archiwalny schemat A. Warma obrazujący przebieg drogi "przez studnię". Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).

Wójcik, Z. 1963b (wzmianka o odkryciu); Wójcik, Z. 1966a (wysokość n.p.m. pod nazwą Komin); Gierych, A., Pomianowski, A. [1973] (schemat drogi "przez studnię"); Wójcik, Z. 1978c (wzmiankuje pod nazwą Komin Miętusiański); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja bez nazwy); Gradziński, R. i in. 1985a, b (lokalizacja na mapie, dane morfometryczne); Kardaś, R.M. 1985f (lokalizacja, dane morfometryczne i historyczne);Kardaś, R.M. 1989 (szkic lokalizacji w ścianie i drogi prowadzącej przez jaskinię); Głazek, G., Wirski, Z.J. 1989 (schemat drogi „przez studnię”); Kurczab, J., Wołoszański, M. 1991 (schemat drogi „przez studnię”); Cywiński, W. 1996 (opis drogi przez jaskinię, szkic – pod nazwą Studnia); Jaskinie TPN 1996 (szkic, opis inwentarzowy).

A. Warm "Studnia" Kazalnica Mięt.[usia] (schemat drogi Nowińskiego i tow.).