Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy Doliną Miętusią przez Wielką Świstówkę do podnóża Progu Mułowego. Prawą stroną progu wspinamy się przez jego pierwsze spiętrzenie (II, III), do wybitnego, głębokiego kociołka w żlebie progu. U podstawy spiętrzenia zamykającego kociołek od południa, w linii cieku znajduje się szukany otwór. Trudności dojścia II, III; zwiedzanie bez trudności.

Wysoki, trójkątny, szczelinowaty otwór prowadzi do wznoszącego się korytarza na pęknięciu tektonicznym, po kilku metrach zablokowanego głazami. Przed jego końcem przez 1 m prożek dostajemy się w prawo do niskiego, owalnego, mytego korytarzyka, którym po 2 m docieramy do końcowej salki o płaskim, gruzowym dnie. Pod lewą ścianą przez niedostępny dla człowieka otworek niemal zablokowany namuliskiem, można zajrzeć w małą próżnię w zawalisku bloków skalnych (patrz przekrój poprzeczny).

W odróżnieniu od korytarza wstępnego, salka wraz z prowadzącym do niej korytarzykiem noszą wyraźne ślady działania wody. W części tej występują ładne nacieki grzybkowe. Schron rozwinął się w obrębie warstw anizyku (wapienie robaczkowe i dolomity płytowe) należących do jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Namulisko stanowi gruz skalny i wanty, przy otworze z pewną domieszką gliny. Na jego powierzchni w salce końcowej występuje materiał kostny: kości długie i kręgi (o długości około 4 cm) – należące do zwierzęcia o rozmiarach miej więcej kozicy, niewielka czaszka (długość około 3 cm) oraz odchody nietoperzy i muszla ślimaka.

Jaskinia jest dosyć wilgotna, o zmiennym stopniu wilgotności (wg I. Luty w sierpniu 1994 r. jaskinia była zupełnie sucha). Światło sięga niemal do końca prawej odnogi. Przy otworze występują rośliny kwiatowe, a w szczelinowym korytarzu mchy i glony. W końcowej salce (pod prawą ścianą i na końcu) obserwowano ciemne (nie zielone) włókna roślinne bez liści, rosnące na dnie – na guanie nietoperzy i zwieszające się z przewieszonej ściany salki. W prawym ciągu występują nieliczne owady (ćma, komar), widziano też dżdżownicę.

Jaskinia musiała być znana od dawna (prawdopodobnie od końca lat 50-tych lub na początku lat 60-tych) ze względu na swoje położenie przy drodze przez Próg Mułowy poprowadzonej przez J. Januszkowskiego i M. Mischke w dniu 22 kwietnia 1956 r. Trudno przypuszczać, by nie była zauważona, jednak nie została odnotowana w literaturze. Nie wykluczone, że nie zauważając jej prawego, niskiego i wąskiego korytarzyka, uważano ją za szczelinę zbyt krótką jak na jaskinię. Jedyną informację o niej znajdujemy w materiałach archiwalnych M. Rutkowskiego pochodzących z wyprawy poszukiwawczej Speleoklubu Warszawskiego PTTK, z września 1970 r. Jest to krótki opis, z którego wynika, że poznano jedynie wiodący od otworu korytarz zablokowany wantami, którego długość oceniono na 3 m. Brak jakiejkolwiek wzmianki o istnieniu prawego odgałęzienia. Odgałęzienie to wygląda na nie odwiedzane. Wstępne partie zwiedzane są rzadko.

Dokumentację całości jaskini w ramach prac inwentaryzacyjnych OW PTPNoZ opracował R.M. Kardaś przy współpracy I. Luty w dniu 3 września 1979 r. Pomiary wykonano przy pomocy busoli geologicznej Meridian, klinometru Freiberg i taśmy parcianej. Lokalizacja otworu oparta jest na pomiarze sytuacyjno-wysokościowym, wykonanym przez zespół Koła Naukowego Geodetów AGH pod kierunkiem W. Borowca w dniu 14 sierpnia 1981 r. Zaktualizował R.M. Kardaś (2009 r.).
Plan opracował R .M. Kardaś.

Kardaś, R .M. 1985f (dane morfometryczne, historyczne, lokalizacja); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).

Rutkowski, M. 1970 (opis i położenie jaskini).