Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego - dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Szlakiem wiodącym z Doliny Kościeliskiej w kierunku Przysłopu Miętusiego docieramy do miejsca, z którego zaczyna on wznosić się na zbocze Doliny Miętusiej. Stąd podążamy nieznakowaną drogą dnem tej doliny, aż pod Wantule, następnie pod nimi wzdłuż cieku na lewo około 100 m, i dalej przez Wantule do góry ku SW niewyraźną percią, którą przed wojną prowadził szlak turystyczny (zachowały się na drzewach niebieskie znaki). Docieramy tą percią pod ściany, następnie ku S, do Wielkiej Świstówki. Dalej bez perci kierujemy się nieco na lewo, pod ściany Ratusza Litworowego. Od podnóża ściany wspinamy się około 20-metrowym, skalno-trawiastym progiem (trudności I-II). Do komina północnego wiedzie mały żlebek, od SW ograniczony ostrogą skalną. Otwór komina południowego położony jest kilka metrów ku w od tej ostrogi i 1,5 m niżej. Zwiedzanie dość trudne, w kominie południowym jest trudny zacisk.

Otwory obu kominów położone są w płytkiej lecz szerokiej i wysokiej nyży, pod wspólnym dużym okapem. Komin północny ma ponad 12 m wysokości, a komin południowy - 10,5 m. Przez 0,8-metrowy prożek za ostrogą skalną wspinamy się do niewielkiej komory - przedsionka komina północnego, następnie śliskimi kaskadkami o wysokościach 0,8 m, 1,2 m, 2,1 m - do kolejnej komory. Komora ta jest owalna, ma około 2 m długości i 1,5 m szerokości. W jej północnej ścianie jest obszerne wejście do bocznej komórki - kominka o wysokości 3,5 m. Z owalnej komory prowadzi system mytych, kaskadowych progów o wysokościach 1,7 m, 2,6 m, 0,8 m, a dalej pochylnia, zalana polewą naciekową, wiedzie do zawaliskowego stropu komina. Równolegle do stropu biegnie stroma półka nachylona pod kątem 55<span >° ku W, ograniczająca progi od północy.

Otwór komina południowego ma kształt rombu o wymiarach 0,8x0,8 m. Wiedzie do krótkiego korytarzyka, zakończonego kilkumetrowym kominem zamkniętym zawaliskiem W lewej (północnej) ścianie korytarza, nad około 2-metrowym prożkiem jest okno prowadzące do okrągłej komórki. W jej ścianie widać wąski prześwit do powierzchni terenu, natomiast w stropie, przez niezwykle ciasny zacisk można przejść do wyższej części komina. Kończy się on po niecałych 8 m.

Jaskinia utworzyła się wzdłuż powierzchni międzyławicowej w wapieniach urgonu serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów). Ściany są w znacznej części myte, lecz spękane, silnie zwietrzałe. Występują dobrze rozwinięte nacieki grzybkowe i polewy naciekowe. Namulisko tworzy głównie drobny rumosz wapienny z domieszką gliny, a przy otworze - gleba.

Jaskinia jest wilgotna. Nie wyczuwa się przewiewu. Światło sięga do kilku metrów od otworu.

Rośliny kwiatowe rozwijają się w nyży pod okapem i w przedsionku komina północnego. Tu także, aż do wylotu owalnej komory, występują mchy, wątrobowce, glony i porosty. Faunę reprezentują owady troglokseniczne i w nyży - ślimaki.

Jaskinia została odkryta w dniu 17 maja 1959 r. przez R. Florka. W eksploracji wziął udział S. Wójcik, a następnie zwiedzili ją M. Kruczek, Z. Stecka i J. Olszewski. Odkrywcy nadali jej nazwę Bliźniaczy Komin.

W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ, w dniu 11 lipca 1979 r. dokumentację jaskini sporządziła I. Luty przy współpracy T. Ostrowskiego. W dniu 14 sierpnia 1981 r. A. Sadowska i I. Luty pokonały zacisk w kominie południowym, uzupełniając dokumentację. W akcji brał też udział A. Skarżyński. I. Luty wykonała fotografie otworu i jego okolicy. Pomiary wykonano przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu przeprowadził w dniu 14 sierpnia1981 r. zespół pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Wójcik, Z. 1966a (niektóre dane morfometryczne, lokalizacja na mapie 1:20 000 pod nazwą Dwoisty Komin); Wójcik, Z. 1968 (lokalizacja na mapie); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10 000); Jaskinie TPN 1999 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).

Wójcik, S. 1959 (historia odkrycia).