Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Niebieskim szlakiem dochodzimy w Kobylarzowym Żlebie do miejsca, gdzie po lewej stronie widać południowe zakończenie muru skalnego o przebiegu SSW–NNE i przerwę w kosodrzewinie zarastającej żleb. Skręcamy na lewo pod skały, dalej idziemy percią wiodącą pod nimi, aż do otworu. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Olbrzymi, widoczny ze szlaku otwór ma 7,8 m szerokości i około 7 m wysokości. Prowadzi do obszernej niszy zakończonej ku SE ślepą szczeliną.

Schronisko rozwinęło się na szczelinie o kierunku NW–SE w wapieniach serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów). Ściany są zwietrzałe, kruche. Namulisko tworzy głównie gleba i autochtoniczny gruz wapienny, a w szczelinie końcowej – nieco gliny.

Nisza jest sucha, po opadach ze szczeliny stropowej kapie woda. Przewiewu nie wyczuwa się. Światło sięga do końca. Bujna roślinność kwiatowa (głównie trawy) występuje w całym schronisku, obecne są też paprocie, mchy, glony i porosty. Faunę reprezentują owady i ślimaki, znaleziono też ptasie gniazdo.

Schronisko znane było od dawna, brak jednak o nim wcześniejszych wzmianek w literaturze. Zostało ono udokumentowane w sierpniu 1986 r. przez I. Luty przy współpracy T. Ostrowskiego. Pomiary przeprowadzono przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej.

W ramach prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich PTPNoZ pomiary położenia otworu wykonała w lipcu 1998 r. I. Luty z D. Bocheńską. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Cywiński, W. 1995 (wzmianka, lokalizacja na szkicu masywu); Jaskinie TPN 1999 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).