Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Od czerwonego szlaku wiodącego na Czerwone Wierchy skręcamy przed Chudą Turnią na perć trawersującą zbocze Szerokiego. Dalej, z „Przełączki 1805”, sprowadza ona do Dolinki Mułowej, na płaśń pod moreną, a następnie do żlebu opadającego z prawego orograficznie krańca tej dolinki (pod zachodnim zboczem Ratusza Mułowego), w kierunku otworu Ptasiej Studni. Schodząc tym żlebem, po około 65 m spotykamy po prawej stronie wchodzącą w ścianę trawiastą półkę. Na niej znajduje się górny otwór jaskini, natomiast dolny napotykamy niżej w żlebie, pod ścianą. Dojście łatwe, zwiedzanie nieco trudne, miejscami ciasno.

Otwór o kształcie zbliżonym do trójkątnego ma 1,1 m wysokości i 2,2 m szerokości. Leżą w nim duże głazy. Za otworem stromo w dół wiedzie krótki korytarz z wielkimi wantami, urywający się 3,5-metrowym, przewieszonym progiem (przydatna lina) do owalnej komory o płaskim dnie. Na wprost odchodzi od niej ślepa, krótka szczelina, a na lewo, za dużym głazem widać ciasny przełaz.

Opada stąd stromo wąski, meandrujący nieco korytarz z małymi prożkami (uwaga! ruchome wanty). Sprowadza on do poziomego, szczelinowego korytarza, niezwykle ciasnego (z zaciskiem). Wiedzie on ku W, do dolnego otworu mającego 0,6 m szerokości i 1,2 m wysokości. Tuż przed otworem leży wanta utrudniająca wyjście z jaskini.

Jaskinia rozwinęła się w obrębie wapienno-dolomitycznej serii triasu środkowego jednostki Ździarów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów). Została wymyta na szczelinie o przebiegu W–E, nachylonej ku N. Namulisko tworzy głównie autochtoniczny gruz wapienny z domieszką gliny i materiału allochtonicznego, wielkie wanty oraz (przy otworach) gleba.

Jaskinia jest wilgotna. Wyczuwa się przewiew między otworami. Światło sięga do 5 m w głąb jaskini.

Obfita roślinność kwiatowa występuje przy otworach, we wstępnych częściach korytarzy rozwijają się mchy i porosty.

Faunę reprezentują owady troglokseniczne, m.in. Scoliopteryx libatrix, muchówki i chruściki; zauważono też nietoperza.

Brak danych o odkryciu jaskini. Szczelina znana jest od dawna, co najmniej od czasu odkrycia Ptasiej Studni. Pierwszą informację o zwiedzaniu i próbach eksploracji zamieścił Wiśniewski (1978 a, b).

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ, w 1975 r. wykonano opis dojścia, w 1980 r. H. Hercman i A. Skarżyński wykonali szkic groty i pomiary lokalizacyjne otworu, które zaginęły. W dniu 14 września 1995 r. I. Luty przy współpracy B. Zalewskiego sporządziła dokumentację jaskini używając busoli i klinometru Suunto oraz taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Wiśniewski W.W. 1978a,b (wzmianka o zwiedzaniu i eksploracji); Kronika 1996 (informacja o udokumentowaniu); Jaskinie TPN 1999 (plan i opis inwentarzowy).