Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Podchodzimy niebieskim szlakiem, powyżej progu zabezpieczonego łańcuchami skręcamy w prawo, kierując się w stronę Przechodu Litworowego. Po wyjściu na grań zaczynamy schodzić w stronę Wielkiej Świstówki. Wąska początkowo grań Ratuszowego Grzbietu po około 50 m rozszerza się. W tym miejscu skręcamy w prawo i wchodzimy w niewielki trawiasty żleb, który urywa się po 40 m ponad 100 m ścianą, wpadającą do Kobylarzowego Żlebu. Otwór jaskini znajduje się około 5 m przed krawędzią ściany, w trawiastym dnie żlebu.

Otwór jest niewielki, wycięty w darni o kształcie czworokątnym. Jaskinia rozpoczyna się 4 metrowym progiem, który sprowadza nas do niewielkiej salki, jej spąg pokryty grubymi wantami opada stromo w kierunku W. W najniższym jego punkcie znajduje się szczelina o głębokości około 5 m. Schodzimy nią i stajemy nad 3 m progiem utworzonym z kilku wielkich want. Wanty te przedzielają Salkę z Ruchomym Spągiem. Ściany jej są myte, a strop i spąg utworzony jest z zaklinowanych między nimi want. W zachodniej części tej salki otwiera się szczelina wysoka na około 4 m. Po przeciwnej stronie, pod wyżej wspomnianym progiem znajduje się niewielki przełaz, prowadzący do niżej położonej części jaskini.

Dalsza droga prowadzi przez szczelinowaty korytarz o wysokości około 2,5 m, który opada stromo do niżej położonej salki, która jest węzłem łączącym dwa ciągi prowadzące w dalej położone partie jaskini. Pierwszym ciągiem poruszaliśmy się do tej pory, natomiast drugi prowadzi do mytego kominka. Jednak, aby się tam dostać musimy cofnąć się do salki z ruchomym spągiem i wejść w uprzednio wspomnianą szczelinę wysokości 4 m. Na jej ścianach widoczne są wyraźne ślady przepływu wody. Odległość pomiędzy nimi wzrasta od 0,5 m do około 1,5 m na długości około 4,5 m. Początkowo spąg tworzą zaklinowane na odcinku około 1,5 m wanty, za którymi otwiera się szczelina o głębokości 6 m, która kończy się w wyżej wspomnianej salce. Przechodzimy tą szczelinę i stajemy na skalnym rumowisku po drugiej stronie. Korytarz w tym miejscu skręca w prawo by po kilku metrach powrócić do pierwotnego kierunku W–E już jako wąska szczelina wznosząca się w górę. Szczelina ta łączy się na głębokości -0,5 m z mytym kominkiem, który wznosi się ponad naszą głową około 11 m (III). Do miejsca połączenia możemy dostać się bez użycia liny oboma wariantami.

Wracamy z powrotem do salki i zjeżdżamy w 6 m szczeliną. Salka ma charakter zawaliskowy, jej spąg pokrywają dużej wielkości wanty, pomiędzy którymi znajduje się niewielki przełaz prowadzący do Sali Lustrzanej. Jest to druga co do wielkości sala w tej jaskini. Jej wymiary wynoszą około 10 m długości i 4 m wysokości, początkowo wąska, później rozszerza się do około 5 m. Spąg pokrywa gruba warstwa wieloletniego lodu, tworząca idealnie równą powierzchnię. Po lewej stronie znajduje się niewielki otwór (strop jest tu obniżony do około 1 m), który prowadzi do wąskiego korytarzyka o długości 6 m. Korytarzyk kończy się w Salce z Pisuarem – jej długość nie przekracza 4 m przy wysokości około 2 m. Spąg pokryty jest częściowo warstwą lodu. Na pozostałej powierzchni zalega drobny rumosz skalny.

Wracamy z powrotem do Sali Lustrzanej. Po prawej stronie w ścianie na wysokości około 1,5 m ponad taflą lodu znajduje się okno o wysokości 2 m i szerokości 0,8 m prowadzące do Sali Majowej. Wysoka na około 13 m i długa na około 18 m jest największą salą w całej jaskini. Najniższy punkt spągu tej sali jest najniższym punktem jaskini (–27,9 m). Sala ma charakter zawaliskowy, spąg pokrywa różnej wielkości rumosz skalny. Sala Majowa przedzielona jest 4 metrowym progiem, który w okresie wiosennym jest zalodzony. Zachodnia część sali zwęża się ku południowi do około 1 m, w stropie znajduje się ciasna szczelina, która kończy się po kilku metrach. Wschodnia część sali (za progiem), położona jest wyżej i kończy się 3 m stromą i ciasną pochylnią, która pokryta jest warstwą kwarcytowego piasku wysypującego się z niedostępnej szczeliny. W połowie drogi od progu do wyżej wspomnianej pochylni, po lewej stronie znajduje się 5-metrowa studzienka. Średnica jej wynosi około 1,5 m, spąg pokryty drobnymi wantami opada ku zachodowi. Studzienka posiada również przewyższenie w postaci kominka rozdzielonego mostem skalnym. Kominek kończy się na wysokości 8 m niedostępną szczeliną.

Jaskinia powstała w wapieniach malmo-neokomu jednostki Organów (seria wierchowa, fałd Czerwonych Wierchów), na szczelinie tektonicznej o przebiegu W–E. Ma charakter zawaliskowy, jedynie gdzieniegdzie spotykamy w pełni wymyte przekroje korytarzy, między innymi w rejonie komina oraz studzienki w Sali Majowej. Spąg pokrywa autochtoniczny rumosz, w końcowej pochylni – piasek kwarcowy. Brak szaty naciekowej.

Jaskinia jest wilgotna. W Sali Lustrzanej oraz w Salce z Pisuarem występuje pokrywa lodowa. Temperatura zaobserwowana w czerwcu w Sali Lustrzanej wynosiła –3°C. Dzięki specyficznym warunkom morfologicznym pozwalającym na całoroczne utrzymanie się znacznej objętości lodu należy ją zaliczyć do jaskiń lodowych.

Przy otworze występuje roślinność zielona (nie badana dotychczas). W partiach przyotworowych występują owady głównie muchy i pająki.

Jaskinia została odkryta 17 maja 2000 r. przez Z. Tabaczyńskiego (Speleoklub Tatrzański), który po udrożnieniu całkowicie zasypanego otworu, wyeksplorował jaskinię do Sali Lustrzanej. 24 maja 2000 r. P. Orawiec i Z. Tabaczyński odkrywają Salkę z Pisuarem i Salę Majową.

6 i 30 czerwca 2000 r. P. Orawiec i Z. Tabaczyński zebrali materiały dokumentacyjne. Pomiary wykonano przyrządem Topo – Vulcan. Zaktualizował Z. Tabaczyński (2009 r.).
Plan opracował Z. Tabaczyński.

Tabaczyński, Z. 2000e (plan i opis); Jaskinie TPN 2004 (opis i plan inwentarzowy).