Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Przysłopu Miętusiego idziemy : niebieskim szlakiem prowadzącym na Czerwone Wierchy. Nad Kobylarzowym Żlebem wznosimy się tym szlakiem jeszcze około 150 m, następnie skręcamy w prawo, na nieznakowaną ścieżkę trawersującą zbocze Czerwonego Grzbietu (prowadzi ona do Jaskini Wielkiej Litworowej). Ścieżką tą docieramy pod wspomnianą powyżej grzędę. Stąd idziemy trawiastym stokiem wprost do góry około 30 m, do otworu ukrytego w niewielkim zagłębieniu pod małą skałką. Około 3 m na południe, w tej samej skałce znajduje się otwór Dziury w Grzędzie I (T.E-12.14). Dojście bez trudności, zwiedzanie łatwe.

Otwór o wymiarach 0,6x0,55 m prowadzi do ciasnej, pochyłej studzienki o głębokości 1,5 m. Osypuje się do niej rumosz. Z dna studzienki opada stromo dość wąski (0,8 m), myty na szczelinie korytarz o wysokości 1–2 m. Po 3 m odchodzi od niego na lewo wąska, zasypana rumoszem szczelina. Dalej korytarz na wprost kończy zawalisko, a na prawo zakręca on o 180<span >°, obniża się i po dalszych 3 m również zablokowany jest zawaliskiem.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach triasu środkowego serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów). Ma charakter rozmytych szczelin zamkniętych zawaliskiem. Namulisko tworzy głównie rumosz wapienny z domieszką piasku granitowego oraz gliny, a do 3 m od otworu – gleby.

Jaskinia jest wilgotna. Wyczuwa się słaby przewiew. Światło odbite sięga do 3 m od otworu.

Roślinność kwiatowa występuje tylko w otworze, nieco głębiej sięgają paprocie, mchy i porosty. T. Bielska wymienia następujące gatunki zebranych przez siebie roślin (oznaczenia mszaków J.Mickiewicz):

kwiatowe – Aconitum callibotryon Rchb., Viola biflora L., Carex firma Host., Saxifraga moschata Wulf., Hutchinsia alpina R. Br., Poa alpina L., Swertia perennis L., Polygonum viviparum L., Thymus pulcherrimus Schur, Delphinium oxysepalum Borb. et Pax, Bellidiastrum michelii Cass., Galium anisophyllum Vill., Arabis arenosa Scop., Soldanella montana Willd., Myosotis palustris Nathorst;

paproć – Cystopteris fragilis Bernh.;

mszaki – Encalypta extinctoria Sw., Tortella tortuosa Limpr., Homalothecium sericeum Br., Grimmia sp.

W głębi jaskini zauważono komary, ćmy i inne owady, a przy otworze – ślimaki.

W dniu 27 lipca 1977 r. T. Bielska zebrała roślinność około otworową.

Brak jakichkolwiek informacji o jaskini przed 1976 r. Prawdopodobnie odkrył ją zespół w składzie: M. Kropiwnicka, M. Lasota, T. Ostrowski i P. Żarski w dniu 3 sierpnia 1976 r., podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ. Fotografie otworu i okolicy wykonali I. Luty i T. Ostrowski. 

Materiały terenowe do dokumentacji jaskini zgromadzili w 1977 roku M. Kardaś i E. Głowacka, a w 1978 r. uzupełniła je I. Luty. Pomiary wykonano przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej . Pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu przeprowadził w dniu 16 sierpnia 1981 r. zespół pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracował M. Kardaś.

Jaskinie TPN 1999 (plan i opis inwentarzowy); Bielska, T., Mickiewicz, J. 2000 (flora)..