Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Przysłopu Miętusiego niebiesko znakowanym szlakiem podchodzimy nad Kobylarzowy Żleb, następnie trawersujemy ku SE Czerwony Grzbiet i po około 300 m schodzimy około 300 m stromym żlebem nazywanym Depresją Zachodnią, opadającym od Źródła Ratusz pod ściany Pośredniej Turni. Żleb staje się w dolnej części kamienisty. Omijamy Nyżę pod Ratuszem T.E-12.18 widoczną z lewej strony i schodzimy nieco na prawo skalnym progiem o trudnościach II (spod progu na prawo widać duży otwór Jaskini Strzelistej T.E-12.32). Dalej nieco na lewo i kilkadziesiąt metrów w dół stromym trawiastym zboczem (Małołącki Ogród) opadającym po lewej (or.) stronie żlebu. Naprzeciwko czarnej „nyży” widocznej na prawo od żlebu, pod małą ścianką, trawersujemy żleb w jej kierunku trafiając do Awenu z Korkiem Śnieznym. Krótsza droga dojścia do tego miejsca wiedzie z dna Doliny Małej Łąki przez Wyżnie, piargi pod Zagonem i dolną część Komina Flacha (V) do Małołąckiego Ogrodu (ewentualnie z wariantem obejścia dolnego progu przez Tunel Małołącki T.D-12.12). Ponad otworem Awenu z Korkiem Śnieżnym wchodzimy na prawe (or.) zbocze żlebu, na trawiastą półkę wznoszącą się ukośnie, dość stromo, ku E. W górnej części przechodzi ona w mały, płytki, trawiasty żleb z niewielkimi prożkami w trawie. Kilka metrów nad prożkami półka opada łagodnie wprost do otworu Jaskini pod Strzelistą T.E-12.31. Omijamy otwór tej jaskini i dalej trawersujemy około 50 m na wschód poziomym, trawiastym, eksponowanym zachodem prowadzącym wprost do Komory Gwiaździstej. Dojścia eksponowane, trudności II (od Źródła Ratusz) lub V (z Piargów pod Zagonem). Zwiedzanie łatwe lecz niebezpieczne ze względu na piargi osypujące się w przepaść.

Deniwelacja jaskini nie została dokładnie określona – autor opisu podaje na ją na kilkanaście metrów przewyższenia (przyp.red). Otwór jaskini z okapem cofniętym nieco ku S, jest największym otworem w Tatrach Zachodnich. Ma około 10 szerokości i ponad 20 wysokości. Prowadzi do dużej, ponad 20-metrowej komory, z której odchodzą gwiaździście cztery kilkumetrowe korytarze. Do korytarza położonego na wprost otworu dostajemy się przez dwumetrowy próg zbudowany z zaklinowanych want.

Komora Gwiaździsta rozwinęła się w wapieniach malmo-neokomu wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów). Ściany są zwietrzałe, spękane, kruche. Namulisko stanowi piarg i bloki wapienne. Piarg osypuje się z korytarzyków i gromadzi w dużym stożku nasypowym na dnie komory.

Wilgotność i przewiew w grocie zależą od warunków atmosferycznych. Światło dociera do końca.

Roślinność kwiatowa jest uboga ze względu na ruchomość piargu. W głębi występują porosty i mchy. Faunę reprezentują owady.

Olbrzymi otwór komory, widoczny z daleka, znany był od dawna. Według informacji ustnej E. Winiarskiego nazywano go „Szparą” lub rzadziej „Szczeliną w Wielkiej Turni”. Komora mogła być znana Zaruskiemu, który w 1912 r. penetrował zbocza Wielkiej Turni.
Nie opisał jej jednak, chociaż zamieszczał wzmianki o znacznie mniejszych obiektach. W dniu 8 lipca 1959 r. zwiedził grotę M. Kruczek przy okazji akcji eksploracyjnej grotołazów zakopiańskich do Jaskini Strzelistej T.E-12.32.

Opis inwentarzowy i plan, będący jednocześnie pierwszą publikowaną wzmianką z użyciem nazwy Komora Gwiaździsta, zamieścił Koisar (1969). Podaje on, że korytarz nad progiem z want nie został zbadany do końca. Brak też wzmianek o późniejszej eksploracji. Podczas prac OW PTPNoZ nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich w latach 1979 i 1981 I. Luty przy współpracy zespołu przeprowadziła obserwacje terenowe, nie wchodząc jednak do bocznych korytarzy, a także pomiary położenia otworu za pomocą busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Dane sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu podano na podstawie pomiarów wykonanych w dniu 17 sierpnia 1981 r. przez zespół Koła Naukowego Geodetów AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan wg Koisara (1969).

Habil, W. 1961 (wzmianka, bez nazwy); Koisar, B. 1969 (plan i opis inwentarzowy); Borowiec, W. i in. 1977,1878 (dane morfometryczne); Luty, I. 1982a (wzmianka o pracach dokumentacyjnych, bez nazwy); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10000); Gradziński, R. i in. 1985a (wymieniają, lokalizacja na mapie); Cywiński, W. 1995 (wspinaczkowe drogi dojścia); Luty, I. 1988 (dane morfometryczne, lokalizacja na mapie i szkicu ściany, dane historyczne); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).

Wójcik, S. 1959 - sprawozdanie (wzmianka o zwiedzaniu, używa nazwy „Szpara”).