Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Z Przysłopu Miętusiego, niebieskim szlakiem wiodącym doliną Miętusią idziemy w kierunku Małołączniaka. Po wyjściu Kobylarzowym Żlebem na grzbiet Czerwonego Wierchu, podchodzimy jeszcze około 150 m szlakiem do góry (zimą do szóstej tyczki), następnie trawersujemy stok niewyraźną percią, prowadzącą wzdłuż granicy wapieni i skał krystalicznych. Kiedy otworzy się widok na Rygiel, zobaczymy też dwa żeberka skalne z małymi siodełkami, przez które prowadzi perć, a za nimi bardziej wybitny pas skał, w którym znajduje się Jaskinia Wielka Litworowa. Tuż przed skałkami z jej otworem podchodzimy żlebkiem około 25 m. Otwór poszukiwanej szczeliny znajduje się w najbardziej wklęsłym miejscu, u podnóża skałki. Dojście bez trudności, zwiedzanie uciążliwe ze względu na zaciski.

Przez mały, szczelinowy otwór przechodzimy ponad leżącym w nim kamieniem do około 2-metrowej, ciasnej studzienki. Dalej wiedzie w głąb skały lekko opadający meanderek (osiąga on około 40 cm szerokości i około 2,5 m wysokości). Po prawie 2 m zwęża się on do 0,3 m, a za zaciskiem rozszerza i  po 6–7 m od otworu kończy go mała salka o średnicy 1 m. Za salką szczelina meandra kontynuuje się lecz jest zbyt ciasna. Meander kontynuuje się też pod otwór, jest tam jednak niedostępny. W jego stropie i w dnie są zaklinowane bloki skalne, między które miejscami można się wcisnąć. Możliwość zejścia istnieje we wstępnej części szczeliny, gdzie w dolnym piętrze na prawo odchodzi niewielka kieszeń, w której w lipcu 1984 r. występował śnieg.

Jaskinia rozwinęła się na szczelinie w kompleksie wapieni i dolomitów anizyku (trias środkowy) serii wierchowej w obrębie jednostki Ździarów (fałd Czerwonych Wierchów). Namulisko tworzą bloki skalne, miejscami drobny rumosz, w dnie wlotowej studzienki z domieszką gliny i humusu.

Wilgotność zależna jest od warunków atmosferycznych, przewiewu brak. Światło rozproszone sięga do zwężenia korytarza. W otworze rosną mchy i paprocie, głębiej roślinność nie występuje. Faunę reprezentują muchy i pająki, znaleziono też skorupki ślimaków.

Wg Wiśniewskiego (2004b) jaskinia została odkryta i wyeksplorowana przez Z. Rysieckiego w dniu 19.08.1974 r. Zamieszczono ją w spisie jaskiń Borowca i in.(1977) pod roboczą nazwą Wąski Meander lub Meander Rysieckiego) i atlasie TPN (Gradziński i in. 1985a) jako obiekt bez nazwy, pod nr 226. Nie wiedząc o tym odkryciu (brak informacji o nim oraz opisu położenia), członkowie Speleoklubu Warszawskiego PTTK T. Łagowski i C. Sadowski w dniu 12 sierpnia 1982 r. odkryli szczelinę ponownie. Otwór był niedostępny, po 8 latach uległ prawdopodobnie częściowemu zasypaniu kamieniami. Po poszerzeniu go (15 lipca 1983 r., J. Książak i T. Łagowski), jaskinię spenetrowała w dniu 16 lipca 1983 r. A. Sadowska po pokonaniu zacisku w otworze.
Szura (2004b) podaje, że podczas eksploracji Partii Wielkanocnych w Jaskini Wielkiej Litworowej (system Wielkiej Śnieżnej), w ciągu odkrytym ponad poziomem +6 m, uzyskano kontakt głosowy ze Szczeliną nad Wielka Litworową, w której jednocześnie prowadzono akcję. Wiśniewski (2004b) zaznacza, że do połączenia jaskiń brak 5 m.

Pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu wykonał metodą ciągu busolowego T. Łagowski przy współpracy S. Gabińskiego i C. Sadowskiego w lipcu 1983 r., a opis sporządziła A. Sadowska przy współpracy M. Kowalskiej 26 lipca 1984 r., schodząc wówczas do bocznej kieszeni ze śniegiem w dnie meandra. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Szkic (bez pomiarów) wykonała A. Sadowska.

Borowiec i in. 1977 (wymieniona pod roboczą nazwą Wąski Meander lub Meander Rysieckiego); Kardaś R.M. 1984 a (informacja o eksploracji); Luty I. 1984 (o eksploracji i pomiarach, bez nazwy); Burkacki M. i in. 1984 (informacja o odkryciu z błędną datą); Gradziński R. i in. 1985a (wymienia jako obiekt bez nazwy, pod nr 226); Jaskinie TPN 1999 (plan i opis inwentarzowy pod błędnym numerem E-12.45); Szura C. 2004b (uwaga o możliwości połączenia z Jaskinią Wielką Litworową); Wiśniewski W.W. 2004b (o perspektywach eksploracji, dane dotyczące historii poznania).