Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Dojście prowadzi niebieskim szlakiem z Przysłopu Miętusiego. Przy zwiedzaniu potrzebna lina. Otwór jest aktualnie niedostępny; ze względu na bezpieczeństwo poruszających się po szlaku turystów został całkowicie zamknięty dużymi wantami i rumoszem.

Otwór jaskini prawie kwadratowy, o wymiarach 0,8x0,8 m prowadzi do 9,5-metrowej studni, która po 3,5 m zwęża się w zacisk, a dalej rozszerza dzwonowato. Szczelina studni przy dnie ma 2,2 m długości i 0,8 m szerokości. We wschodniej części dna można wcisnąć się ok. 1,5 m w dół, w szczelinę z osypującym się rumoszem. Według odkrywców odchodził tu „w głąb masywu zasypany piaskiem korytarz”. Prawdopodobnie uległ on ponownemu zasypaniu.

Jaskinia rozwinęła się na szczelinie tektonicznej o kierunku W–E w wapieniach robaczkowych triasu środkowego serii wierchowej (fałd Czerwonych Wierchów, jednostka Organów). Ściany są rozmyte przez wodę, występują na nich formy erozyjne. Namulisko tworzy drobny autochtoniczny rumosz i żwir wapienny z domieszką piasku i żwiru pochodzącego z czapy krystalicznej Czerwonych Wierchów.

Jaskinia jest wilgotna. Wyczuwa się wyraźny przewiew ze szczeliny w dnie. Światło sięga około 6 m od otworu. Skąpa roślinność występuje tylko w otworze. Faunę reprezentują owady (m.in. muchówki i komary).

Otwór studni odkopał w dniu 9 października 1992 r. A. Oślicki (SAP), a w dniu 11 listopada 1992 r. wraz z R. Gałązkiewiczem i S. Nowakiem, po dwugodzinnej akcji kopania w dnie studni, dotarł do wylotu bocznego korytarza zasypanego piaskiem.

W ramach akcji inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich PTPNoZ, w sierpniu 1993 r., I. Luty przy współpracy M. Tomaszka sporządziła dokumentację studni. Pomiary jaskini i położenia otworu przeprowadzono przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Nieco później otwór został trwale zasypany przez służby TPN. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Oślicki A. 1992 (opis eksploracji i jaskini); Oślicki A. 1993 (opis odkrycia i jaskini); [Wiśniewski, W.W.] 1993i (opis odkrycia i jaskini); Kronika 1994 (wzmianka o udokumentowaniu, bez nazwy); Jaskinie TPN 1999 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).