Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Żółto znakowanym szlakiem podchodzimy Doliną Małej Łąki, następnie skręcamy na prawo, do Niżniej Świstówki i wyraźną, nieznakowaną ścieżką docieramy nad bulę. Stąd skręcamy bez perci na lewo i wznosimy się pod skałki trawiastym stokiem położonym na S od Żlebu między Mnichy, omijając kosówki z lewej strony. Pod skałkami trawersujemy na prawo, do małego żlebu zakończonego ciemnym, widocznym z daleka kominem. Nieco na lewo od linii spadku komina, wspinamy się około 30 m trawiasto-skalnym żlebem do filarka, w którym jest otwór Jaskini Lodowej Małołąckiej T.E-13.02, również widoczny z daleka. Od tego otworu trawersujemy płytki trawiasto-skalny żleb kilkanaście metrów ku N, do wyraźnego żeberka skalnego. W dogodnym miejscu przechodzimy przez żeberko na jego północną stronę i zaraz za nim wspinamy się kilka metrów tuż przy ścianie, do obszernego otworu Mnichowej Studni (położony jest 6 m wyżej niż otwór Jaskini Lodowej Małołąckiej). Od zbocza oddzielony jest on cienką ścianką, tworzącą 1,5-metrowy prożek. Jest to największy otwór w Mnichowych Turniach. Widać go tylko od góry, z żeberka lub z przeciwległych zboczy (z Kotlin i Wielkiej Turni). Można też dojść tam rozpoczynając wspinaczkę od podnóża turni ww. żeberkiem (trudniej), na N od wyżej podanej drogi. Dojście w końcowej części dość trudne, eksponowane, zwiedzanie wymaga użycia sprzętu jaskiniowego.

Owalny otwór o wymiarach 1,8x1 m znajduje się w stropowej części obszernej komory. Zjeżdżamy około 6,5 m na płat śnieżno-lodowy zajmujący prawie całe dno komory. Opada ono stromo ku zachodowi. Szczeliną brzeżną płata lodowego można przedostać się jeszcze około 7 m niżej. Komora ma 9 m długości i 3 m szerokości. Ku E przechodzi w 9-metrowy komin, wznoszący się pod kątem 62°. Nieco ku W od niego, za obniżeniem nierównego stropu do 5,5 m, widać następny komin. Sięga on kilka metrów wyżej, jest niedostępny, kończy się ślepo. Kominy te powstały wzdłuż szczeliny rozwinięcia jaskini. W północnej ścianie komory, nad 3-metrowym, nieco trudnym progiem, widać duże, około 4-metrowej wysokości okno. Wiedzie ono do małej, prawie okrągłej komórki o wymiarach 2,6x2,6 m. Od niej, przez 6-metrowy próg z wąską półką w połowie wysokości, wchodzimy do krótkiego (3 m), wznoszącego się korytarzyka. Zakończony jest on ciasną szczeliną prowadzącą do powierzchni terenu (widać przez nią światło dzienne).

Studnia rozwinęła się w wapieniach tzw. „węzła Rabowskiego”, należących do wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów). Powstała na skrzyżowaniu częściowo rozmytych szczelin tektonicznych o kierunku W–E oraz 185/60 W. Namulisko tworzy gruz wapienny z domieszką piasku.

Studnia jest wilgotna. Zalega w niej przez cały rok płat śnieżno-lodowy. wyczuwa się przewiew. Światło rozproszone sięga do końca. Przy otworze występuje reprezentowana ubogo roślinność kwiatowa i paprocie, głębiej – mchy, glony i porosty. Faunę reprezentują owady oraz nietoperze.

O geologii, tektonice i genezie wzmiankuje J. Szczygieł (2015b).

Studnia została odkryta w dniu 13 września 1959 r. przez grotołazów zakopiańskich z STJ: W. Habila, M. Kruczka, D. Strelau i S. Wójcika. Wcześniej, w końcu sierpnia, S. Wójcik zauważył otwór z Kotlin (Wójcik 1959 - mat. arch.). Pierwszą wzmiankę o odkryciu zamieścił Rudnicki (1959b) pod nazwą Awen w Mnichach. Habil (1961) wymienia jako dzień odkrycia 13 sierpnia 1959 r. – prawdopodobnie jest to pomyłka. Odkrywcy zeszli do otworu przy pomocy poręczówki prowadzonej ze szczytowych partii Mnichowych Turni. Zbadali wówczas jaskinię. Habil (1961) zamieścił jej opis oraz szkicowy przekrój i plan pod nazwą Mnichowa Studnia. Wójcik (1962), Koisar i Parma (1971) oraz Kozik (1983) podali uwagi na temat stałego występowania śniegu i lodu, klasyfikując grotę jako statycznie zimną.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację studni sporządziła w dniu 23 sierpnia 1979 r. I. Luty przy współpracy A. Gruzy. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu podano na podstawie pomiarów przeprowadzonych w dniu 22 września 1982 r. przez Zespół Koła Naukowego Geodetów Górniczych AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009). Współrzędne geograficzne otworu skorygował 22.11.2017 r. F. Filar.
Plan opracowała I. Luty.

Rudnicki J. 1959b (informacja o odkryciu pod nazwą Awen w Mnichach); Habil W. 1961 (opis jaskini, szkicowy plan i przekrój pod nazwą Mnichowa Studnia); Wójcik S. 1962 (opis, uwagi o występowaniu śniegu i lodu); Wójcik Z. 1966a (niektóre dane morfometryczne, lokalizacja na mapkach, w tym geologicznej); Wójcik Z. 1968 (lokalizacja na mapce); Koisar B., Parma C. 1971 (uwagi o występowaniu śniegu i lodu); Tatry Polskie 1976 (błędna lokalizacja na mapie 1:10000 pod nazwą Studnia w Mnichach); Parma C., Rajwa A. 1978 (wzmianka pod nazwą Śnieżna Mnichowa Studnia); Borowiec W. i in. 1977,1878 (dane morfometryczne); Luty I. 1982b (informacja o pomiarach sytuacyjno-wysokościowych, bez nazwy); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10000); Gradziński R. i in. 1985a (dane morfometryczne, orientacyjna lokalizacja na mapie); Luty I. 1989b (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie i rysunku ściany, dane historyczne); Siarzewski W. 1994 (zjawiska lodowe); Jaskinie TPN 2000 (plan, przekrój i opis inwentarzowy); Szczygieł J. 2015b (wzmiankuje w kontekście genezy i uwarunkowań tektonicznych).

Wójcik S. 1959 - sprawozdanie (wzmianka o odkryciu); Wójcik S. - Inwentarz (wymienia pod nr 4.1.4).