Schronisko znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Żółto znakowanym szlakiem podchodzimy Doliną Małej Łąki, następnie skręcamy na prawo, do Niżniej Świstówki i wyraźną, nieznakowaną ścieżką docieramy nad bulę. Stąd skręcamy bez perci na lewo i wznosimy się pod skałki trawiastym stokiem położonym na S od Żlebu między Mnichy, omijając kosówki z lewej strony. Pod skałkami trawersujemy na prawo, do małego żlebu zakończonego ciemnym, widocznym z daleka kominem Nieco na lewo od linii spadku komina, wspinamy się około 30 m trawiasto-skalnym żlebem do filarka, w którym jest otwór Jaskini Lodowej Małołąckiej T.E-13.02, również widoczny z daleka. Od tego otworu trawersujemy kilkanaście metrów trawiasty, płytki żleb ku N, w kierunku żebra skalnego. Tuż przed żebrem znajduje się otwór poszukiwanej groty, widoczny dopiero z bliska. Można też dojść wprost do tego otworu rozpoczynając wspinaczkę od podnóża turni trawiasto-skalnym zboczem, nieco na N od wyżej podanej drogi. Dojście w końcowym fragmencie dość trudne, eksponowane, zwiedzanie bez trudności.

Otwór ma kształt niskiego i szerokiego prostokąta o wymiarach 2x0,5 m. W jego prawej części tkwi duża wanta. Za otworem schodzimy stromo do obszernej komórki o wymiarach 3,6 na około 3 m. W jej lewej ścianie widać wymycie w kształcie otwartego kominka o wysokości 2,4 m.

Schronisko rozwinęło się w wapieniach malmu wierchowej jednostki Organów (fałd Czerwonych Wierchów). Ściany są częściowo myte lecz zwietrzałe. Namulisko tworzy gruz wapienny, przy otworze z domieszką gleby.

Dziura jest wilgotna. Woda kapie ze stropu. Na końcu komórki zalega lód, czasem przez cały rok. Światło sięga do końca. Wyczuwa się przewiew. W strefie około otworowej rozwijają się rośliny kwiatowe oraz mchy. Głębiej widać glony i porosty. W komórce występują owady.

Schronisko mogło być znane grotołazom zakopiańskim penetrującym zbocza Mnichowych Turni w 1959 r., brak jednak o nim wzmianek w literaturze speleologicznej do czasu zinwentaryzowania.

Podczas prac nad inwentaryzacją jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację groty sporządziła w dniu 30 lipca 1979 r. I. Luty przy współpracy T. Ostrowskiego. Pomiary przeprowadzono busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Dane sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu podano na podstawie pomiarów wykonanych w dniu 22 września 1982 r. przez Zespół Koła Naukowego Geodetów Górniczych AGH pod kierownictwem W. Borowca. Dane zaktualizowała I. Luty (2009). Współrzędne geograficzne otworu skorygował 22.11.207 r. F. Filar.
Plan opracowała I. Luty.

Burkacki M. i in. 1984 (wzmianka o sporządzeniu dokumentacji); Luty I. 1982b (informacja o pomiarach sytuacyjno-wysokościowych); Luty I. 1989b (nowe dane morfometryczne, lokalizacja na mapie i rysunku ściany, dane historyczne); Siarzewski W. 1994 (zjawiska lodowe); Jaskinie TPN 2000 (plan i opis inwentarzowy).