Czerwonym szlakiem wiodącym na Ciemniak. Otwór znajduje się tuż przy ścieżce, po jej północnej stronie. Dojście i zwiedzanie bez trudności, boczne szczeliny niezwykle ciasne.

Otwór jest prawie okrągły (1,1x0,7 m). Prowadzi do studzienki o głębokości 3,2 m, z dna której odchodzą ku NE i SW dwa bardzo ciasne, kilkumetrowe, szczelinowe korytarzyki. Ze studzienki, przez małe okienko w jej SE ścianie, wiedzie również przejście (zacisk) do krótkiej szczeliny, równoległej do nich. W dnie korytarzyka biegnącego ku NE widać wykopaną w zawalisku 2,5-metrową studzienkę zakończoną zbyt wąską do przejścia szczeliną.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach triasu środkowego paraautochtonicznego fałdu Stołów (seria wierchowa), na szczelinie tektonicznej o biegu 236°/70° N. Dno studzienki tworzy gruz wapienny i gleba, południowo-zachodni korytarzyk zamknięty jest namuliskiem gliniastym, a korytarzyk północno-wschodni – zawaliskiem.

Jest wilgotno. Światło odbite sięga do końca. Wyczuwa się słaby przewiew z zawaliska. Rośliny kwiatowe występują przy otworze, a w głębi studzienki mchy i porosty.

Jaskinia mogła być znana od dawna. Znaleziono w niej narzędzia, przy pomocy których zostało rozkopane zawalisko. Prawdopodobnie prace te przeprowadzili grotołazi zakopiańscy (wg informacji E. Winiarskiego głównie B. Noiszewski już w latach pięćdziesiątych tych i sześćdziesiątych kopał w tej okolicy). W literaturze brak wzmianek nie budzących wątpliwości co do identyfikacji obiektu. Być może występuje w spisie jaskiń W. Borowca i in. (1977, 1978) pod nr. 172 – bez nazwy.

W ramach inwentaryzacji jaskiń tatrzańskich OW PTPNoZ dokumentację studzienki sporządziła w dniu 14 lipca 1979 r. I. Luty przy współpracy T. Ostrowskiego, który sfotografował otwór. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą. Lokalizację otworu przeprowadzono metodą ciągu azymutalno-taśmowego. Podczas zwiedzania w 1995 r. I. Luty stwierdziła, że osypujący się do leja rumosz wapienny zamknął wejście do obu bocznych szczelin i wypełnił dolną część studzienki. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Borowiec, W. i in. 1977,1978 (dane morfometryczne pod nr. 172, być może dotyczą opisywanej jaskini); Gradziński, R. i in. 1985a (dane morfometryczne, lokalizacja bez nazwy); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).