Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Czerwonym szlakiem, w końcowym fragmencie – granią. Otwór znajduje się w pobliżu ścieżki (czerwony szlak), kilkanaście metrów ku WSW od zachodniego krańca Szczeliny w Krzesanicy II T.F-11.04, 8 m niżej niż ona, w zawalisku wielkich want. Dojście bez trudności, zwiedzanie łatwe lecz uciążliwe ze względu na ciasne miejsca.

Otwór o wymiarach 0,5x0,7 m prowadzi do ciasnej szczeliny wypełnionej zawaliskiem. Jej dno około 2 m za otworem stromo opada, a następnie, za zaciskiem łagodnie wznosi się. Po kilkunastu metrach na lewo widać ciasne, wiodące do góry odgałęzienie, które wkrótce staje się zbyt wąskie do przejścia. Nieco dalej korytarz zakręca na prawo, a następnie na lewo i opada 1,2 m prożkiem. Prożek uchodzi do małej studzienki za którą, w dół wiedzie krótki, kilkumetrowy ciąg zakończony zawaliskiem. Nad wejściem do tego ciągu, na wprost, szczelina kontynuuje się. Po kilku metrach zakręca łagodnie na lewo, a nieco dalej zaklinowane w niej wanty rozdzielają ją na część dolną i górną. Wkrótce następuje zwężenie zbyt wąskie do przejścia.

Jaskinia rozwinęła się na szczelinach o kierunku SW–NE oraz W–E w wapieniach triasu środkowego paraautochtonicznego fałdu Stołów (seria wierchowa). Jej końcowy fragment przebiega równolegle do Szczeliny w Krzesanicy II T.F-11.04, nieco na NW od niej. Ściany jaskini są silnie zwietrzałe, bez nacieków. Namulisko gliniasto-gruzowe, przy otworze z domieszką gleby.

Szczelina jest wilgotna. Światło sięga do kilku metrów w głąb. Z bocznego odgałęzienia wyczuwa się silny przewiew, a słabszy również na końcu jaskini. Roślinność kwiatowa reprezentowana jest raczej ubogo, jedynie przy otworze, w głębi (do około 3 m) występują mchy, paprocie, glony i porosty. Faunę reprezentują owady, m.in. ćmy i muchówki.

Do czasu udokumentowania brak wzmianek o jaskini w literaturze speleologicznej. Wójcik (1978c) podaje jedynie ogólną uwagę o pionowych szczelinach, wykorzystywanych przez wody opadowe i roztopowe, położonych niemal na samej Krzesanicy. W przekazach ustnych wielu grotołazów powtarzają się doniesienia o istnieniu „wyporków” w Krzesanicy, jednak bez informacji o zwiedzaniu jaskini. Nie umieścił tego obiektu w swojej pracy z 1982 r. również Z. Hochmuth, który zinwentaryzował jaskinie Czerwonych Wierchów po stronie słowackiej, chociaż wspomina położoną w pobliżu szczelinę graniową.

. Dokumentację jaskini sporządziła I. Luty przy współpracy T. Ostrowskiego w dniu 21 lipca 1984 r. Pomiary wykonano busolą geologiczną Meridian i taśmą parcianą (w tym również pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu). Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowała I. Luty.

Wójcik, Z. 1978c (ogólna wzmianka bez nazwy, która może dotyczyć opisywanej jaskini); Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).