Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idziemy czerwonym szlakiem. Dojście i zwiedzanie bez trudności.

Otwór jest szczelinowy, wąski (0,3–0,5 m), tkwi w nim duża zaklinowana wanta. Prowadzi on do 4-metrowej szczelinowej studzienki, zamkniętej zawaliskiem. Szczelina studzienki w głębi wznosi się nieco ponad otwór.

Jaskinia rozwinęła się w wapieniach triasu środkowego paraautochtonicznego fałdu Stołów (seria wierchowa), na szczelinie o kierunku 225º. Namulisko tworzy gruz wapienny i glina.

Szczelina jest sucha i widna, bez przewiewu. Roślinność kwiatowa występuje w okolicy otworu, w głębi – porosty i mchy. Faunę reprezentują ślimaki.

Mogła być znana od dawna. Przy otworze znaleziono narzędzia, którymi zostało rozkopane dno studzienki. Prace te prawdopodobnie przeprowadzali grotołazi zakopiańscy w latach siedemdziesiątych lub wcześniej. W literaturze brak wzmianek nie budzących wątpliwości co do identyfikacji obiektu.

W ramach inwentaryzacji OW PTPNoZ dokumentację w dniu 14 lipca 1979 r. sporządziła I. Luty i L. Młynarski. Otwór sfotografował T. Ostrowski, pomiary sytuacyjno-wysokościowe położenia otworu oraz jaskini przeprowadzono metodą ciągu azmutalno-taśmowego przy użyciu busoli geologicznej Meridian i taśmy parcianej. Dane zaktualizowała I. Luty (2009).
Plan opracowali: I. Luty i L. Młynarski.

Jaskinie TPN 1996 (plan, przekrój i opis inwentarzowy).