Państwowy Instytut Geologiczny

Państwowy Instytut Badawczy

Jaskinie Polski


Dane szczegółowe jaskini


Nazwa Schron w Zadnim Kościelcu
Inne nazwy
Nr inwentarzowy T.G-19.03
Region Tatry
Współrzędne WGS84 λ: 20°00′40,38″, φ: 49°13′32,25″
Gmina Zakopane (gm. miejska)
Powiat tatrzański
Województwo małopolskie
Właściciel terenu Skarb Państwa | Tatrzański Park Narodowy
Podstawa ochrony
Ekspozycja otworu SW
Pozostałe otwory
Wysokość bezwzględna [m n.p.m.] 1910
Wysokość względna [m] 127
Głębokość [m] 0
Przewyższenie [m] 0
Deniwelacja [m] 0
Długość [m]
w tym szacowane [m]
5,50
Rozciągłość horyzontalna [m]
Położenie geograficzne Tatry Wysokie, Dolina Stawów Gąsienicowych, w skałach u podnóża ostrogi skalnej będącej przedłużeniem ściany Zadniego Kościelca przy trawiasto - skalnym zachodzie opadającym z Kościelcowej Przełęczy.
Opis drogi dojścia do otworu
Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Ze schroniska Murowaniec na Hali Gąsienicowej idziemy czarnym szlakiem prowadzącym na Świnicką Przełęcz. Dochodzimy do odejścia niebieskiego szlaku na Przełęcz Karb i podążamy nim aż na przełęcz. Stąd skręcamy na południe taternicką ścieżką wiodącą pod zachodnią ścianą Kościelca. Ścieżką dochodzimy do trawiasto-skalnego zachodu opadającego z Kościelcowej Przełęczy, który przecinamy w kierunku ostrogi skalnej stanowiącej przedłużenie zachodniej ściany Zadniego Kościelca. W skałach tych znajduje się otwór schronu. Dojście i zwiedzanie bez trudności.
Opis jaskini

Otwór ma kształt trójkąta o wysokości 1 m i podstawie 2 m. W jego prawym rogu znajduje się głaz zasłaniający światło otworu. Za otworem rozwija się prosty, nieznacznie opadający korytarz o długości 4 m. W końcowej części zwęża się on do szerokości 0,3 m i po 1 m przechodzi w niedostępną szczelinę.

Grota rozwinięta jest w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich i ma genezę erozyjno-wietrzeniową. Ściany jaskini są lite. Na spągu znajdują się kamienie i ostrokrawędzisty gruz skalny, przy otworze występuje humus sięgający 2 m. w głąb jaskini. W części przyotworowej kamieniste podłoże zostało wyrównane na potrzeby biwakowania.

Światło dzienne oświetla cały schron, na koniec dociera rozproszone. Schronisko jest suche, a jego mikroklimat jest uzależniony od warunków atmosferycznych. W otworze rozwija się roślinność zielona, wewnątrz obserwowano porosty i mchy. Obserwacje fauny nie były prowadzone.

Historia badań
Historia eksploracji

Schronisko było znane od dawna i wykorzystywane jako schron, o czym świadczy przygotowana platforma biwakowa.

Historia dokumentacji

Dokumentację sporządzili 5 października 2000 r. A. Gajewska i M. Głuszkowski. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracowała A. Gajewska.

Zniszczona, niedostępna lub nieodnaleziona Nie
Literatura
Jaskinie TPN 2002 (plan i opis inwentarzowy).
Materialy archiwalne
Autorzy opracowania Krzysztof Recielski
Redakcja Jerzy Grodzicki
Stan na rok 2010
Grafika, zdjęcia Podgląd grafiki plan
Nazwa: Autor: Data wprowadzenia:
Zdjęcie