Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Ze schroniska Murowaniec na Hali Gąsienicowej idziemy czarnym szlakiem prowadzącym na Świnicką Przełęcz. Dochodzimy do odejścia niebieskiego szlaku na Przełęcz Karb i podążamy nim aż na wysokość Długiego Stawu. Otwór pierwszy znajduje się cztery metry od szlaku, w skalnej ściance, spod której wypływa niewielki ciek wodny. Dojście i zwiedzanie bez trudności. Przejście między otworami wymaga odgruzowania korytarza na długości 1 m.

Pierwszy otwór ma kształt trapezu o wysokości 1,2 m i podstawie 1 m. Za nim korytarz obniża się i wprowadza do sali o wymiarach 4x3 m.Większą część spągu sali zajmuje płaski, lekko nachylony głaz. W sali biorą początek trzy korytarze. Ku północy podąża ciasny (0,4 m. szerokości), pochyły, zagruzowany korytarzyk o długości 3 m, kończący się ślepo. Ku wschodowi przebiega szczelinowaty, 2,5-metrowej długości korytarz, kończący się niedostępną szczeliną. Ku południowi biegnie 7 m długi korytarz, który po 1,5 m rozszerza się tworząc niewielką salkę, a za nią zwęża się i jest częściowo zamknięty kamieniami. Za przewężeniem, po kolejnych 3 m korytarz wyprowadza do niewielkiej sali o wymiarach 2x2 m i spągu składającym się z bloków skalnych. W jej południowo-wschodniej części znajduje się drugi otwór jaskini. Ma on w przybliżeniu kształt trójkąta o wysokości 2,5 m i podstawie 2 m. Światło otworu częściowo zamyka metrowej wysokości wanta. W stropie opisywanej salki, 3 m ponad jej dnem, otwiera się trzeci otwór jaskini, prostokątny w kształcie i mający wymiary 0,3x0,4 m.

Jaskinia rozwinięta jest w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich i ma genezę erozyjno-wietrzeniową. Ściany jaskini są lite, tylko w okolicach pierwszego otworu fragment północnej ściany na długości 1 m. tworzą sztucznie poukładane kamienie. Spąg pokrywają się kamienie i ostrokrawędzisty gruz. W sali za pierwszym otworem leży płaski blok skalny o wymiarach 2,5x1,5 m. W kilku miejscach pomiędzy kamieniami znajduję się płaty humusu. Jaskinia jest sucha. Światło dzienne wpadające przez pierwszy otwór sięga do końca sali. Salka przy otworze drugim i trzecim jest jasna.

Roślinność przy otworach stanowią porosty, mchy i trawy. Obserwacje fauny nie były prowadzone.

Obiekt z racji swojego położenia mógł być znany od dawna. Bywa wykorzystywany jako schron w czasie niepogody, o czym świadczą śmieci w okolicach otworów i nadbudowana część ściany przy otworze pierwszym.

Dokumentacje jaskini sporządził K. Recielski przy współpracy A. Gajewskiej 22 lipca 2000 r. Pomiary wykonano przyrządem Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Jaskinie TPN 2002 (plan i opis inwentarzowy).