Dane szczegółowe jaskini
| Nazwa | Dziura nad Nową Roztoką |
| Inne nazwy | |
| Nr inwentarzowy | T.G-22.01 |
| Region | Tatry |
| Współrzędne WGS84 | λ: 20°03′36,23″, φ: 49°13′24,66″ |
| Gmina | Bukowina Tatrzańska (gm. wiejska) |
| Powiat | tatrzański |
| Województwo | małopolskie |
| Właściciel terenu | Skarb Państwa | Tatrzański Park Narodowy |
| Podstawa ochrony | |
| Ekspozycja otworu | SE |
| Pozostałe otwory | |
| Wysokość bezwzględna [m n.p.m.] | 1420 |
| Wysokość względna [m] | 120 |
| Głębokość [m] | 0 |
| Przewyższenie [m] | 3 |
| Deniwelacja [m] | 3 |
|
Długość [m]
w tym szacowane [m]
|
6
|
| Rozciągłość horyzontalna [m] | |
| Położenie geograficzne | Tatry Wysokie, Dolina Roztoki, na lewym orograficznie zboczu Doliny Roztoki, w południowo wschodnim zboczu Wołoszyna. |
| Opis drogi dojścia do otworu |
Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Od Wodogrzmotów Mickiewicza idziemy zielono znakowanym szlakiem Doliną Roztoki. Szlak doprowadza nas do polany Nowa Roztoka. Na polanie, w miejscu, gdzie szlak skręca w lewo, aby przekroczyć potok, podchodzimy prosto w górę stromym, zalesionym zboczem do pasa skał. Pod skałami trawersujemy nieco w prawo i w dół do otworu. Otwór pomiędzy drzewami widoczny jest ze szlaku powyżej Polany Nowa Roztoka. Dojście uciążliwe, zwiedzanie łatwe.
|
| Opis jaskini |
Otwór ma około 5 m. szerokości i osiąga wysokość 4 m. Za otworem znajduje się wznoszący się korytarz o długości 6 m i szerokości początkowej 4,5 m zwężający się do szerokości 1,5 m, w połowie przecięty progiem o wysokości 1,8 m. Lewą część korytarza stanowi półka skalna wznosząca się nad spągiem około 1,5 m. Dziura rozwinięta jest w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich, jej rzeźbę kształtują procesy erozji i wietrzenia mrozowego. Na spągu występują autochtoniczne kamienie i gruz skalny, a w otworze humus. Ściany są lite, w kilku miejscach zwietrzałe. Dziura jest widna, światło dzienne dociera do końca korytarza. Jest wilgotna, w kilku miejscach ze stropu przesączają się pojedyncze krople wody. W zimie tworzą się tu liczne nacieki lodowe. Roślinność rozwija się w całej grocie, przy końcu obserwowano glony, porosty i mchy; bliżej otworu roślinność zieloną. |
| Historia badań |
|
| Historia eksploracji |
Dziura mogła być znana od dawna. Jej otwór jest widoczny ze znakowanego szlaku wiodącego Doliną Roztoki. Mogą jej dotyczyć informacje z Kroniki Klubu Grotołazów (1952) o grotach granitowych w Wołoszynie i K. Kowalskiego (1953a) o występowaniu próżni skalnych o charakterze jaskiń. |
| Historia dokumentacji |
Dziurę odnalazła i sporządziła jej dokumentację A. Gajewska 6 października 2000 r. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.). |
| Zniszczona, niedostępna lub nieodnaleziona | Nie |
| Literatura |
Kronika 1952 (wzmianka); Kowalski, K. 1953a (wzmianka); Jaskinie TPN 2002 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).
|
| Materialy archiwalne |
|
| Autorzy opracowania | Krzysztof Recielski |
| Redakcja | Jerzy Grodzicki |
| Stan na rok | 2010 |
| Grafika, zdjęcia |
plan
|