Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Od Wodogrzmotów Mickiewicza idziemy zielono znakowanym szlakiem Doliną Roztoki. Szlak doprowadza nas do polany Nowa Roztoka. Mijamy polanę i pozostajemy po lewej stronie potoku. Około 50 m. przed Żlebem Koryto skręcamy w prawo i podchodzimy zalesionym zboczem Wołoszyna aż do spiętrzenia skał, wyznaczającego jednocześnie górną granicę lasu. W skałach znajduje się duży otwór widoczny z kilku miejsc na szlaku w Dolinie Roztoki powyżej Polany Nowa Roztoka. Dojście nieco uciążliwe (miejscami gęste łany kosodrzewiny), zwiedzanie łatwe.

Otwór ma szerokość około 12 m, a wysokość około 7 m. Za otworem rozwija się korytarz o długości 10 m o wznoszącym się spągu, stopniowo zwężający się do szerokości i wysokości 2 m. Prawą część korytarza zamyka ściana nachylona pod kątem około 45°.

Dziura rozwinięta jest w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Genezę obiektu należy prawdopodobnie łączyć z procesami wietrzenia mrozowego. Obiekt może być młodą holoceńską formą geomorfologiczną. Ściany są lite, w kilku miejscach zwietrzałe. Lewa część korytarza zasłana jest autochtonicznym gruzem skalnym. W okolicach otworu występuje humus.

Dziura jest widna i wilgotna. Występuje w niej deszcz podziemny, szczególnie obfity w głębi, gdzie po ścianie sączy się niewielki, stały ciek wodny. W zimie powstają w niej liczne nacieki lodowe. Mikroklimat obiektu jest statyczny. Jesienią (koniec listopada) obserwowano stagnujące ciepłe powietrze pod stropem w tylnej części jaskini.

W schronisku rozwija się bujna roślinność sięgająca połowy korytarza. Stwierdzono tu m.in. Pinus mugo, Vacinium vitis-idea, Calamagrostis sp., Erica vulgaris, Ranunculus platanifolius, a glony, porosty i mchy w całej jaskini.

Szczegółowe badania fauny nie były prowadzone, jednak 28 listopada 1996 r. pod stropem w tylnej części jaskini obserwowano hibernującego nietoperza.

Dziura mogła być znana od dawna. Jej otwór jest dobrze widoczny z kilku miejsc znakowanego szlaku wiodącego Doliną Roztoki. Może jej dotyczyć informacja z Kroniki Klubu Grotołazów (1952) o grotach granitowych w Wołoszynie. Pierwszego udokumentowanego zwiedzania obiektu dokonał T. Zwijacz-Kozica 21 sierpnia 1996 roku nie stwierdzając śladów wcześniejszych wejść.

Dokumentację sporządził T. Zwijacz-Kozica 28 listopada 1996 r. Pomiary wykonano busolą Frieberg i taśmą parcianą. Zaktualizował T. Zwijacz-Kozica (2009 r.).
Plan opracował T. Zwijacz-Kozica.

Kronika 1952 (domniemana wzmianka bez podania nazwy); Zwijacz-Kozica, T. 1998b (dokumentacja graficzna i opis inwentarzowy); Jaskinie TPN 2002 (plan i opis inwentarzowy).