Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idąc z Hali Gąsienicowej czerwono znakowanym szlakiem na odcinku między Świnicą i Zawratem dochodzimy pod Gąsienicową Przełączkę. Tu opuszczamy znakowany szlak i w prawo skos w górę podchodzimy do widocznych dwóch otworów. Wyżej i nieco bardziej na wschód położony jest otwór Świnickiej Koleby. Dojście i zwiedzanie łatwe.

Otwór ma kształt domu ze spadzistym dachem o wysokości 3,5 m i takiej samej podstawie. Za otworem znajduje się przestronny korytarz o długości 5,6 m i zmniejszającej się szerokości do 1,2 m na końcu. Spąg korytarza jest płaski. 2 m od otworu korytarz przegradza sztucznie wybudowany skalny murek o wysokości około 0,4 m.

Koleba rozwinęła się w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Ma genezę erozyjno – wietrzeniową. Ściany jaskini są zwietrzałe. Namulisko tworzy humus wraz z autochtonicznym gruzem skalnym.

Światło sięga do końca. Obiekt jest wilgotny, a jego mikroklimat uzależniony jest od warunków atmosferycznych. W otworze rozwija się roślinność zielona; w głębi glony, porosty i mchy. Szczegółowe badania fauny nie były prowadzone, stwierdzono jednak ślady przebywania kozic w postaci tropów i odchodów, a Zwijacz-Kozica obserwował żerującego nietoperza (25/25 sierpnia 1997).

Koleba mogła być znana od dawna. Jej odkrycie można przypisać zespołowi wspinaczy H. Kunzkowi, K. Młodzianowskiemu i M. Zaruskiemu, którzy w 1913 r przeszli obok jej otworu w czasie pierwszego wejścia na Gąsienicową Turnię. Wzmiankuje o tym Zaruski (1923). Wspomina o niej Paryski (1951) jako o wnęce w litym granicie podając jej nazwę i parametry. Wójcik (1960) opisuje jaskinię jako duże schronisko podskalne powstałe przez wietrzenie granitów. Jaskinia została ujęta w spisie jaskiń w atlasie TPN (1985a).

Prace dokumentacyjne prowadził w jaskini Zwijacz-Kozica sporządzając jej opis i dokumentację graficzną (1998b). Aktualną dokumentację jaskini sporządzili A. Gajewska i K. Recielski 17 września 2000 r. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Zaruski, M. 1923 (wzmianka); Paryski, W. H. 1951(lokalizacja i opis); Wójcik, Z. 1960 (geneza); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja na mapie, dane morfometryczne); Zwijacz-Kozica, T. 1998b (dokumentacja graficzna i opis);Jaskinie TPN 2002 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).