Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idąc czerwono znakowanym szlakiem na odcinku między Świnicą i Zawratem dochodzimy pod Gąsienicową Przełączkę. Tu opuszczamy znakowany szlak i w prawo skos w górę podchodzimy do widocznych dwóch otworów. Niżej położony jest otwór Świnickiej Koleby Niżniej. Dojście i zwiedzanie łatwe.

Otwór ma kształt odwróconego trójkąta o ściętym wierzchołku. Ma wysokość około 3 m i szerokość w górnej części 2,5 m. W jego dolnej części znajduje się kamień. Za otworem znajduje się wznoszący się stromo korytarz o długości 4 m zakończony niewielką skalną wnęką. NW ściana korytarza jest nachylona pod kątem około 45°.

Koleba rozwinęła się w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Ma genezę erozyjno – wietrzeniową. Ściany jaskini są lite, we fragmentach zwietrzałe. Namulisko tworzy autochtoniczny gruz skalny wraz z dużymi kamieniami pomiędzy którymi znajduje się gruboziarnista zwietrzelina granitoidów. W otworze znajduje się niewielka ilość humusu.

Światło sięga do końca. Obiekt jest wilgotny, obserwowano stale przesączającą się wodę kapiącą ze stropu. Jego mikroklimat uzależniony jest od warunków atmosferycznych.

W otworze rozwija się roślinność zielona, w głębi glony, porosty i mchy. Zwijacz-Kozica obserwował tu między innymi: Taraxacum alpinum Hegetschw i Saxifraga carpatica Rchb.

Szczegółowe badania fauny nie były prowadzone, jedynie Zwijacz-Kozica stwierdził występowanie pająków.

Koleba była znana od dawna. Jej odkrycie można przypisać zespołowi wspinaczy H. Kunzkowi, K. Młodzianowskiemu i M. Zaruskiemu, którzy w 1913 r przeszli obok jej otworu w czasie pierwszego wejścia na Gąsienicową Turnię. Wzmiankuje o niej Paryski (1951). Wójcik (1960i) opisuje kolebę jako duże schronisko podskalne powstałe przez wietrzenie granitów i umieszcza zdjęcie otworu z podpisem: “Wejście do jaskini granitowej w południowych zboczach Gąsienicowej Turni”.

Pierwszą dokumentację koleby opublikował T. Zwijacz-Kozica (1998b). Aktualną dokumentację jaskini sporządzili A. Gajewska i K. Recielski 17 września 2000 r. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Paryski, W. H. 1951(wzmianka); Wójcik, Z. 1960i (geneza, zdjęcie bez nazwy); Zwijacz-Kozica, T. 1998b (dokumentacja graficzna i opis); Jaskinie TPN 2002 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).