Państwowy Instytut Geologiczny

Państwowy Instytut Badawczy

Jaskinie Polski


Dane szczegółowe jaskini


Nazwa Świnicka Koleba Niżnia
Inne nazwy
Nr inwentarzowy T.H-19.02
Region Tatry
Współrzędne WGS84 λ: 20°00′54,22″, φ: 49°13′07,77″
Gmina Bukowina Tatrzańska (gm. wiejska)
Powiat tatrzański
Województwo małopolskie
Właściciel terenu Skarb Państwa | Tatrzański Park Narodowy
Podstawa ochrony
Ekspozycja otworu SW
Pozostałe otwory
Wysokość bezwzględna [m n.p.m.] 2235
Wysokość względna [m] 345
Głębokość [m] 0
Przewyższenie [m] 3
Deniwelacja [m] 3
Długość [m]
w tym szacowane [m]
4,80
Rozciągłość horyzontalna [m]
Położenie geograficzne Tatry Wysokie, Dolina Pięciu Stawów Polskich, w południowo-wschodnim zboczu Gąsienicowej Turni u podnóża ściany szczytowej.
Opis drogi dojścia do otworu
Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Idąc czerwono znakowanym szlakiem na odcinku między Świnicą i Zawratem dochodzimy pod Gąsienicową Przełączkę. Tu opuszczamy znakowany szlak i w prawo skos w górę podchodzimy do widocznych dwóch otworów. Niżej położony jest otwór Świnickiej Koleby Niżniej. Dojście i zwiedzanie łatwe.
Opis jaskini

Otwór ma kształt odwróconego trójkąta o ściętym wierzchołku. Ma wysokość około 3 m i szerokość w górnej części 2,5 m. W jego dolnej części znajduje się kamień. Za otworem znajduje się wznoszący się stromo korytarz o długości 4 m zakończony niewielką skalną wnęką. NW ściana korytarza jest nachylona pod kątem około 45°.

Koleba rozwinęła się w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Ma genezę erozyjno – wietrzeniową. Ściany jaskini są lite, we fragmentach zwietrzałe. Namulisko tworzy autochtoniczny gruz skalny wraz z dużymi kamieniami pomiędzy którymi znajduje się gruboziarnista zwietrzelina granitoidów. W otworze znajduje się niewielka ilość humusu.

Światło sięga do końca. Obiekt jest wilgotny, obserwowano stale przesączającą się wodę kapiącą ze stropu. Jego mikroklimat uzależniony jest od warunków atmosferycznych.

W otworze rozwija się roślinność zielona, w głębi glony, porosty i mchy. Zwijacz-Kozica obserwował tu między innymi: Taraxacum alpinum Hegetschw i Saxifraga carpatica Rchb.

Szczegółowe badania fauny nie były prowadzone, jedynie Zwijacz-Kozica stwierdził występowanie pająków.

Historia badań
Historia eksploracji

Koleba była znana od dawna. Jej odkrycie można przypisać zespołowi wspinaczy H. Kunzkowi, K. Młodzianowskiemu i M. Zaruskiemu, którzy w 1913 r przeszli obok jej otworu w czasie pierwszego wejścia na Gąsienicową Turnię. Wzmiankuje o niej Paryski (1951). Wójcik (1960i) opisuje kolebę jako duże schronisko podskalne powstałe przez wietrzenie granitów i umieszcza zdjęcie otworu z podpisem: “Wejście do jaskini granitowej w południowych zboczach Gąsienicowej Turni”.

Historia dokumentacji

Pierwszą dokumentację koleby opublikował T. Zwijacz-Kozica (1998b). Aktualną dokumentację jaskini sporządzili A. Gajewska i K. Recielski 17 września 2000 r. Pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Zniszczona, niedostępna lub nieodnaleziona Nie
Literatura
Paryski, W. H. 1951(wzmianka); Wójcik, Z. 1960i (geneza, zdjęcie bez nazwy); Zwijacz-Kozica, T. 1998b (dokumentacja graficzna i opis); Jaskinie TPN 2002 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).
Materialy archiwalne
Autorzy opracowania Krzysztof Recielski
Redakcja Jerzy Grodzicki
Stan na rok 2010
Grafika, zdjęcia Podgląd grafiki plan i przekrój
Nazwa: Autor: Data wprowadzenia:
Zdjęcie