Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Od leśniczówki „Na Wancie” idziemy w kierunku Morskiego Oka zimowym obejściem po wschodniej stronie Rybiego Potoku. Po około 300 m. od przekroczenia potoku opuszczamy ścieżkę i wśród wiatrołomów kierujemy się w stronę przecinki granicznej, którą podchodzimy aż do grani Siedmiu Granatów. Na grani odnajdujemy dosyć wyraźną ścieżkę prowadzącą wzdłuż granicy państwa. Otwór jaskini znajduje się pomiędzy słupkami granicznymi 205/7 i 205/8. Dojście uciążliwe (wiatrołomy), zwiedzanie trudne, wymaga użycia sprzętu i technik alpinistycznych.

Jaskinia jest szczeliną otwartą ku górze rozwijającą się na kierunku S–N. W otworze ma ona 8 m długości i 0,6 m szerokości. W środkowej części otworu ściany szczeliny zbliżają się do siebie. Najdogodniej można dostać się do jaskini zjazdem na linie założonym w północnej części szczeliny. Po 5 m zjazd sprowadza nas na dno szczeliny zasłane kamieniami. Idąc dnem szczeliny przekraczamy zaklinowaną wantę i dochodzimy do rozszerzenia korytarza. Osiąga on w tym miejscu szerokość około 5 m. Jego południowo-wschodnie ograniczenie stanowi skośnie nachylona ściana. Do dalszej części jaskini idziemy na zachód opadającą pochylnią z gruzem skalnym znajdującą się w północnej części wcześniej opisywanego rozszerzenia. Po 6 m pochylnia urywa się 1-metrowej wysokości progiem zbudowanym z want i zmienia swój kierunek na południowy. Za progiem otwiera się szczelina o szerokości 0,5 m, która przez 2 m ma charakter pochylni, po czym urywa się studnią o zmiennej szerokości 0,6–0,4 m. W szczelinowej studni na różnych poziomach znajdują się półki utworzone z zaklinowanych kamieni. Zjazdem na linie opuszczamy się na głębokość 26 m., gdzie szczelina staje się niedostępna dla człowieka.

Jaskinia rozwinięta jest w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Jest to rozwarta grawitacyjnie szczelina grzbietowa. Ściany jaskini są lite, a spąg pokrywa autochtoniczny gruz skalny. W korytarzu na głębokości 5 m oraz na zagruzowanej pochylni znajduje się niewielka ilość humusu.

Rozproszone światło dzienne sięga do głębokości 10 m, do początku szczelinowej studni. Końcowe partie jaskini są ciemne. Jaskinia jest sucha, po opadach w okolicach otworu wilgotna. W otworze rozwija się roślinność zielona, wewnątrz jaskini obserwowano porosty i mchy. Obserwacje fauny nie były prowadzone.

W latach 1973-74 prowadzili w niej badania studenci Wydziału Geologii UW nadając jej nazwę Jaskinia Żabia w Siedmiu Granatach (Rutkowski 1974). Po tych badaniach w ścianach jaskini pozostały zastabilizowane repery pomiarowe i drewniana skrzynka. Jaskinia była opisywana jako przykład jaskini tektonicznej w granitach (Głazek i in. 1979, Głazek, Grodzicki 1996).

Jaskinia została odkryta przez A. Pawlaka na początku lat 70, który wskazał ją J. Głazkowi.2 września 1998 penetrujący jaskinię A. Lichota dotarł do jej obecnego dna stwierdzając kontynuację jaskini w postaci szczeliny o niedostępnej dla człowieka szerokości. Syntetyczny opis jaskini podaje Cywiński (1999), przypisując jej obecną nazwę Wielka Żabia Szpara.

Dokumentację jaskini sporządzili 16 września 2000 r. A. Gajewska i K. Recielski, pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Głazek i in. 1979 (geneza); TATRY POLSKIE 1984 (lokalizacja na mapie 1:10000 z nazwą); Głazek, J., Grodzicki, J. 1996 (geneza, plan za Rutkowskim); Cywiński, W. 1999 (lokalizacja i i opis jaskini); Jaskinie TPN 2002 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).

Rutkowski, M. 1974.