Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Ze schroniska nad Morskim Okiem idziemy żółto znakowanym szlakiem prowadzącym na Szpiglasową Przełęcz. Mijamy odejście szlaku do Doliny za Mnichem. Na wysokości drugiego zakrętu żółtego szlaku w prawo opuszczamy znakowaną drogę i trawersujemy po głazach i trawach w stronę formacji spadającej z przełączy między Szpiglasową a Dziurawą Czubą. Droga wspinaczkowa prowadząca do studni zaczyna się zacięciem utworzonym przez ścianę Dziurawej Czuby i bulę skalną znajdującą się w linii spadku przełęczy. Zacięciem tym lub ścianą buli (II) podchodzimy około 25 m. pod północną ścianę Dziurawej Czuby, skąd widać dolny otwór jaskini. Pionową ścianką (III) wspinamy się do dolnego otworu studni, dalej studnią (III) aż do jej górnego otworu. Dojście i zwiedzanie trudne, wymaga użycia sprzętu i technik alpinistycznych.

Studnia w Dziurawej Czubie jest jaskinią dwuotworową. Jest to zacięcie skalne zamknięte we fragmencie ścianą. Cały obiekt jest w przekroju trójkątny. Otwór dolny, mniejszy ma wymiary 2x2,5x1 m, otwór górny 3x1,5x2 m. Około 1 m poniżej otworu górnego znajduje się półka o szerokości 1 m usłana gruzem skalnym.

Studnia rozwinęła się w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Powstała na przecięciu dwóch pęknięć tektonicznych. Ściany jaskini są lite, w szczelinach znajdują się zaklinowane kamienie. Światło dzienne oświetla całą studnię. Mikroklimat obiektu uzależniony jest od warunków atmosferycznych. Obserwacje flory i fauny nie były prowadzone.

Została odkryta 19 września 1963 r. w czasie wspinaczki nową drogą środkową częścią prawej połaci NE ściany Dziurawej Czuby przez zespół U. Gorczyńska, B. Uchmański. Informację o niej podaje Uchmański (1965) w opisie i szkicu drogi wspinaczkowej. Studnia w Dziurawej Czubie została wymieniona w spisie jaskiń w Atlasie TPN (1984) pod nazwą Studnia w Dziurawej Turni i przypisano jej długość 20 m. Na zawyżenie długości mogą składać się albo przybliżone wartości odczytane ze schematycznego rysunku Uchmańskiego lub zaliczenie do długości nie zakrytego fragmentu zacięcia, które znajduje się zarówno powyżej, jak i poniżej studni

Dokumentację jaskini sporządzili 7 października 2000 r. A. Gajewska i M. Zierhoffer, pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracowała A. Gajewska.

Uchmański, B. 1965 (wzmianka, lokalizacja na rysunku); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja, dane morfometryczne); Jaskinie TPN 2002 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).