Obiekt znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Ze schroniska nad Morskim Okiem idziemy żółto znakowanym szlakiem prowadzącym na Szpiglasową Przełęcz. W miejscu, gdzie ścieżka wiedzie północnym zboczem Miedzianego opuszczamy szlak i wchodzimy do Mnichowego Kotła. Stąd idziemy ścieżką taternicką wiodącą do Żlebu pod Mnichem, dalej żlebem podchodzimy do wysokości połowy wschodniej ściany Mnicha. W miejscu, gdzie bierze początek kilka dróg wspinaczkowych na Mnicha i Mniszka (m.in. Komin Stanisławskiego), zaczynamy trawersować w prawo w górę w kierunku środka ściany. Trawersujemy systemem trawiastych półek i zachodów, a następnie ściankami z kosówką (0+) do skalnego kominka, którym wspinamy się (III+) 8 metrów w górę za odstrzeloną turniczkę. Stąd podchodzimy filarkiem (III) około 8 m na trawiastą półkę ponad otworem studni. Opisanym dojściem wiodą fragmenty dróg wspinaczkowych: WHP 535 wariant C (Paryski, 1967) oraz droga nr 14 (Głazek, Wirski, 1989). Z drugiego otworu Studni w Mnichu T.L-22.04 trawersujemy skalnym tarasem (II) w kierunku północnym i po 8 m. dochodzimy do otworu drugiego T.L-22.03. Stąd około 7 m. ku N skalnym tarasem do otworu jaskini T.L-22.02.

Otwór ma kształt prostokąta o wymiarach 1x1,5 m. Za otworem obrywa się studnia o głębokości 5 m. Ściany studni są lite, a na krawędzi studni znajdują się kamienie. Z dna studni ku SE rozwija się korytarz o szerokości 1 m i długości 5 m. Dno pokrywają kamienie i gruz skalny.

Studnia rozwinięta jest w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Ma genezę tektoniczną. Znajduje się w strefie dużego pęknięcia rozchylonego wskutek grawitacyjnego obsuwania się mas skalnych w kierunku Żlebu pod Mnichem. Ściany jaskini są lite, fragmentami kruche. Spąg składa się z autochtonicznego gruzu skalnego, na dnie studni występuje humus i śmieci. Studnia jest widna, do końca dociera światło rozproszone. Jest sucha, tylko po opadach wilgotna. W otworze występują porosty, mchy i roślinność zielona. Obserwacje fauny nie były prowadzone.

Wraz z sąsiednimi obiektami mogła być znana od czasów pierwszych przejść wspinaczkowych wschodniej ściany Mnicha. Za jej odkrywcę można uważać sierżanta austriackiego o imieniu Norbert (?), który podejmował tu próby w latach 1914-1918 lub T. Ciesielskiego i J. Krzyżanowskiego wspinających się tu 19 sierpnia 1928 r. Na dnie studni występują śmieci nie świadczące jednak o jej zwiedzaniu; mogły się one dostać tam w sposób przypadkowy. Studni może dotyczyć wzmianka w przewodniku wspinaczkowym Paryskiego (1967) w opisie drogi nr 535 wiodącej wschodnią ścianą Mnicha. Włodek (1977) zajmujący się obserwacją procesów neotektonicznych w Żlebie pod Mnichem wspomina o występowaniu szczelin we wschodniej ścianie Mnicha, wśród których zapewne znajduje się opisywany obiekt

Dokumentację sporządzili 26 września 2000 r. A. Gajewska i K. Recielski; pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Paryski, W. H. 1967 (wzmianka); Włodek, M. 1977 (geneza, lokalizacja na zdjęciu); Jaskinie TPN 2002 (plan i przekrój, opis inwentarzowy).