Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego – dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Ze schroniska nad Morskim Okiem idziemy żółto znakowanym szlakiem prowadzącym na Szpiglasową Przełęcz. W miejscu, gdzie ścieżka wiedzie północnym zboczem Miedzianego opuszczamy szlak i wchodzimy do Mnichowego Kotła. Stąd idziemy ścieżką taternicką wiodącą do Żlebu pod Mnichem, dalej żlebem podchodzimy do wysokości połowy wschodniej ściany Mnicha. W miejscu, gdzie bierze początek kilka dróg wspinaczkowych na Mnicha i Mniszka (m.in. Komin Stanisławskiego), zaczynamy trawersować w prawo w górę w kierunku środka ściany. Trawersujemy systemem trawiastych półek i zachodów, a następnie ściankami z kosówką (0+) do skalnego kominka, którym wspinamy się (III+) 8 metrów w górę za odstrzeloną turniczkę. Stąd podchodzimy filarkiem (III) około 8 m na trawiastą półkę ponad otworem studni. Opisanym dojściem wiodą fragmenty dróg wspinaczkowych: WHP 535 wariant C (Paryski, 1967) oraz droga nr 14 (Głazek, Wirski, 1989). Stąd od drugiego otworu Studni w Mnichu T.L-22.04 trawersujemy skalnym tarasem (II) w kierunku północnym i po 8 m dochodzimy do otworu drugiego T.L-22.03. Otwór pierwszy znajduje się 7 m dalej. Dojście bardzo trudne, wymaga użycia sprzętu i technik alpinistycznych, zwiedzanie łatwe, w otworze pierwszym przydatna lina.

Otwór pierwszy ma kształt prostokąta o wysokości 1,2 m i szerokości 0,6 m. Jego górną część budują zaklinowane bloki skalne, a u podstawy leży duży kamień. Za otworem znajduje się 3,8 m próg. Wprowadza on do kwadratowej w kształcie sali o wymiarach 2,5x3 m. W południowej części sali znajduje się ciasne przejście o szerokości 0,4 m, do którego dostajemy się przez 1 m wysokości stopień skalny. Ciasnym przejściem przedostajemy się do kolejnej sali, prostokątnej w kształcie, o wymiarach 1,5x4 m. Spąg sali pokrywają kamienie. Przy jej północnej ścianie znajduje się niewielki komin o wysokości 2,5 m, natomiast pod ścianą południową niewielka studzienka w kamieniach o głębokości 1 m. Ku wschodowi dno sali nieznacznie się podnosi i doprowadza do drugiego otworu, którym jest otwierające się w kamieniach okno o prostokątnym kształcie i wymiarach 0,4x1 m.

Jaskinia rozwinięta jest w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Ma genezę tektoniczną. Znajduje się w strefie dużego pęknięcia, rozchylonego na skutek grawitacyjnego obsuwania się mas skalnych w kierunku Żlebu pod Mnichem. Ściany jaskini są lite, we fragmentach kruche. Spąg składa się z autochtonicznego gruzu skalnego.

W całej jaskini występuje światło rozproszone. Obiekt jest suchy, tylko w okolicach otworów po opadach wilgotny. W otworach występują porosty, mchy i roślinność zielona. Obserwacje fauny nie były prowadzone.

Jaskinia wraz z sąsiednimi obiektami mogła być znana od czasów pierwszych przejść wspinaczkowych wschodniej ściany Mnicha. Za jej odkrywcę można uważać sierżanta austriackiego o imieniu Norbert (?), który podejmował tu próby w latach 1914-1918 lub T. Ciesielskiego i J. Krzyżanowskiego wspinających się tu 19 sierpnia 1928 r. Włodek (1977) zajmujący się obserwacją procesów neotektonicznych w Żlebie pod Mnichem wspomina o występowaniu szczelin we wschodniej ścianie Mnicha, wśród których zapewne znajduje się opisywany obiekt.

Dokumentację sporządzili 26 września 2000 r. A. Gajewska i K. Recielski; pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Włodek, M. 1977 (geneza, lokalizacja na zdjęciu); Jaskinie TPN 2002 (plan i opis inwentarzowy).