Jaskinia znajduje się na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego - dojście i zwiedzanie jest możliwe tylko po uzyskaniu zezwolenia Dyrekcji Parku. Ze schroniska nad Morskim Okiem idziemy żółto znakowanym szlakiem prowadzącym na Szpiglasową Przełęcz. W miejscu, gdzie ścieżka wiedzie północnym zboczem Miedzianego opuszczamy szlak i wchodzimy do Mnichowego Kotła. Stąd podchodzimy ścieżką taternicką wiodącą do Żlebu pod Mnichem, dalej żlebem pod północną ścianę Cubryny opadającą z Małej Galerii Cubryńskiej, w której znajdują się dobrze widoczne otwory Cubryńskich Dziur. Dojście tak jak do Cubryńskiej Dziury II T.L-22.06. Stąd 10-metrową wspinaczką (IV) filarkiem osiągamy otwór jaskini T.L-22.07. Dojście i zwiedzanie trudne i niebezpieczne (krucho), wymaga użycia sprzętu i technik alpinistycznych.

Otwór ma w przybliżeniu kształt prostokąta rozszerzającego się ku górze. Ma on około 6 m wysokości, szerokość u podstawy 2 m, u góry około 5 m. Za otworem rozwija się prosty, wznoszący się korytarz o długości 5 m, nieznacznie rozszerzający się; na końcu znajduje się niewielką wnęka skalna.

Dziura rozwinęła się w granitoidach krystaliniku Tatr Wysokich. Posiada genezę erozyjno-wietrzeniową. Ściany jaskini są silnie zwietrzałe, a spąg pokrywa autochtoniczny rumosz skalny wraz z drobną zwietrzeliną granitoidów. W otworze występuje humus. Światło dzienne oświetla cały obiekt.

Dziura jest sucha, a jej mikroklimat jest uzależniony od warunków atmosferycznych. W otworze występują mchy i rośliny zielone, wewnątrz ściany porastają liczne porosty. Obserwacje fauny nie były prowadzone.

O istnieniu dziury wiedziano od dawna; jej duży otwór jest dobrze widoczny ze ścieżki prowadzącej do Doliny za Mnichem. Mogła być odwiedzana przez zespoły wspinające się w tej okolicy. Wójcik (1960i, 1961d) upatruje jej powstanie w wietrzeniu skupień syderytu, a w dalszej kolejności w wietrzeniu fizycznym. Cubryńska Dziura została ujęta w spisie jaskiń w Atlasie TPN (Gradziński, R. i in. 1985a). Pierwsze odnotowane przez Cywińskiego (2001) zwiedzanie partii przyotworowych jaskini odbył zespół wspinaczkowy A. Lachiewicz i M. Pawlikowski 24 września 1999 r pokonując drogą o nazwie „Cubryński Komin z Dziurami”. Przypisano jej wówczas nazwę Górna Dziura.

Dokumentację jaskini sporządzili 27 września 2000 r. A. Gajewska i K. Recielski, pomiary wykonano busolą Sisteco i taśmą parcianą. Zaktualizował K. Recielski (2009 r.).
Plan opracował K. Recielski.

Wójcik, Z. 1960i, 1961d (geneza); Gradziński, R. i in. 1985a (lokalizacja, dane morfometryczne); Cywiński, W. 2001 (wzmianka, lokalizacja na schemacie drogi wspinaczkowej, dane morfometryczne); Jaskinie TPN 2002 (plan i opis inwentarzowy).