Do jaskini dochodzimy idąc od osady Węże w kierunku północnym. Prowadzi tędy droga gruntowa, a na pewnym odcinku towarzyszy nam niebieski szlak turystyczny. Po przejściu (od Wężów) około 1 km, dochodzimy do skrzyżowania, gdzie naszą drogę przecina czerwony szlak turystyczny (w tym miejscu jesteśmy już po północnej stronie góry Zelce). Kierujemy się w lewo (zachód) ścieżką, którą biegnie czerwony szlak. Ścieżka prowadzi wzdłuż zalesionego zbocza góry, na prawo (północ) znajdują się łąki - nieużytki. Po przejściu około 200 m ścieżka wchodzi w teren zalesiony i zaczyna się podejście na wzniesienie. Po przejściu 50 m, po lewej stronie (na zboczu) mijamy niewielkie wyrobisko z widocznym trójkątnym otworem jaskini Draba i 30 m dalej po lewej znajduje się zapadlisko z dużym, częściowo zakratowanym otworem Jaskini Małej

Namuliska w jaskini stanowiły osady wypełniające znaczną część sali przy otworze, tworzyły one wypełnienie osiągające miejscami ponad 2 m miąższości. W 1977 roku przeprowadzono prace badawcze namuliska, podczas których wykonano szurf o długości 6 m, szerokości 2 m i wysokości 2,5 m. W osadach, których szczegółowy opis zamieszcza A. Szynkiewicz (1993 r.) znaleziono zespół bogatej wczesnoplioceńskiej fauny. W warstwach 4 + 5 (wczesny Ruscinian, MN 14) stwierdzono szczątki Reptilia, Insectivora, Chiroptera, Rodentia. W obrębie osadów stwierdzono istnienie kopalnych nor, gniazda borsuków Meles meles L. i ich szczątków kostnych z okresu interglacjału karstudzkiego. Pierwszy opis osadów wypełniających jaskinię podaje J. Samsonowicz (1934 r.). Osady wypełniają nadal znaczną część korytarzy wewnątrz jaskini zamykając je całkowicie. W SE ścianie korytarza za salką widoczny jest przekrój laminowanych osadów o wysokości do 1 m, są to osady piaszczysto-ilaste, pylaste pochodzące prawdopodobnie ze zmywanych do jaskini osadów peryglacjalnych.

Jaskinia jest wewnątrz wilgotna, w sali wstępnej sucho. Przewiew słaby. Wyczuwalny w zasypanym korytarzyku na S końcu salki z kominkiem. Światło oświetla jedynie komorę wstępną.

Glony i porosty występują miejscami na ścianach w sali wstępnej.

W jaskini licznie występują pajęczaki, we wrześniu 2008 r. stwierdzono na ścianach liczne okazy szczerbówki ksieni Scoliopteryx libatrix. W jaskini przebywają nietoperze gacki brunatne Plecotus auritus L.

Faunę subfosylną badali Samsonowicz (1934), Stach (1951,1983), Kowalski 1989), Młynarski i Szyndlar (1989), Nadachowski (1989), Rzebik-Kowalska (1989), Wołoszyn (1989),Wiszniowska 1990), Lindner (1992) Osady opisali Szynkiewicz 1975) Sulimski i in. (1979), Głazek i in. (1980). Wiek nacieków badali Głazek i Harmon (1981) oraz Pazdur i in. 1994). 
W 1974 r. przeprowadzono w komorze wstępnej prace wykopaliskowe (Zakład Paleozoologii Uniwersytetu Wrocławskiego) usuwając znaczną część osadów ją wypełniających.

Jaskinia odsłonięta podczas eksploatacji wapieni, po raz pierwszy została wzmiankowana w pracy Samsonowicza w 1934 r.  W tym też roku po wykopaliskach w jaskini założono zamykaną kratę, która wielokrotnie była niszczona. Obecnie krata jest, ale jaskinia pozostaje otwarta.

Pierwszy plan i opis inwentarzowy opublikował Szynkiewicz (1971e). Aktualną dokumentację sporządzili A. Górny i M. Szelerewicz we wrześniu 2008 r, pomiary wykonał: M. Szelerewicz.
Plan opracował M. Szelerewicz.

Samsonowicz J. 1934 (opis jaskini i osadów, zaznaczona na Mapie Góry Zelce); Stach J. 1951 (opisuje nowy rodzaj i gatunek z rodziny borsukowatych); Stach J. 1953 (opisuje nowy gatunek małego niedźwiedzia plioceńskiego); Szynkiewicz A. 1971a (opis dojścia, zaznaczona na mapie Góry Zelce); Szynkiewicz A. 1971e (opis inwentarzowy, plan, profil podłużny); Szynkiewicz A. 1975 (krótka charakterystyka jaskini, opis osadów, fotografia otworu); Sulimski A. i in. 1979 (profil geologiczny i opis osadów, wstępna analiza fauny drobnych ssaków plioceńskich, zaznaczona na mapie Góry Zelce); Czepulis K. i in.1980 (położenie jaskini na mapie Góry Zelce i mapie zbiorczych wyników badań geofizycznych Góry Zelce); Głazek J., Szynkiewicz A. 1980 (wymieniona wśród stanowisk z mioceńsko-plioceńską fauną kręgowców); Głazek J. i in.. 1980 (szczegółowy opis osadów, przekrój geologiczny przez osady, charakterystyka kopalnej fauny); Głazek J., Harmon R.S. 1981 (datowanie nacieku z warstwy 7+9 na 1128 tys. lat B.P.); Szelerewicz M., Górny A. 1986 (w pełnym wykazie jaskiń pozycja VI.D.13.); Wołoszyn B.W. 1988 (nietoperze plioceńskie m.in. ze stanowiska MA4+5); Kowalski K. 1989 (praca zbiorowa omawiająca plioceńską faunę kręgowców Polski m.in. ze stanowiska JM); Młynarski M., Szyndlar Z. 1989 (fauna węży plioceńskich Zelcophis xenos Szyndlar, 1984 z warstwy 7+9 datowanej na 119 tys. lat BP pochodzi prawdopodobnie z warstwy 4+5 w wyniku przemieszania materiału z warstw); Nadachowski A. 1989 (MA4+5 w tabeli kopalnych gryzoni z Pliocenu Polski); Nadachowski A., Pawłowski J., Stworzewicz E. 1989 (MA4+5 w tabeli korelacji faun lądowych młodszego trzeciorzędu w Polsce, w wykazie stanowisk); Rzebik-Kowalska B. 1989 (MA4+5 w tabeli kopalnych owadożernych z miocenu i pliocenu Polski); Wiszniowska, T. 1990 (opis znaleziska jam, gniazda i szczątków kostnych, plejstoceńskich borsuków); Lindner I. 1992 (wspomniana fauna wczesno plioceńska zon MN 14-15 m.in. z jaskini Małej); Wołoszyn B.W. 1989 (MA4+5 w tabeli nietoperzy pliocenu i wczesnego plejstocenu Polski); Harmata W. 1993 (gacki brunatne w jaskini); Szynkiewicz A. 1993 (opis jaskini, szczegółowy opis osadów, wykaz kopalnej fauny z jaskini, przekrój geologiczny przez osady namuliska, zestawienie analiz mineralogicznych, plan jaskini, profil podłużny, fotografia otworu, fotografia namuliska w Komorze Wejściowej); Pazdur A. i in. 1994 (w tabeli wyników datowania nacieków z jaskiń jurajskich m.in. z Jaskini Małej 112+8 tys. lat); Jaskinie Wyżyny Wieluńskiej 2010 (plan i opis inwentarzowy).

Kontny M. 1977 (w projekcie urządzenia rezerwatu Węże); Szynkiewicz A. 1995 (opis jaskini, osadów, przekrój geologiczny przez osady namuliska, plan, profil podłużny).